Marami nang naisasagawa si Jesus sa kaniyang ministeryo sa Galilea. Pero hindi lang Galilea ang nasa isip niya nang sabihin niyang, “Dapat ko ring ihayag sa ibang mga lunsod ang mabuting balita ng Kaharian ng Diyos.” Kaya naman “nangaral [din] siya sa mga sinagoga ng Judea.” (Lucas 4:43, 44) Magandang pagkakataon ito dahil tagsibol na at malapit na ang kapistahan sa Jerusalem.

Kumpara sa ministeryo ni Jesus sa Galilea, kakaunti lang ang ulat ng mga Ebanghelyo tungkol sa gawain niya sa Judea. Kahit hindi nakinig kay Jesus ang karamihan sa mga taga-Judea, nangaral pa rin siya at gumawa ng mabuti saanman siya magpunta.

Di-nagtagal, patungo na si Jesus sa pangunahing lunsod ng Judea, ang Jerusalem, para sa Paskuwa ng 31 C.E. Sa mataong lugar malapit sa Pintuang-Daan ng mga Tupa, may isang malaking paliguan na may mga kolonada—ang Betzata. Maraming bulag, pilay, at may sakit ang pumupunta rito. Bakit? Naniniwala kasi sila na puwedeng gumaling ang mga tao kung lulusong sila sa paliguan kapag gumalaw na ang tubig.

Araw ngayon ng Sabbath, at nakita ni Jesus sa paliguang ito ang isang lalaki na 38 taon nang may sakit. Tinanong siya ni Jesus: “Gusto mo bang gumaling?” Sumagot ang lalaki: “Ginoo, walang tumutulong sa akin na pumunta sa paliguan kapag gumalaw na ang tubig; tuwing pupunta ako, laging may nauuna sa akin.”—Juan 5:6, 7.

Tiyak na nagulat ang lalaki at ang sinumang nakarinig sa sinabi ni Jesus: “Tumayo ka! Buhatin mo ang hinihigaan mo at lumakad ka.” (Juan 5:8) Agad na gumaling ang lalaki, at binuhat ang kaniyang hinihigaan at naglakad!

Sa halip na matuwa sa nangyari, hinusgahan ng mga Judio ang lalaki: “Sabbath ngayon, kaya hindi mo puwedeng buhatin ang hinihigaan mo.” Sumagot siya: “Ang mismong nagpagaling sa akin ang nagsabi, ‘Buhatin mo ang hinihigaan mo at lumakad ka.’” (Juan 5:10, 11) Pinupuna ng mga Judiong ito ang sinumang nagpapagaling sa panahon ng Sabbath.

“Sino ang nagsabi sa iyo, ‘Buhatin mo iyan at lumakad ka’?” ang tanong nila. Bakit ganoon ang tanong nila sa lalaki? Dahil “umalis agad si Jesus at napahalo sa karamihan,” at hindi nalaman ng lalaki ang pangalan ni Jesus. (Juan 5:12, 13) Pero muling makikita ng lalaking ito si Jesus. Nang maglaon, nagkita sila ni Jesus sa templo at doon niya nalaman kung sino ang nagpagaling sa kaniya.

Hinanap ng lalaki ang mga Judio na nagtanong sa kaniya at sinabing si Jesus ang nagpagaling sa kaniya. Nang malaman ito ng mga Judio, pinuntahan nila si Jesus. Nagpunta ba sila para alamin kung paano nagagawa ni Jesus ang gayong kamangha-manghang bagay? Hindi. Pumunta sila para hanapan ng mali si Jesus dahil gumagawa siya ng mabuti sa araw ng Sabbath. Inusig pa nga nila si Jesus!

Nang paratangan ng ilang Judio si Jesus na nilalabag niya ang Sabbath dahil pinagaling niya ang isang lalaki, sinabi ni Jesus: “Ang Ama ko ay patuloy na gumagawa hanggang ngayon, kaya patuloy rin akong gumagawa.”—Juan 5:17.

