Tatlong gabi nang nasa Betania si Jesus at ang mga alagad mula nang manggaling sila sa Jerico. Ngayon, maaga nang Lunes, Nisan 10, papunta na sila sa Jerusalem. Gutóm si Jesus. Kaya nang makakita siya ng puno ng igos, pinuntahan niya ito. May bunga kaya ito?

Papatapos na ang Marso. Ang panahon ng igos ay Hunyo pa, pero maagang nagkadahon ang puno. Kaya inisip ni Jesus na may bunga na ito. Pero walang bunga. Nakakadaya ang mga dahon nito. Sinabi ngayon ni Jesus: “Mula ngayon, wala nang kakain ng bunga mula sa iyo.” (Marcos 11:14) Agad na natuyot ang puno, pero kinabukasan pa malalaman ang aral mula rito.

Di-nagtagal, nakarating si Jesus at ang mga alagad sa Jerusalem. Nagpunta si Jesus sa templo, na ininspeksiyon niya nang nagdaang hapon. Ngayon, hindi lang siya nag-inspeksiyon; may ginawa siya na kagaya ng ginawa niya tatlong taon na ang nakararaan noong Paskuwa ng 30 C.E. (Juan 2:14-16) Sa pagkakataong ito, pinalayas ni Jesus “ang mga nagtitinda at bumibili sa templo.” Pinagtataob niya ang “mga mesa ng mga tagapagpalit ng pera at ang mga upuan ng mga nagtitinda ng kalapati.” (Marcos 11:15) Kahit ang mga nagdadala ng kagamitan papunta sa kabilang panig ng lunsod ay hindi niya pinayagang makiraan sa looban ng templo.

Bakit ganoon na lang katindi ang ginawa niya sa mga nagpapalit ng pera at nagbebenta ng mga hayop? Sinabi niya: “Hindi ba nasusulat, ‘Ang bahay ko ay tatawaging bahay-panalanginan para sa lahat ng bansa’? Pero ginawa ninyo itong pugad ng mga magnanakaw.” (Marcos 11:17) Tinawag niyang magnanakaw ang mga taong ito dahil napakataas nilang magpresyo sa mga bumibili ng hayop na panghandog.

Nabalitaan ng mga punong saserdote, eskriba, at mga pinuno ng bayan ang ginawa ni Jesus, at mas pursigido sila ngayon na patayin siya. Pero may problema. Hindi nila alam kung paano nila papatayin si Jesus dahil pinupuntahan siya ng mga tao para makinig.

Hindi lang mga likas na Judio ang nagpunta para sa Paskuwa; may mga proselita rin, o mga nakumberte sa relihiyon ng mga Judio. Kabilang dito ang mga Griego na dumating sa kapistahan para sumamba. Nilapitan nila si Felipe, malamang dahil sa kaniyang Griegong pangalan, para hilinging makita si Jesus. Baka hindi sigurado si Felipe kung tamang pagbigyan ang kanilang hiling kaya kumonsulta siya kay Andres. Dalawa silang nagpunta kay Jesus, na lumilitaw na nasa templo pa rin.

Alam ni Jesus na ilang araw na lang ay mamamatay na siya, kaya hindi na panahon para pagbigyan ang mga taong nag-uusyoso o maging popular sa kanila. Nagbigay siya ng ilustrasyon bilang sagot sa dalawang apostol: “Dumating na ang oras para luwalhatiin ang Anak ng tao. Tinitiyak ko sa inyo, kung hindi mahulog sa lupa ang isang butil ng trigo at mamatay, mananatili itong isang butil lang; pero kung mamatay ito, mamumunga ito ng marami.”—Juan 12:23, 24.

Parang walang halaga ang isang butil ng trigo. Pero kapag itinanim ito sa lupa at “mamatay” na isang binhi, sisibol ito at lalaki hanggang sa mamunga nang marami. Sa katulad na paraan, si Jesus ay isang taong perpekto. Pero sa pananatili niyang tapat sa Diyos hanggang kamatayan, siya ang magiging paraan para mabuhay nang walang hanggan ang mga mapagsakripisyong gaya niya. Kaya sinabi ni Jesus: “Ang sinumang nagmamahal sa buhay niya ay pupuksa rito, pero kung napopoot ang isa sa buhay niya sa mundong ito, maiingatan niya ito para sa buhay na walang hanggan.”—Juan 12:25.

Pero hindi lang papel niya ang binanggit ni Jesus, dahil sinabi pa niya: “Kung ang sinuman ay maglilingkod sa akin, sumunod siya sa akin, at kung nasaan ako ay naroon din ang aking lingkod. Kung ang sinuman ay maglilingkod sa akin, pararangalan siya ng Ama.” (Juan 12:26) Ang laking gantimpala! Ang mga pararangalan ng Ama ay makakasama ni Kristo sa Kaharian.

Yamang daranas si Jesus ng matinding pagdurusa at masaklap na kamatayan, sinabi niya: “Ngayon ay nababagabag ako, at ano ang dapat kong sabihin? Ama, iligtas mo ako mula sa oras na ito.” Pero hindi gustong iwasan ni Jesus ang kalooban ng Diyos. Idinagdag niya: “Pero ito ang dahilan kung bakit ako dumating, para harapin ang oras na ito.” (Juan 12:27) Sang-ayon si Jesus sa lahat ng layunin ng Diyos, pati na sa sakripisyong kamatayan niya.

Nasa templo si Jesus noong Nisan 10, Lunes, at may sinabi siya tungkol sa kamatayan niya. Nag-aalala siya na baka makasira ito sa reputasyon ng Diyos, kaya sinabi niya: “Ama, luwalhatiin mo ang iyong pangalan.” Isang dumadagundong na tinig mula sa langit ang sumagot: “Niluwalhati ko ito at luluwalhatiing muli.”—Juan 12:27, 28.

