Isang Sukat ng Pagkakamali na Dapat Malubos

Sa pag-aaral sa nakalipas na mga pakikitungo ng Diyos sa sangkatauhan, mapapansin natin na kadalasang hindi niya iginagawad ang kaniyang hatol hanggang wala na ang lahat ng pag-asa na bumuti pa. Halimbawa, may kaugnayan sa hatol ng Diyos sa mga Canaanita, malaon na niyang binanggit kay Abraham ang kanilang mga kasalanan. Subalit ang panahon sa pagsasagawa ng kaniyang kahatulan ay hindi pa napapanahon. Bakit hindi pa? Sinasabi ng Bibliya: “Sapagkat ang kamalian ng mga Amorita [mga Canaanita] ay hindi pa nalulubos,” o gaya ng pagkakasabi rito ng salin ng Knox: “Ang kabalakyutan ng mga Amorita [ay] hindi pa umabot sa sukdulan nito.”​—Genesis 15:16.a

Gayunman, pagkalipas ng mga 400 taon, dumating ang hatol ng Diyos, at ang lupain ay sinakop ng mga inapo ni Abraham, ang mga Israelita. Ilan sa mga Canaanita, gaya ni Rahab at ng mga Gibeonita, ang nakaligtas dahil sa kanilang saloobin at pagkilos, subalit sa kalakhang bahagi, sila’y umabot sa sukdulang antas ng karumihan, gaya ng isinisiwalat ng makabagong mga paghuhukay ng mga arkeologo. Nagsagawa sila ng pagsamba sa sekso, prostitusyon sa templo, at paghahain ng bata. Ganito ang sabi ng Halley’s Bible Handbook: “Ang mga arkeologong humukay sa mga kagibaan ng mga lunsod ng mga Canaanita ay nagtataka na hindi kaagad nilipol ng Diyos ang mga ito.” Sa wakas, ‘naging sukdulan ang kasalanan’ ng mga Canaanita; ang kanilang kabalakyutan ay “umabot na sa sukdulan nito.” Walang sinuman ang makatuwirang makapagpaparatang na naging di-makatarungan ang Diyos nang hayaan niyang linisin ang lupain samantalang inililigtas yaong mga nagpakita ng tamang saloobin.