Ang ginagawa ni Jesus ay hindi ipinagbabawal ng kautusan ng Diyos tungkol sa Sabbath. Ang pangangaral at pagpapagaling niya ay pagtulad sa mabubuting bagay na ginagawa ng Diyos. Kaya patuloy na gumagawa ng mabuti si Jesus sa araw-araw. Pero lalo lang ikinagalit ng mga Judio ang sagot niya, kaya gusto nila siyang patayin. Bakit?

Bukod sa iniisip nilang nilalabag ni Jesus ang Sabbath dahil nagpapagaling siya, nagagalit din sila dahil sinasabi ni Jesus na siya ay Anak ng Diyos. Para sa kanila, isang pamumusong na ituring niya ang Diyos na kaniyang Ama, na para bang ang pagsasabi ni Jesus na Ama niya si Jehova ay katumbas ng pagsasabing kapantay niya ang Diyos. Pero hindi takót si Jesus sa kanila. Tungkol sa espesyal na kaugnayan niya sa Diyos, sinabi pa ni Jesus sa kanila: “Mahal ng Ama ang Anak at ipinapakita Niya sa kaniya ang lahat ng bagay na ginagawa Niya.”—Juan 5:20.

Ang Ama ang Tagapagbigay-Buhay, at pinatunayan niya ito nang bigyan niya ng kapangyarihang bumuhay ng mga patay ang ilang tao. Sinabi pa ni Jesus: “Kung paanong ibinabangon ng Ama ang mga patay at binubuhay sila, binubuhay rin ng Anak ang sinumang gusto niya.” (Juan 5:21) Napakahalaga ng mga pananalitang ito dahil nagbibigay ito ng pag-asa sa hinaharap! Kahit ngayon, binubuhay ng Anak ang mga patay sa espirituwal na diwa. Sinabi ni Jesus: “Ang sinumang nakikinig sa aking salita at nananampalataya sa nagsugo sa akin ay magkakaroon ng buhay na walang hanggan, at hindi siya hahatulan kundi nakabangon siya mula sa kamatayan tungo sa buhay.”—Juan 5:24.

Nang mga panahong ito, wala pang ulat na may binuhay na si Jesus mula sa mga patay, pero sinabi niya sa mga nagpaparatang sa kaniya na magkakaroon talaga ng pagkabuhay-muli ng mga patay. “Darating ang panahon,” ang sabi niya, “na ang lahat ng nasa mga libingan ay makaririnig sa tinig niya at mabubuhay silang muli.”—Juan 5:28, 29.

Sa kabila ng gagampanang papel ni Jesus, nilinaw niya na mas mababa siya sa Diyos. Sinabi niya: “Wala akong anumang magagawa sa sarili kong pagkukusa. . . . Ang gusto kong gawin ay ang kalooban ng nagsugo sa akin, hindi ang sarili kong kalooban.” (Juan 5:30) Ngayon lang sinabi ni Jesus nang hayagan ang tungkol sa napakahalagang papel niya sa layunin ng Diyos. Pero hindi lang si Jesus ang nagpapatunay sa mga bagay na ito. “Nagsugo kayo ng mga tao kay Juan [Bautista],” ang ipinaalaala ni Jesus sa kanila, “at nagpatotoo siya tungkol sa katotohanan.”—Juan 5:33.

Malamang na narinig na ng mga umaakusa kay Jesus ang sinabi ni Juan sa mga Judiong lider ng relihiyon, mga dalawang taon na ang nakalilipas, tungkol sa Isa na darating kasunod niya—ang tinatawag na “Propeta” at “Kristo.” (Juan 1:20-25) Ipinaalaala ni Jesus sa mga nag-aakusang ito na dati, malaki ang paggalang nila sa nakabilanggo ngayong si Juan. Sinabi niya: “Sa loob ng maikling panahon ay ginusto ninyong magsaya nang husto sa kaniyang liwanag.” (Juan 5:35) Pero mas dakila ang patotoo niya kaysa kay Juan Bautista.

