Isa na Lalong Dakila kay Moises

8. Sa pagsasabi ng nakaulat sa Hebreo 3:1, ano ang ipinayo ni Pablo na gawin ng kaniyang mga kapuwa Kristiyano?

⁸ Sa pagbanggit ng isang mahalagang punto, sumulat si Pablo: “Isaalang-alang ninyo ang apostol at mataas na saserdote na ating ipinapahayag​—si Jesus.” (Hebreo 3:1) Ang salitang “isaalang-alang” ay nangangahulugan ng “tingnang mabuti . . . , unawain nang lubusan, isalang-alang nang maingat.” (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words) Sa gayon, hinihimok ni Pablo ang kaniyang mga kapananampalataya na pagsikapang mabuti na sumapit sa tunay na pagpapahalaga sa papel na ginampanan ni Jesus sa kanilang pananampalataya at kaligtasan. Ang paggawa nito ay magpapatibay sa kanilang pasiya na manindigang matatag sa pananampalataya. Ano, kung gayon, ang papel ni Jesus, at bakit dapat natin siyang “isaalang-alang”?

9. Bakit tinukoy ni Pablo si Jesus bilang “apostol” at “mataas na saserdote”?

⁹ Ikinapit ni Pablo kay Jesus ang mga salitang “apostol” at “mataas na saserdote.” Ang isang “apostol” ay isa na sinugo at dito ay tinutukoy ang paraan ng pakikipag-usap ng Diyos sa sangkatauhan. Ang isang “mataas na saserdote” ay isa na sa pamamagitan niya ay makalalapit ang mga tao sa Diyos. Mahalaga ang dalawang paglalaang ito sa tunay na pagsamba, at si Jesus ang pinakalarawan ng dalawang ito. Siya ang isa na sinugo mula sa langit upang magturo sa sangkatauhan ng katotohanan tungkol sa Diyos. (Juan 1:18; 3:16; 14:6) Si Jesus ang siya ring inatasan bilang antitipikong Mataas na Saserdote sa kaayusan ng espirituwal na templo ni Jehova para sa kapatawaran ng kasalanan. (Hebreo 4:14, 15; 1 Juan 2:1, 2) Kung talagang pinahahalagahan natin ang mga pagpapala na matatamo natin sa pamamagitan ni Jesus, magkakaroon tayo ng lakas ng loob at determinasyon na manatiling matatag sa pananampalataya.

11, 12. Ano ang ipinayo ni Pablo sa mga Hebreong Kristiyano na panghawakan “nang matatag hanggang sa wakas,” at paano natin maikakapit ang kaniyang payo?

¹¹ Tunay, nasa isang lubhang sinang-ayunang kalagayan ang mga Hebreong Kristiyano. Ipinaalaala sa kanila ni Pablo na sila’y “mga kabahagi sa makalangit na pagtawag,” isang pribilehiyo na dapat pakamahalin higit sa anupaman na maiaalok ng sistemang Judio. (Hebreo 3:1) Tiyak na ang mga salita ni Pablo ay nagpadama sa mga pinahirang Kristiyanong iyon ng utang na loob sa kanilang pagiging nakahanay para sa isang bagong mana sa halip na ikalungkot ang pagtalikod nila sa mga bagay na may kaugnayan sa kanilang pamanang Judio. (Filipos 3:8) Sa paghimok sa kanila na manghawakan sa kanilang pribilehiyo at huwag ipagwalang-bahala ito, sinabi ni Pablo: “Si Kristo ay tapat bilang isang Anak sa bahay ng [Diyos]. Tayo ang bahay ng Isang iyon, kung hihigpitan natin ang ating paghawak sa ating kalayaan sa pagsasalita at sa ating paghahambog sa pag-asa nang matatag hanggang sa wakas.”​—Hebreo 3:6.