Ang ilang Kristiyano noon sa Corinto ay naguguluhan tungkol sa pagkabuhay-muli ni Jesus, at ang iba naman ay hindi talaga naniniwala sa literal na pagkabuhay-muli. Sa unang liham ni apostol Pablo sa mga Kristiyano roon, inisa-isa niya ang magiging resulta kung hindi totoo ang pagkabuhay-muli. Isinulat niya: “Kung wala ngang pagkabuhay-muli ng mga patay, hindi rin naman ibinangon si Kristo. Ngunit kung hindi ibinangon si Kristo, ang aming pangangaral ay tiyak na walang kabuluhan, at ang ating pananampalataya ay walang kabuluhan. Bukod diyan, nasusumpungan din kami bilang mga bulaang saksi tungkol sa Diyos . . . Ang inyong pananampalataya ay walang silbi; kayo ay nasa inyong mga kasalanan pa. . . . Gayundin, yaong mga natulog na sa kamatayan kaisa ni Kristo ay nalipol.”​—1 Corinto 15:13-18.

“Nagpakita siya sa mahigit sa limang daang kapatid sa iisang pagkakataon . . . Pagkatapos nito ay nagpakita siya kay Santiago, pagkatapos ay sa lahat ng mga apostol; ngunit kahuli-hulihan sa lahat ay nagpakita rin siya sa akin.”​—1 Corinto 15:6-8

Kung hindi binuhay-muli si Kristo, ang mga paniniwala ng mga Kristiyano ay mawawalan din ng saysay, anupat nakasalig sa kasinungalingan. Isa pa, lalabas na si Pablo at ang iba pa ay nagsisinungaling hindi lang tungkol sa pagkabuhay-muli ni Jesus, kundi tungkol din sa sinasabi nilang bumuhay-muli kay Jesus, ang Diyos na Jehova. Bukod diyan, ang pagsasabing si Kristo ay “namatay para sa ating mga kasalanan” ay lilitaw na di-totoo​—dahil kung ang Tagapagligtas ay hindi nailigtas sa kamatayan, paano niya maililigtas ang iba? (1 Corinto 15:3) Mangangahulugan iyan na ang mga Kristiyanong namatay, sa ilang kalagayan bilang mga martir, ay namatay nang wala naman palang maaasahang pagkabuhay-muli.