Nahiwagaan ang mga tao sa paligid. Akala ng ilan, kulog ang narinig nila. Sinabi naman ng iba: “Kinausap siya ng isang anghel.” (Juan 12:29) Pero si Jehova talaga ang narinig nila! At hindi ito ang unang beses na narinig ng mga tao ang tinig ng Diyos may kinalaman kay Jesus.

Tatlo’t kalahating taon na ang nakararaan, noong bautismuhan si Jesus, narinig ni Juan Bautista ang Diyos na nagsabi tungkol kay Jesus: “Ito ang Anak ko, ang minamahal ko at kinalulugdan.” Nang maglaon, pagkatapos ng Paskuwa ng 32 C.E., nagbagong-anyo si Jesus sa harap nina Santiago, Juan, at Pedro. Narinig nilang sinabi ng Diyos: “Ito ang Anak ko, ang minamahal ko at kinalulugdan. Makinig kayo sa kaniya.” (Mateo 3:17; 17:5) Pero ngayon sa ikatlong pagkakataon, marami ang nakarinig sa tinig ng Diyos!

Sinabi ni Jesus: “Ang tinig na iyon ay ipinarinig para sa inyo at hindi para sa akin.” (Juan 12:30) Katibayan ito na si Jesus ay talagang Anak ng Diyos, ang inihulang Mesiyas.

Bukod diyan, ang katapatan ni Jesus ay nagpapakita kung paano dapat mamuhay ang mga tao at nagpapatunay na karapat-dapat puksain si Satanas na Diyablo, ang tagapamahala ng mundo. Sinabi ni Jesus: “Ngayon ay may paghatol sa mundong ito; ngayon ay palalayasin ang tagapamahala ng mundong ito.” Idinagdag niya: “Pero kung itataas ako mula sa lupa, ilalapit ko sa akin ang lahat ng uri ng tao.” (Juan 12:31, 32) Ang kamatayan ni Jesus ay isang tagumpay, hindi kabiguan. Dahil sa pamamagitan ng kamatayan niya sa tulos, ilalapit ni Jesus ang iba sa kaniya, na nagbubukas ng daan tungo sa buhay na walang hanggan.

Tungkol sa sinabi ni Jesus na “itataas” siya, sinabi ng mga tao: “Narinig namin mula sa Kautusan na ang Kristo ay nananatili magpakailanman. Bakit mo sinasabi na kailangang itaas ang Anak ng tao? Sino ang tinutukoy mong Anak ng tao?” (Juan 12:34) Kahit napakaraming katibayan, at narinig pa nga nila ang tinig ng Diyos, ayaw tanggapin ng karamihan si Jesus bilang ang tunay na Anak ng tao, ang ipinangakong Mesiyas.

Gaya ng dati, tinukoy ulit ni Jesus ang sarili niya bilang “ang liwanag.” (Juan 8:12; 9:5) Hinimok niya ang mga tao: “Makakasama ninyo ang liwanag nang kaunting panahon pa. Lumakad kayo habang nasa inyo pa ang liwanag, para hindi kayo madaig ng kadiliman . . . Habang nasa inyo ang liwanag, manampalataya kayo sa liwanag, para kayo ay maging mga anak ng liwanag.” (Juan 12:35, 36) Umalis si Jesus dahil hindi siya dapat mamatay nang Nisan 10. Siya ay “itataas”—ipapako sa tulos—sa Paskuwa, Nisan 14.—Galacia 3:13.

Kung titingnan ang buong ministeryo ni Jesus, maliwanag na katuparan ng hula ang hindi pagsampalataya ng mga Judio sa kaniya. Inihula ni Isaias na mabubulag ang mga tao at magiging matigas ang puso nila kung kaya hindi sila manunumbalik para mapagaling. (Isaias 6:10; Juan 12:40) Oo, ayaw talagang tanggapin ng karamihan sa mga Judio ang katibayan na si Jesus ang ipinangakong Manunubos, ang daan tungo sa buhay.

Nanampalataya kay Jesus sina Nicodemo at Jose ng Arimatea, at marami pang ibang tagapamahala. Pero kikilos kaya sila udyok ng pananampalataya, o matatakot silang matiwalag sa sinagoga? Mas mahalaga kaya sa kanila na “maluwalhati ng tao”?—Juan 12:42, 43.

Ipinaliwanag ni Jesus ang nasasangkot sa pananampalataya sa kaniya: “Sinumang nananampalataya sa akin ay hindi lang sa akin nananampalataya, kundi sa nagsugo rin sa akin; at sinumang nakakakita sa akin ay nakakakita rin sa nagsugo sa akin.” Ang mga katotohanang mula sa Diyos na itinuro at patuloy na inihahayag ni Jesus ay napakahalaga. Sinabi ni Jesus: “May isa na hahatol sa sinumang nagwawalang-halaga sa akin at hindi tumatanggap sa mga pananalita ko. Ang mensahe na ipinahayag ko ang hahatol sa kaniya sa huling araw.”—Juan 12:44, 45, 48.

Sinabi ni Jesus bilang konklusyon: “Hindi ko sariling ideya ang sinasabi ko, kundi sa Ama na nagsugo sa akin. Siya ang nag-utos sa akin kung ano ang sasabihin at ituturo ko. At alam kong ang utos niya ay umaakay sa buhay na walang hanggan.” (Juan 12:49, 50) Alam ni Jesus na malapit na niyang itigis ang kaniyang dugo bilang hain para sa lahat ng taong nananampalataya sa kaniya.—Roma 5:8, 9.