Nang waring mamamatay noon si Job, pinag-isipan ni Elihu ang alanganing katayuan ni Job at inilatag ang batayan ng pag-asa, na nagsasabi: “Ang kaniyang laman ay natutunaw, na hindi makita . . . At ang kaniyang kaluluwa ay nalalapit sa hukay, at ang kaniyang buhay sa mga nagsisipatay. Kung sakaling may nabubuhay para sa kaniya na isang sugo, isang tagapagsalita, isa sa isang libo, na magsasabi sa taong iyon ng kaniyang pagkamatuwid, kung magkagayo’y kaniyang binibiyayaan siya at nagsasabi, ‘Iligtas mo siya sa pagbaba sa hukay! Ako’y nakasumpong ng isang pantubos! Hayaang ang kaniyang laman ay maging sariwa kaysa laman ng isang kabataan.’ ”​—Job 33:21-25.

Ganoon nga ang nangyari. Si Job ay ‘nagsisi sa alabok at sa mga abo.’ Pagkatapos ay ano? “Si Jehova ang nag-alis ng pagkabihag ni Job . . . Sa gayo’y pinagpala ni Jehova ang huling wakas ni Job na higit kaysa kaniyang pasimula . . . At pagkatapos nito’y nabuhay si Job na isang daan at apatnapung taon at nakita niya ang kaniyang mga anak at ang kaniyang mga apo​—apat na salinlahi.” Ipagpalagay, na ang pantubos na iyon ay hindi nagpalaya kay Job buhat sa kasalanan, kaya nang sumapit ang panahon ay namatay siya. Gayunman, ang paghaba ng kaniyang buhay ay nagpapatunay na, sa mabisang paraan, ‘ang kaniyang laman ay naging sariwa kaysa noong nasa kabataan, at siya’y bumalik sa mga araw ng kaniyang kasiglahan noong kabataan.’​—Job 33:25; 42:6, 10-17.