Nakatitiyak si Ruth sa laman ng kaniyang puso. Mahal na mahal niya si Noemi at ang Diyos na pinaglilingkuran nito. Kaya sinabi niya: “Huwag mo akong pakiusapan na iwanan ka, na talikdan ang pagsama sa iyo; sapagkat kung saan ka paroroon ay paroroon ako, at kung saan ka magpapalipas ng gabi ay magpapalipas ako ng gabi. Ang iyong bayan ay magiging aking bayan, at ang iyong Diyos ay aking Diyos. Kung saan ka mamamatay ay mamamatay ako, at doon ako ililibing. Gayon nawa ang gawin sa akin ni Jehova at dagdagan pa iyon kung may anumang bagay maliban sa kamatayan na maghiwalay sa akin at sa iyo.”​—Ruth 1:16, 17.

Talagang kahanga-hanga ang mga salitang ito ni Ruth, anupat nananatili pa rin ito kahit 3,000 taon na ang nakalipas. Kitang-kita rito ang isang napakahalagang katangian, ang matapat na pag-ibig. Napakatibay at napakatapat ng pag-ibig ni Ruth, anupat hindi siya hihiwalay kay Noemi saanman ito pumunta. Kamatayan lang ang makapaghihiwalay sa kanila. Ang bayan ni Noemi ay magiging kaniyang bayan, dahil handang iwan ni Ruth ang lahat sa Moab​—maging ang mga diyos nito. Di-gaya ni Orpa, buong-pusong masasabi ni Ruth na gusto niyang maging Diyos ang Diyos ni Noemi, si Jehova.b