Ang mga gawang “ginagawa ko [kasali na ang pagpapagaling sa lalaki sa paliguan] ang nagpapatotoo na ang Ama ang nagsugo sa akin.” Nagpatuloy si Jesus: “Ang Ama na nagsugo sa akin ay nagpatotoo rin tungkol sa akin.” (Juan 5:36, 37) Halimbawa, nagpatotoo ang Diyos tungkol kay Jesus noong bautismuhan siya.—Mateo 3:17.

Oo, walang dahilan ang mga umaakusa kay Jesus para hindi siya kilalanin. Ang Kasulatan na sinasabi nilang sinasaliksik nila ay nagpapatotoo tungkol sa kaniya. “Kung pinaniwalaan ninyo si Moises ay paniniwalaan ninyo ako,” ang sabi ni Jesus, “dahil sumulat siya tungkol sa akin. Pero kung hindi ninyo pinaniniwalaan ang mga isinulat niya, paano ninyo paniniwalaan ang mga sinasabi ko?”—Juan 5:46, 47.

Naglalakbay na ngayon pahilaga si Jesus at ang mga alagad niya papunta sa Galilea. Tagsibol na, kaya may mga butil na ang mga uhay sa bukid. Nagutom ang mga alagad niya at namitas ng mga uhay ng butil at kumain. Pero araw ng Sabbath ngayon, at nakita sila ng mga Pariseo.

Matatandaan na kailan lang, may ilang Judio sa Jerusalem na nag-akusa kay Jesus ng paglabag sa Sabbath at gusto siyang patayin. Ngayon, mga alagad naman ni Jesus ang pinaparatangan ng mga Pariseo: “Ang ginagawa ng mga alagad mo ay ipinagbabawal kapag Sabbath.”—Mateo 12:2.

Ayon sa mga Pariseo, ang pagpitas ng butil at pagkikiskis nito sa kamay para kainin ay pag-aani at paggigiik. (Exodo 34:21) Dahil sa kanilang di-makatuwirang interpretasyon sa kung ano ang maituturing na trabaho, naging pabigat sa mga tao ang Sabbath, sa halip na maging kasiya-siya at nakapagpapatibay sa espirituwal. Itinuwid ni Jesus ang maling pananaw nila sa pamamagitan ng mga halimbawa na nagpapakitang hindi nilayon ng Diyos na Jehova na bigyan ng gayong interpretasyon ang Kaniyang kautusan ng Sabbath.

Ginamit ni Jesus ang halimbawa ni David at ng mga lalaking kasama niya. Nang magutom sila, pumasok sila sa tabernakulo at kinain ang mga tinapay na panghandog. Ang mga tinapay na iyon, na inalis sa harap ni Jehova at pinalitan ng bago, ay kadalasan nang para lang sa mga saserdote. Pero dahil sa sitwasyon, hindi hinatulan si David at ang mga lalaking kasama niya nang kainin nila iyon.—Levitico 24:5-9; 1 Samuel 21:1-6.

Sa ikalawang halimbawa, sinabi ni Jesus: “Hindi ba ninyo nabasa sa Kautusan na kapag Sabbath, ang mga saserdote sa templo ay nagpapatuloy sa gawain nila pero hindi sila nagkakasala?” Ibig niyang sabihin, kahit sa panahon ng Sabbath, nagkakatay ng mga hayop na panghandog ang mga saserdote at gumagawa ng iba pang gawain sa templo. “Sinasabi ko sa inyo,” ang sabi ni Jesus, “mas dakila kaysa sa templo ang narito.”—Mateo 12:5, 6; Bilang 28:9.

Muling sumipi si Jesus sa Kasulatan para idiin ang kaniyang punto: “Kung naintindihan ninyo ang kahulugan nito, ‘Ang gusto ko ay awa at hindi hain,’ hindi sana ninyo hinatulan ang mga walang-sala.” Bilang konklusyon, sinabi niya: “Ang Anak ng tao ay Panginoon ng Sabbath.” Ang tinutukoy ni Jesus ay ang mapayapang pamamahala niya sa Kaharian sa loob ng isang libong taon.—Mateo 12:7, 8; Oseas 6:6.

