“Pinagpala . . . tayo [ng Diyos] ng bawat espirituwal na pagpapala sa makalangit na mga dako kaisa ni Kristo,” ang sulat ni apostol Pablo, “kung paanong pinili niya tayo na kaisa niya bago pa ang pagkakatatag ng sanlibutan . . . Sapagkat patiuna niya tayong itinalaga sa pag-aampon sa pamamagitan ni Jesu-Kristo bilang mga anak sa ganang kaniya.” (Efeso 1:3-5) Ano ba ang patiunang itinalaga ng Diyos, at ano ang kahulugan ng pagiging napili “bago pa ang pagkakatatag ng sanlibutan”?

Anong sanlibutan ang nasa isip ni apostol Pablo nang sabihin niya: “Pinili . . . tayo [ng Diyos] na kaisa niya bago pa ang pagkakatatag ng sanlibutan”? Ang sanlibutang tinutukoy rito ni Pablo ay hindi ang sanlibutan na pinasimulan ng Diyos nang lalangin niya sina Adan at Eva. “Napakabuti” ng sanlibutang iyon​—malayang-malaya sa kasalanan at kasiraan. (Genesis 1:31) Hindi nito kailangan ang “paglaya” sa kasalanan.​—Efeso 1:7.

Ang sanlibutang tinutukoy ni Pablo ay ang sanlibutang umiral pagkatapos maghimagsik nina Adan at Eva sa Eden​—isang sanlibutan na ibang-iba sa sanlibutang nilayon ng Diyos noong pasimula. Ito ang sanlibutang nagpasimula nang isilang ang mga anak nina Adan at Eva. Ang sanlibutang iyon ay binubuo ng mga taong hiwalay sa Diyos at alipin ng kasalanan at kasiraan. Ito ang sanlibutan ng mga tao na maaaring tubusin, hindi tulad nina Adan at Eva na kusang nagkasala.​—Roma 5:12; 8:18-21.

Madaliang nilutas ng Diyos na Jehova ang kalagayang ibinunga ng paghihimagsik sa Eden. Nang mismong kailanganin ito, patiuna siyang nagtalaga ng pantanging ahensiya​—ang Mesiyanikong Kaharian sa pamumuno ni Jesu-Kristo​—na gagamitin niya may kaugnayan sa pagtubos sa sangkatauhan mula sa kasalanang ipinamana ni Adan. (Mateo 6:10) Ginawa ito ng Diyos “bago pa ang pagkakatatag ng sanlibutan” ng matutubos na sangkatauhan, samakatuwid nga, bago magkaanak ang mapaghimagsik na sina Adan at Eva.