Minsan, habang nag-aalaga si Moises ng mga tupa, may nakita siyang isang bagay na di-pangkaraniwan​—isang nagniningas na tinikang-palumpong pero “hindi natutupok.” (Talata 2) Gusto niyang malaman kung bakit nangyayari ito, kaya lumapit siya rito. Sa pamamagitan ng isang anghel, nagsalita si Jehova kay Moises sa gitna ng apoy: “Huwag kang lumapit dito. Hubarin mo ang iyong mga sandalyas mula sa iyong mga paa, sapagkat ang dakong kinatatayuan mo ay banal na lupa.” (Talata 5) Isipin ito: Dahil ang nagniningas na tinikang-palumpong ay kumakatawan sa presensiya ng Diyos, ang mismong lupang kinatatayuan ni Moises ay naging banal!

Dahil sa pagkamahabagin ng Diyos, nagkaroon tayo ng pag-asa. Sa tulong niya, tayong mga di-sakdal na tao ay maaaring mamuhay ayon sa matuwid at malinis na mga pamantayan ng Diyos at maging kalugud-lugod sa kaniya. (1 Pedro 1:15, 16) Isang babaing Kristiyano na pinahihirapan ng depresyon at panghihina ng loob ang naaliw nang mabasa niya ang naging karanasan ni Moises sa may tinikang-palumpong. Sinabi niya: “Kung kaya ngang gawing banal ni Jehova ang lupa, siguro naman kahit paano ay may pag-asa ako. Naaaliw ako kapag naiisip ko ito.”