Panahon ng Delubyo. Hindi dumating ang Delubyo nang biglaan at walang babala. Maraming taon ang ginugol upang maitayo ang arka, at sa panahong iyon ay nagbabala rin si Noe, na “mangangaral ng katuwiran,” sa balakyot na salinlahing iyon. (2Pe 2:5) Dumating ang itinakdang panahon “noong ikaanim na raang taon ng buhay ni Noe, noong ikalabimpitong araw ng buwan.” Kasama ng pamilya ni Noe, ipinasok sa arka ang “lalaki at babae mula sa bawat uri ng laman,” gayundin ang sapat na suplay ng pagkain para sa lahat, at “pagkatapos ay isinara ni Jehova ang pinto.” Nang magkagayon, “nabuksan ang mga pintuan ng tubig ng langit.” (Gen 7:11, 16) Umulan nang napakalakas at walang tigil sa loob ng “apatnapung araw at apatnapung gabi,” anupat “ang tubig ay patuloy na umapaw sa lupa” nang isang daan at limampung araw. (Gen 7:4, 12, 24) Limang buwan mula nang mag-umpisang umulan, ang arka ay “lumapag sa mga bundok ng Ararat.” (Gen 8:4) Halos dalawa at kalahating buwan pa pagkatapos nito bago ‘lumitaw ang mga taluktok ng mga bundok’ (Gen 8:5), tatlong buwan pa ang lumipas bago inalis ni Noe ang pantakip ng arka upang makitang halos tuyo na ang ibabaw ng lupa (Gen 8:13), at halos dalawang buwan pa pagkatapos niyaon nang buksan ang pinto at muling makatapak sa tuyong lupa ang mga naligtas.​—Gen 8:14-18.

Pumasok si Noe at ang kaniyang pamilya sa arka noong ika-600 taon ng buhay ni Noe, nang ika-2 buwan (Oktubre-Nobyembre), noong ika-17 araw. (Gen 7:11) Ang isang taon mula rito (isang taon na 360 araw) ay papatak sa ika-17 araw, ika-2 buwan, ika-601 taon. Sampung araw naman pagkatapos nito ay ang ika-27 araw ng ika-2 buwan, kung kailan sila lumabas sa arka. Kaya sa kabuuan ay nanatili sila nang 370 araw sa loob ng arka. (Gen 8:13, 14) Sa rekord na iningatan ni Noe, lumilitaw na gumamit siya ng mga buwan na tig-30 araw, anupat ang 12 buwan ay 360 araw. Sa paraang ito, naiwasan niyang gumamit ng masasalimuot na praksiyon na maaaring lumitaw kung mga buwang lunar na binubuo ng mahigit nang kaunti sa 29 1/2 araw ang ginamit niya. Makikita na gayong mga kalkulasyon ang ginamit sa ulat dahil ang yugtong limang buwan ay naging katumbas ng 150 araw.​—Gen 7:11, 24; 8:3, 4.

Ang Tubig-Baha. Sinasabi na kung ang lahat ng halumigmig sa atmospera ay biglang babagsak bilang ulan, hindi ito tataas nang dalawang pulgada man lamang kapag ipinangalat ito sa ibabaw ng lupa. Kaya saan nagmula ang tubig ng napakalaking delubyo noong araw ni Noe? Ayon sa ulat ng Genesis, sinabi ng Diyos kay Noe: “Narito, dadalhin ko [ni Jehova] ang delubyo [o, “makalangit na karagatan”; sa Heb., mab·bulʹ] ng tubig sa ibabaw ng lupa.” (Gen 6:17, tlb sa Rbi8) Bilang paglalarawan sa nangyari, sinasabi ng sumunod na kabanata: “Bumuka ang lahat ng bukal ng malawak na matubig na kalaliman at nabuksan ang mga pintuan ng tubig ng langit.” (Gen 7:11) Napakatindi ng Delubyo anupat “ang lahat ng matataas na bundok na nasa silong ng buong langit ay natakpan.”​—Gen 7:19.

Saan nanggaling ang “makalangit na karagatan” na ito? Inilalahad ng ulat ng paglalang sa Genesis kung paanong noong ikalawang “araw” ay gumawa si Jehova ng kalawakan sa palibot ng buong lupa, at pinaghiwalay ng kalawakang ito (na tinawag na “Langit”) ang tubig sa ilalim nito, samakatuwid nga, ang mga karagatan, at ang tubig sa ibabaw nito. (Gen 1:6-8) Maliwanag na ang tubig na nasa ibabaw ng kalawakan ay nanatili roon mula noong ikalawang “araw” ng paglalang hanggang noong Baha. Ito ang tinutukoy ng apostol na si Pedro nang sabihin niya na may “mga langit mula noong sinauna at isang lupa na nakatayong matatag mula sa tubig at sa gitna ng tubig sa pamamagitan ng salita ng Diyos.” Ang “mga langit” na iyon at ang tubig sa ibabaw at sa ilalim ng mga ito ang ginamit ng salita ng Diyos, at “sa pamamagitan ng mga iyon ang sanlibutan ng panahong iyon ay dumanas ng pagkapuksa nang apawan ito ng tubig.” (2Pe 3:5, 6) May iba’t ibang paliwanag na inihaharap tungkol sa kung paano nanatili sa kalawakan ang tubig hanggang noong sumapit ang Baha at tungkol sa mga prosesong humantong sa pagbagsak nito. Ngunit ang mga ito ay batay lamang sa espekulasyon. Ang sinasabi lamang ng Bibliya ay na gumawa ang Diyos ng kalawakan anupat may tubig sa ibabaw nito at na siya ang nagpasapit ng Delubyo. Madali niyang magagawa ito dahil walang kapantay ang kaniyang kapangyarihan.

