“Higit sa Lahat, Magkaroon Kayo ng Masidhing Pag-ibig”

“Ang wakas ng lahat ng bagay ay malapit na. . . . Higit sa lahat, magkaroon kayo ng masidhing pag-ibig sa isa’t isa.”​—1 PEDRO 4:7, 8.

BATID ni Jesus na napakahalaga ng mga huling oras niya sa piling ng kaniyang mga apostol. Alam niya kung ano ang mangyayari sa kanila. Napakarami pa nilang dapat gawin, subalit sila’y kapopootan at pag-uusigin na gaya niya. (Juan 15:18-20) Hindi lamang miminsan niyang ipinaalaala sa kanila ang pangangailangang ‘mag-ibigan sa isa’t isa’ nang huling gabing iyon ng kanilang pagsasama-sama.​—Juan 13:​34, 35; 15:​12, 13, 17.

² Naunawaan ito ni apostol Pedro na naroroon nang gabing iyon. Pagkalipas ng ilang taon, sa kaniyang sulat noong malapit nang wasakin ang Jerusalem, idiniin ni Pedro ang kahalagahan ng pag-ibig. Pinayuhan niya ang mga Kristiyano: “Ang wakas ng lahat ng mga bagay ay malapit na. . . . Higit sa lahat, magkaroon kayo ng masidhing pag-ibig sa isa’t isa.” (1 Pedro 4:​7, 8) Ang mga salita ni Pedro ay punung-puno ng kahulugan para sa mga nabubuhay sa “mga huling araw” ng kasalukuyang sistemang ito ng mga bagay. (2 Timoteo 3:1) Ano ba ang “masidhing pag-ibig”? Bakit mahalagang magkaroon tayo ng ganitong pag-ibig sa iba? At paano natin maipakikitang taglay natin ito?

“Masidhing Pag-ibig”​—Ano ba Ito?

³ Marami ang nag-iisip na ang pag-ibig ay isang damdaming kusang umuusbong. Subalit hindi lamang basta pag-ibig ang sinasabi ni Pedro; ang tinutukoy niya ay ang pag-ibig sa pinakamarangal na anyo nito. Ang salitang “pag-ibig” sa 1 Pedro 4:8 ay isang salin ng salitang Griego na a·gaʹpe. Ang terminong iyan ay tumutukoy sa walang-pag-iimbot na pag-ibig na pinapatnubayan, o inuugitan, ng simulain. Isang reperensiyang akda ang nagsabi: “Ang pag-ibig na agape ay nauutusan sapagkat hindi ito basta puro emosyon lamang kundi isang desisyon na pinag-isipan na umaakay tungo sa pagkilos.” Dahil sa ating minanang hilig na maging mapag-imbot, kailangan tayong paalalahanan na magpakita ng pag-ibig sa isa’t isa, anupat ginagawa ito ayon sa paraang itinuturo ng makadiyos na mga simulain.​—Genesis 8:21; Roma 5:12.

⁴ Hindi naman ito nangangahulugang iibigin natin ang isa’t isa dahil lamang sa obligasyon. Ang a·gaʹpe ay hindi naman salat sa init at damdamin. Sinabi ni Pedro na dapat tayong ‘magkaroon ng masidhing [sa literal, “binabanat” na] pag-ibig sa isa’t isa.’a (Kingdom Interlinear) Magkagayunman, kailangan ang pagsisikap sa ganitong pag-ibig. Hinggil sa salitang Griego na isinaling “masidhi,” sinabi ng isang iskolar: “Inilalarawan nito ang ideya ng binabanat na kalamnan ng isang atleta habang sinisikap niyang ibuhos ang kahuli-hulihang lakas sa pagtatapos ng isang takbuhan.”

