Sa pagganap sa tungkulin niya bilang administrador, si Dario ay nag-atas ng 120 satrapa upang maglingkod sa buong kaharian, at nag-atas din siya ng tatlong matataas na opisyal na mangangasiwa naman sa mga satrapa para sa mga kapakanan ng hari. Maaaring ang kaayusang ito ay pangunahin nang nauugnay sa pananalapi, sapagkat ang isa sa mga pangunahing tungkulin ng mga satrapa ay ang paglikom ng mga kita sa buwis at mga tributo para sa maharlikang kabang-yaman. (Ihambing ang Ezr 4:13.) Ang isang miyembro ng tatlong matataas na opisyal na inatasan ay si Daniel, na nang makita ni Dario na mas mahusay ito kaysa sa ibang mga opisyal at mga satrapa ay pinag-isipan niyang gawing punong ministro. Maliwanag na dahil sa inggit, at marahil ay dahil din sa hinanakit kay Daniel sapagkat tiyak na hindi sila makagawa ng katiwalian at pandaraya dahil tapat si Daniel, ang dalawa pang matataas na opisyal, kasabuwat ang mga satrapa, ay nagpakana ng isang legal na bitag. Pumaroon sila sa hari bilang isang pulutong at hiniling nila sa kaniya na lagdaan ang isang utos, na diumano’y sinang-ayunan ng buong kalipunan ng matataas na opisyal ng pamahalaan (ngunit hindi binanggit si Daniel). Ipinagbabawal nito ang ‘pagsusumamo sa alinmang diyos o tao’ maliban kay Dario sa loob ng 30 araw. Ipinapanukala nito na ang sinumang lalabag dito ay dapat ihagis sa yungib ng mga leon. Pinalitaw nila na layunin ng batas na iyon na itatag si Dario, na isang banyaga, sa kaniyang bagong posisyon bilang hari sa kaharian at na iyon ay isang katunayan ng pagkamatapat at pagsuporta ng mga opisyal ng pamahalaan na nagpanukala nito.​—Dan 6:1-3, 6-8.

Ipinakikita ng mga ulat ng kasaysayan na, mula pa noong sinaunang mga panahon, ang mga hari ng Mesopotamia ay itinuturing na mga diyos at sinasamba. Ipinapalagay ng maraming komentarista na ang pagbabawal sa ‘pagsusumamo’ na nakasaad sa utos ni Dario ay may kinalaman lamang sa mga pagsusumamo sa relihiyosong diwa, anupat hindi tumutukoy sa karaniwang mga kahilingan. Ang pagkakaroon ng “yungib ng mga leon” sa Babilonya ay kaayon ng patotoo ng sinaunang mga inskripsiyon na nagpapakita na ang mga tagapamahala sa Silangan ay kalimitang may alagang mababangis na hayop. Ang Soncino Books of the Bible (Daniel, Ezra and Nehemiah, p. 49) ay nagkomento tungkol dito: “Kinikilalang nakuha ng mga Persiano ang kaugalian ng mga haring Asiryano na mag-alaga ng mga hayop na ito sa kanilang soolohikal na mga hardin.”​—Inedit ni A. Cohen, London, 1951.