Lumilitaw na bukod sa pamalo, nang maglaon ay gumamit na rin ang mga Judio ng panghagupit. (Heb 11:36) Mas matinding kaparusahan ito kaysa sa pamamalo, at bagaman ginawa itong legal noong narito sa lupa si Jesus, hindi ito salig sa Kautusan. (Mat 10:17; 23:34) Ang Mishnah, na diumano’y nabuo mula sa bibigang tradisyon, ay naglalarawan sa paraan ng paghagupit:

“Iginagapos nila sa isang haligi ang dalawang kamay niya sa magkabilang panig, at sinusunggaban ng ministro ng sinagoga ang kaniyang mga kasuutan, mapunit man ang mga ito o magkagula-gulanit, upang mahubaran ang kaniyang dibdib. Inilalagay ang isang bato sa likuran niya kung saan tumatayo ang ministro ng sinagoga hawak ang isang strap na yari sa balat ng guya, na dinoble ang tupi, at [nakakabit] doon ang dalawang [iba pang] strap na nagtataas-baba.

“Ang hawakan ng strap ay may haba na isang sinlapad-ng-kamay at may lapad na isang sinlapad-ng-kamay; at ang dulo nito ay abot hanggang sa kaniyang pusod. Isang-katlo ng mga latay ang ilalapat sa kaniya sa harap at dalawang-katlo sa likod; at hindi siya hahampasin kapag nakatayo o kapag nakaupo, ngunit tanging kapag siya ay nakayukod nang mababa, sapagkat nasusulat, Pahihigain siya ng hukom. At ang nanghahampas, ay humahampas nang buong lakas niya gamit ang isang kamay.

“ . . . Kung mamatay siya sa kamay nito, ang humahagupit ay walang kasalanan. Ngunit kung lumampas ng isa ang hagupit nito sa kaniya at siya ay mamatay, dapat itong tumakas at magtago dahil sa kaniya.”

“Ilang latay ang ilalapat nila sa isang tao? Apatnapu kulang ng isa, sapagkat nasusulat, Sa bilang na apatnapu; [samakatuwid nga,] isang bilang na malapit sa apatnapu.”​—Makkot 3:12–14, 10; isinalin ni H. Danby.

Gumamit din ang mga Romano ng panghagupit. Ang tao ay iniuunat, anupat lumilitaw na itinatali ang kaniyang mga kamay sa isang poste sa pamamagitan ng mahahabang piraso ng katad. (Gaw 22:25, 29) Ang kumandante ang nagpapasiya sa bilang ng mga hampas na ilalapat. Kadalasan nang pinarurusahan muna ng hagupit ang isa bago siya ibayubay. Sinasabi ng ulat na matapos magpadala si Pilato sa mapilit na pagsigaw ng mga Judio na ibayubay si Jesus, at matapos niyang palayain sa kanila si Barabas, “sa gayon, nang panahong iyon ay kinuha ni Pilato si Jesus at hinagupit siya.” (Ju 19:1; Mat 20:19) Kung minsan ay ginagamit ng mga Romano ang panghahagupit upang “siyasatin” ang mga biktima at paaminin sila o kunan ng testimonyo. (Gaw 22:24, 25) Ang dalawang pandiwang Griego para sa “hagupitin” ay ma·sti·goʹo (Mat 10:17) at ma·stiʹzo (Gaw 22:25). Ang mga ito ay kapuwa nauugnay sa maʹstix, na maaaring mangahulugang “panghahagupit” sa literal na diwa (Gaw 22:24; Heb 11:36) at, bilang metapora, “nakapipighating karamdaman (sakit).” (Mar 3:10; 5:34) Gayunman, ilegal ang paghagupit sa isang mamamayang Romano. Dahil sa Lex Valeria at Lex Porcia, na ipinatupad sa iba’t ibang panahon sa pagitan ng 509 at 195 B.C.E., nalibre ang mga mamamayang Romano sa panghahagupit​—ang Lex Valeria ay kapag umapela sa taong-bayan ang isang mamamayan; ang Lex Porcia naman ay kapag wala ang gayong pag-apela.