⁵ Kung gayon, ang ating pag-ibig ay hindi dapat na maging limitado lamang sa mga bagay na madaling gawin o para lamang sa ilang pilíng tao. Ang Kristiyanong pag-ibig ay nangangailangan ng “pagbanat” sa ating puso, anupat ipinadarama ang pag-ibig kahit na mahirap itong gawin. (2 Corinto 6:11-13) Maliwanag na kailangan nating linangin at pagsikapan ang uring ito ng pag-ibig, kung paanong dapat magsanay at magsikap ang isang atleta upang mapasulong ang kaniyang mga kakayahan. Napakahalagang magkaroon tayo ng ganitong pag-ibig sa isa’t isa. Bakit? Sa tatlong dahilan.

⁷ Ikalawa, talagang napakahalaga na higit tayong mag-ibigan ngayon sa isa’t isa upang mapaabutan natin ng tulong ang ating mga kapatid na nangangailangan dahil “ang wakas ng lahat ng mga bagay ay malapit na.” (1 Pedro 4:7) Nabubuhay tayo sa mga “panahong mapanganib na mahirap pakitunguhan.” (2 Timoteo 3:1) Ang mga kalagayan sa daigdig, likas na mga kasakunaan, at pagsalansang ay nagpapahirap sa atin. Sa ilalim ng mahihirap na kalagayan, kailangan nating maging mas malapít sa isa’t isa. Ang masidhing pag-ibig ang magbubuklod at mag-uudyok sa atin na ‘magmalasakit sa isa’t isa.’​—1 Corinto 12:​25, 26.

⁸ Ikatlo, kailangan nating mag-ibigan sa isa’t isa dahil ayaw nating ‘magbigay ng dako sa Diyablo’ upang pagsamantalahan tayo. (Efeso 4:27) Alisto si Satanas na gamitin ang di-kasakdalan ng mga kapananampalataya​—ang kanilang mga kahinaan, pagkukulang, at pagkakamali​—bilang mga batong katitisuran. Magiging dahilan kaya ang walang-pakundangang pananalita o nakasasakit na paggawi upang iwan natin ang kongregasyon? (Kawikaan 12:18) Hindi nga kung tayo’y may masidhing pag-ibig sa isa’t isa! Ang gayong pag-ibig ay tumutulong sa atin na mapanatili ang kapayapaan at pagkakaisa sa paglilingkod sa Diyos “nang balikatan.”​—Zefanias 3:9.

¹³ Ang pag-ibig ay magpapakilos sa atin na palampasin ang mga pagkukulang ng iba. Gunitain na noong pinapayuhan ang kaniyang mga mambabasa na ‘magkaroon ng masidhing pag-ibig sa isa’t isa,’ ibinigay sa atin ni Pedro ang dahilan kung bakit napakahalaga nito: “Sapagkat ang pag-ibig ay nagtatakip ng maraming kasalanan.” (1 Pedro 4:8) Ang ‘pagtatakip’ ng mga kasalanan ay hindi nangangahulugang ‘pinagtatakpan’ ang malulubhang kasalanan. Angkop lamang na ipaalam at asikasuhin ng responsableng mga kapatid sa kongregasyon ang gayong mga bagay. (Levitico 5:1; Kawikaan 29:24) Talagang kawalan ng pag-ibig​—at di-makakasulatan—​na payagan ang talamak na mga makasalanan na patuloy na puminsala o bumiktima sa mga inosente.​—1 Corinto 5:9-13.

¹⁴ Karaniwan nang maliliit lamang ang mga pagkakamali at pagkakasala ng mga kapananampalataya. Tayong lahat kung minsan ay natitisod sa salita o sa gawa, nakapagdudulot ng pagkasiphayo o nagkakasamaan pa nga ng loob. (Santiago 3:2) Dapat ba nating ipamalita agad ang mga pagkukulang ng iba? Lilikha lamang ng sigalot sa kongregasyon kapag ganiyan ang ginawa. (Efeso 4:1-3) Kung tayo’y inuugitan ng pag-ibig, hindi natin ‘ibubunyag ang pagkakamali’ ng isang kapananampalataya. (Awit 50:20) Kung paanong tinatakpan ng palitada at pintura ang mga sirang bahagi ng pader, gayundin naman tinatakpan ng pag-ibig ang mga kasiraan ng iba.​—Kawikaan 17:9.