Ang sangkatauhan ay matagal nang inaalipin ni Satanas at nagdurusa dahil sa karahasan at digmaan. Ang laking pagkakaiba nga sa pamamahala ni Kristo sa panahon ng dakilang Sabbath, na maglalaan ng kapahingahan na matagal na nating inaasam at talagang kailangan natin!

Sa isa pang araw ng Sabbath, pumunta si Jesus sa sinagoga, malamang sa Galilea. Nakita niya roon ang isang lalaki na tuyot ang kanang kamay. (Lucas 6:6) Binabantayan ng mga eskriba at mga Pariseo ang bawat kilos ni Jesus. Bakit? Makikita ang totoong intensiyon nila nang magtanong sila: “Puwede bang magpagaling kapag Sabbath?”—Mateo 12:10.

Naniniwala ang mga Judiong lider ng relihiyon na pinahihintulutan lang ng Kautusan ang pagpapagaling kapag Sabbath kung nanganganib ang buhay ng isa. Halimbawa, para sa kanila, hindi pinahihintulutan sa araw ng Sabbath na gamutin ang nabaling buto o bendahan ang pilay, dahil hindi naman niya ito ikamamatay. Maliwanag, nagtanong ang mga eskriba at mga Pariseo kay Jesus, hindi dahil sa talagang nagmamalasakit sila sa paghihirap ng kaawa-awang lalaking iyon, kundi humahanap sila ng maiaakusa kay Jesus.

Pero kabisado na ni Jesus ang pangangatuwiran nila. Alam niyang mali at di-makakasulatan ang pananaw nila pagdating sa mga hindi dapat gawin kapag araw ng Sabbath. (Exodo 20:8-10) Dati na siyang pinagbintangang nagkakasala dahil sa paggawa ng mabuti. Inihanda ngayon ni Jesus ang tagpo para sa isang mainitang komprontasyon sa pagsasabi sa lalaking may tuyot na kamay: “Tumayo ka at pumunta ka sa gitna.”—Marcos 3:3.

Humarap si Jesus sa mga eskriba at mga Pariseo at sinabi: “Kung mayroon kayong tupa at mahulog ito sa hukay sa araw ng Sabbath, hindi ba ninyo ito kukunin at iaahon?” (Mateo 12:11) Dahil namuhunan sila sa isang tupa, hindi nila hahayaang maiwan ito sa hukay nang magdamag; puwede itong mamatay at malulugi sila. Isa pa, sinasabi ng Kasulatan: “Pinangangalagaan ng matuwid ang . . . kaniyang alagang hayop.”—Kawikaan 12:10.

Para idiin ang punto, gumawa si Jesus ng paghahambing. Sinabi niya: “Di-hamak na mas mahalaga ang tao kaysa sa tupa! Kaya puwedeng gumawa ng mabuti kapag Sabbath.” (Mateo 12:12) Maliwanag, hindi nilalabag ni Jesus ang Sabbath nang pagalingin niya ang lalaki. Hindi matutulan ng mga relihiyosong lider ang gayong lohikal at mahabaging pangangatuwiran. Hindi sila nakakibo.

Tumingin si Jesus sa paligid; nagpupuyos ang damdamin niya, pero nalulungkot din dahil sa kanilang maling kaisipan. Pagkatapos, sinabi niya sa lalaki: “Iunat mo ang kamay mo.” (Mateo 12:13) Nang iunat ng lalaki ang kaniyang kamay, gumaling ito. Tuwang-tuwa ang lalaki, pero ano kaya ang epekto nito sa mga umaakusa kay Jesus?

Sa halip na matuwa na gumaling ang kamay ng lalaki, lumabas ang mga Pariseo at agad na nakipagsabuwatan “sa mga sumusuporta kay Herodes para maipapatay si Jesus.” (Marcos 3:6) Maliwanag na kabilang sa mga tagasuporta ni Herodes ang mga miyembro ng relihiyosong grupo na tinatawag na mga Saduceo. Hindi magkasundo ang mga Saduceo at mga Pariseo, pero magkakampi sila ngayon laban kay Jesus.