Epekto sa Lupa. Nagkaroon ng malalaking pagbabago dahil sa Delubyo. Halimbawa, biglang umikli ang buhay ng mga tao. Sinasabi ng ilan na bago ang Baha, nahaharang ng tubig na nasa ibabaw ng kalawakan ang ilang nakapipinsalang radyasyon at dahil nawala ang tubig na ito, dumami ang radyasyong kosmiko na nakapipinsala sa mga gene ng tao. Gayunman, walang binabanggit ang Bibliya hinggil sa bagay na ito. Samantala, ang anumang pagbabago sa radyasyon ay maaaring nakaapekto sa antas ng pagkabuo ng radyoaktibong carbon-14, anupat dahil dito ay maaaring mawalan ng saysay ang lahat ng mga petsang bago pa ang Baha na ibinatay sa radiocarbon.

Nang biglang bumukas ang ‘mga bukal ng matubig na kalaliman’ at ang “mga pintuan ng tubig ng langit,” bilyun-bilyong tonelada ng tubig ang umapaw sa lupa. (Gen 7:11) Maaaring nagkaroon ng malalaking pagbabago sa hitsura ng lupa dahil dito. Ang pinakabalat ng lupa, na maituturing na manipis kung ihahambing sa laki ng lupa at may iba-ibang kapal, ay nakapatong sa isang nahuhubog na masa na libu-libong kilometro ang diyametro. Kaya, dahil sa bigat ng tubig, malamang na nagkaroon ng malaking pagbabago sa pinakabalat ng lupa. Nang maglaon, maliwanag na may mga bagong bundok na lumitaw, mas tumaas pa ang dating mga bundok, lumalim ang mabababaw na mga lunas ng dagat, at nagkaroon ng mga bagong dalampasigan, anupat dahil dito, halos 70 porsiyento ng ibabaw ng lupa sa ngayon ang natatakpan ng tubig. Ang pagbabagong ito sa pinakabalat ng lupa ang maaaring naging sanhi ng maraming penomenong heolohika, gaya ng pagtaas ng mga dalampasigan. Tinataya ng ilan na ang presyon ng tubig noon ay “2 tonelada sa bawat pulgada kuwadrado,” na sapat upang mabilis na maging mga fosil ang mga hayop at mga halaman.​—Tingnan ang The Biblical Flood and the Ice Epoch, ni D. Patten, 1966, p. 62.

Noong nakalipas na mga panahon, iningatan ng ilang primitibong grupo ng mga tao (sa Australia, Ehipto, Fiji, Society Islands, Peru, Mexico, at sa iba pang mga lugar) ang isang posibleng bakas ng mga tradisyong ito tungkol sa Baha sa pamamagitan ng pagdiriwang ng isang ‘Piging ng mga Ninuno’ o isang ‘Kapistahan ng mga Patay’ tuwing Nobyembre. Ipinakikita ng gayong mga kaugalian na ginugunita pa ng mga taong iyon ang pagkalipol sa Delubyo. Ayon sa aklat na Life and Work at the Great Pyramid, ang kapistahan sa Mexico ay ginaganap noon tuwing ika-17 ng Nobyembre dahil sila ay “may paniniwala na sa panahong iyon pinuksa ang sanlibutan; at natatakot sila na baka malipol ang lahi ng tao sa isang katulad na kasakunaan sa pagtatapos ng isang siklo.” (Ni Propesor C. Piazzi Smyth, Edinburgh, 1867, Tomo II, p 390, 391) Sinabi naman sa aklat na The Worship of the Dead: “Ang kapistahang ito [ng mga patay] ay . . . ipinagdiriwang ng lahat sa mismong araw o malapit sa araw kung kailan naganap ang Delubyo ayon sa Mosaikong ulat, samakatuwid nga, sa ikalabimpitong araw ng ikalawang buwan​—ang buwan na halos katumbas ng Nobyembre natin.” (Ni J. Garnier, London, 1904, p. 4) Kapansin-pansin na iniuulat ng Bibliya na ang Baha ay nagsimula “nang ikalawang buwan, noong ikalabimpitong araw ng buwan.” (Gen 7:11) Ang “ikalawang buwan” na iyon ay katumbas ng huling bahagi ng Oktubre at unang bahagi ng Nobyembre sa ating kalendaryo.