Inaasahan ni Jehova na katarungan ang laging susundin niyaong mga bumabalikat ng pananagutan sa gitna ng kaniyang bayan. Sa abusadong mga pinuno ng Israel, sinabi ito: “Hindi baga tungkulin ninyo na makaalam ng katarungan? Kayong mga napopoot sa mabuti at umiibig sa masama, na siyang umaagaw sa mga dukha ng balat nila at ng kanilang laman sa kanilang mga buto.” Si Mikas, “na may espiritu ni Jehova, at ng katarungan at kapangyarihan,” ay nagsasalita ng mga hatol ng Diyos laban sa kanila. Ang walang-katarungang mga pinuno, aniya, ay humahatol para tumanggap ng suhol, ang mga saserdote naman ay nagtuturo para makatanggap ng kita, at ang mga propeta ay nanghuhula para tumanggap ng salapi. Kaya naman, ang Jerusalem “ay magiging hamak na bunton ng kagibaan.”​—3:1-12.

○ 3:1-3​—Narito ang nakapagtatakang pagkakaiba ni Jehova, ang mabait na Pastol, at ang malulupit na pinuno ng kaniyang sinaunang bayan noong kaarawan ni Mikas. Ang mga ito ay nabigo sa utos sa kanila na ingatan ang kawan sa pamamagitan ng pagkakapit ng katarungan. May kalupitang pinagsamantalahan nila ang makasagisag na mga tupa hindi lamang sa pamamagitan ng pagnanakaw sa kanila kundi rin naman sa pamamagitan ng ‘paghuhubad sa kanila ng kanilang balat’​—na mistulang mga lobo. Ang balakyot na mga pastol ay nagkakait ng katarungan sa mga mamamayan, sila’y hinihila sa “mga gawang pagbububo ng dugo.” (3:10) Sa pamamagitan ng likong paghatol, ang mga mahihina ay inaagawan ng kanilang mga tahanan at hanapbuhay.​—2:2; ihambing ang Ezekiel 34:1-5.