Walang saligan ang palagay na nangyayakap o naninikil ang mga oso upang pumatay ng biktima. Kapag nakikipaglaban, inihahambalos ng oso ang kaniyang malalaking pangalmot, at sa lakas at bigat ng kaniyang mga bisig ay naikakalmot niya nang malalim ang kaniyang nakausling mga kuko sa katawan ng kaaway. Sa isang hampas lamang ay mapapatay niya ang isang hayop gaya ng usa. Kaya angkop na angkop na tukuyin ng Kasulatan ang oso na kasimpanganib ng leon. (Am 5:19; Pan 3:10) Sa katunayan, itinuturing ng mga naturalista ang oso na mas mapanganib pa kaysa sa malalaking pusa. Gayunman, kadalasan nang ang oso, tulad ng ibang hayop, ay hindi nananakit ng tao kundi umiiwas pa nga, bagaman umaatake ito kapag ginalit o nagulat.

Sa pangitain ni Daniel tungkol sa kahila-hilakbot na mga hayop na sumasagisag sa mga kapangyarihang pandaigdig sa lupa, ang oso ay lumalarawan sa Kapangyarihang Pandaigdig ng Medo-Persia at sa kasakiman nito sa pananakop at pandarambong ng teritoryo. (Dan 7:5, 17) Nakita ni Juan sa pangitain ang isang hayop na kasingganid nito, ang mabangis na hayop mula sa dagat, na may pitong ulo at sampung sungay at may mga paang “gaya ng sa oso.” (Apo 13:2) Ang kapayapaan sa gitna ng muling-tinipong bayan ni Jehova, sa ilalim ng pamamahala ng Mesiyas, ay ipinahihiwatig ng hula na nagsasabing ang oso ay manginginaing kasama ng baka.​—Isa 11:7.