Ang Tubig-Baha. Sinasabi na kung ang lahat ng halumigmig sa atmospera ay biglang babagsak bilang ulan, hindi ito tataas nang dalawang pulgada man lamang kapag ipinangalat ito sa ibabaw ng lupa. Kaya saan nagmula ang tubig ng napakalaking delubyo noong araw ni Noe? Ayon sa ulat ng Genesis, sinabi ng Diyos kay Noe: “Narito, dadalhin ko [ni Jehova] ang delubyo [o, “makalangit na karagatan”; sa Heb., mab·bulʹ] ng tubig sa ibabaw ng lupa.” (Gen 6:17, tlb sa Rbi8) Bilang paglalarawan sa nangyari, sinasabi ng sumunod na kabanata: “Bumuka ang lahat ng bukal ng malawak na matubig na kalaliman at nabuksan ang mga pintuan ng tubig ng langit.” (Gen 7:11) Napakatindi ng Delubyo anupat “ang lahat ng matataas na bundok na nasa silong ng buong langit ay natakpan.”​—Gen 7:19.

Yamang sinasabi ng ulat sa Genesis na “ang lahat ng matataas na bundok” ay natakpan ng tubig, nasaan na ngayon ang lahat ng tubig na iyon? Maliwanag na naririto sa lupa. Pinaniniwalaan na noong sinaunang panahon ay mas maliliit ang mga karagatan at mas malalaki ang mga kontinente, gaya ng pinatutunayan ng mahahabang daanan ng ilog na umaabot hanggang sa ilalim ng mga karagatan. Dapat ding pansinin na sinasabi ng mga siyentipiko na mas mabababa noon ang mga bundok kaysa sa ngayon, at may mga bundok pa nga na umangat mula sa ilalim ng mga dagat. Sa ngayon, sinasabi na “sampung ulit na mas marami ang tubig ng karagatan kaysa sa lupang nakalitaw sa ibabaw ng dagat. Kung itatambak ang lahat ng lupang ito sa dagat at papatagin, matatakpan ng tubig ang buong lupa sa lalim na isa’t kalahating milya.” (National Geographic, Enero 1945, p. 105) Kaya pagkatapos na bumagsak ang tubig-baha, ngunit bago tumaas ang mga bundok at lumalim ang pinakasahig ng mga dagat at bago nagyelo ang mga polo, napakarami ng tubig noon upang matakpan “ang lahat ng matataas na bundok,” gaya ng sinasabi sa kinasihang ulat.​—Gen 7:19.