Ang mga taga-Corinto kaya ay kikilos din upang ‘sumagana sa may kagandahang-loob na pagbibigay’? Nang unang dumalaw sa Corinto, si Pablo ay napilitan na tustusan ang kaniyang sarili bilang isang manggagawa ng tolda. (Gawa 18:1-3) Kaniyang ipinagpatuloy ang ganitong patakaran ng pagtustos sa sarili kahit na nagkaroon doon ng isang kongregasyon, at kaniyang iniwasan na gamitin ang kaniyang “autoridad” bilang isang buong-panahong ebanghelisador na tatanggap ng salaping panustos.​—1 Corinto 9:3-12.

Ang sabi ng komentarista sa Bibliya na si Thomas Scott: “Marahil, kanilang nasaksihan ang ilang mga bagay sa ugali ng mga Kristiyanong taga-Corinto, na unang nag-udyok sa kaniya na tanggihan ang kanilang iniaalok na panustos.” Marahil sa impluwensiya ng mapag-imbot na materyalismong nakapalibot sa kanila, ang nakaririwasang mga taga-Corinto ay marahil basta walang hilig na maging mga bukas-palad. Baka naman nangangamba si Pablo na ang mahilig sa komersiyong mga taga-Corinto ay mag-alinlangan sa kaniyang motibo kung kaniyang tatanggapin ang kanilang iniaalok na panustos. Baka mayroon din doon na, tulad ng ilan sa Tesalonica, mga taong tamad at ang hangarin ay maging pasanin na lamang sa kanilang mga kapuwa Kristiyano.​—2 Tesalonica 3:7-12.

Anuman ang dahilan, ang minabuti ni Pablo at ng kaniyang mga kasama ay suportahan ang kanilang mga sarili “upang kami ay huwag pagmulan ng anumang hadlang sa mabuting balita tungkol sa Kristo.” (1 Corinto 9:12) Datapuwat, sumapit ang panahon na si Pablo’y dumanas ng paghihikahos, na nabalitaan ng maralitang mga kapatid sa Filipos. Sinabi ni Pablo sa mga taga-Corinto: “Ang mga ibang kongregasyon ay pinagsamantalahan ko sa pamamagitan ng pagtanggap ko sa kanila ng mga paglalaan upang ako’y makapaglingkod sa inyo; gayunman kung ako’y naririyan sa inyo at nagkukulang ng ikabubuhay, ako’y hindi naging isang pasanin sa kanino man, sapagkat ang mga kapatid na nanggaling sa Macedonia (marahil Filipos) ang nagtakip ng aking mga pangangailangan. Oo, sa lahat ng paraan ay pinag-ingatan kong huwag maging pasanin sa inyo at palaging magiging gayon ako.”​—2 Corinto 11:8, 9; ihambing ang Filipos 4:15, 16.

Subalit hindi na kailangang hintayin pa natin ang anumang kapahamakan upang patunayan ang ating pag-ibig pangmagkakapatid. Kung isang kapuwa Kristiyano ang dumaranas ng paghihikahos, maaaring damayan natin siya sa kaniyang mga pangangailangan, na higit pa ang ginagawa kaysa pagsasabi lamang, “magpakainit ka at magpakabusog.” (Santiago 2:15, 16) At kumusta naman yaong nasa buong-panahong paglilingkod na “nabubuhay sa pamamagitan ng mabuting balita.” Katulad ni Pablo, ang gayong mga tao ay hindi humihingi ni umaasa man ng tulong na salapi buhat sa mga pinaglilingkuran nila. Gayunman, marami ang nabagbag ang damdamin upang magpakita ng kagandahang-loob sa mga nagpapagal upang ‘maghasik ng espirituwal na mga bagay’ alang-alang sa kanila.​—1 Corinto 9:11, 14.