Ang Israel ay patuloy na sinasalakay ni Haring Ben-hadad ng Sirya. Pero dahil laging binababalaan ni propeta Eliseo ang hari ng Israel, nakakatakas ito. Kaya naisip ni Ben-hadad na kidnapin si Eliseo. Nang malaman niyang nasa lunsod ng Dotan si Eliseo, nagpadala siya doon ng isang hukbong Siryano para hulihin siya.

Gabi noong dumating sa Dotan ang mga Siryano. Kinaumagahan, lumabas ang lingkod ni Eliseo at nakita niyang napapalibutan ng malaking hukbo ang buong lunsod. Takót na takót siya at napasigaw: ‘Eliseo, ano’ng gagawin natin?’ Sumagot si Eliseo: ‘Mas marami tayo kaysa sa kanila.’ Agad na ipinakita ni Jehova sa lingkod ni Eliseo ang mga kabayo at maaapoy na karwaheng pandigma na nasa mga bundok sa palibot ng lunsod.

Nang huhulihin na ng mga sundalong Siryano si Eliseo, nanalangin siya: ‘Diyos na Jehova, bulagin n’yo po sila.’ Biglang-bigla, hindi na alam ng mga sundalo kung nasaan sila, kahit nakakakita sila. Sinabi ni Eliseo sa mga sundalo: ‘Mali ang lunsod na pinuntahan n’yo. Sundan n’yo ako at ihahatid ko kayo sa taong hinahanap n’yo.’ Sinundan nila si Eliseo papunta sa Samaria, ang lugar na tinitirhan ng hari ng Israel.

Hindi na makaatras ang mga Siryano nang mapansin nilang nasa Samaria sila. Tinanong ng hari ng Israel si Eliseo: “Papatayin ko ba sila?” Inisip ba ni Eliseo na iyon na ang pagkakataon para makaganti sa mga taong gustong manakit sa kaniya? Hindi. Sinabi ni Eliseo: ‘Huwag mo silang patayin. Pakainin mo sila at pauwiin pagkatapos.’ Kaya nagpahanda ang hari ng maraming pagkain, at pagkakain nila, pinauwi na sila.

May anak na babae si Jezebel na ang pangalan ay Athalia, at napakasama niya gaya ng kaniyang ina. Naging asawa ni Athalia ang hari ng Juda. Pagkamatay ng hari, ang anak nila ang namahala. Pero nang mamatay din ito, ginawa ni Athalia ang sarili niya bilang tagapamahala ng Juda. Pagkatapos, tinangka niyang patayin ang lahat ng tagapagmana ng kaharian na dapat mamahala sa halip na siya, kahit pa nga sarili niyang mga apo. Takót na takót sa kaniya ang lahat.

Alam ng mataas na saserdoteng si Jehoiada at ng asawa niyang si Jehosheba ang kasamaang ginagawa ni Athalia. Kahit mapanganib, itinago nila ang isa sa mga apo ni Athalia, ang sanggol na si Jehoas. Pinalaki nila ito sa templo.

Nang pitong taóng gulang na si Jehoas, ipinatawag ni Jehoiada ang lahat ng pinuno at mga Levita at sinabi sa kanila: ‘Magbantay kayo sa pinto ng templo, at huwag kayong magpapapasok ng kahit sino.’ Pagkatapos, nilagyan ni Jehoiada ng korona si Jehoas bilang hari ng Juda. Sumigaw ang mamamayan ng Juda: “Mabuhay ang hari!”

Narinig ni Reyna Athalia ang sigaw ng mga tao kaya dali-dali siyang pumunta sa templo. Nang makita niya ang bagong hari, sumigaw siya: “Sabuwatan! Sabuwatan!” Sinunggaban ng mga pinuno ang napakasamang reyna, inilabas ito sa templo, at pinatay. Pero paano ang masamang impluwensiyang iniwan niya sa bayan?

Tinulungan ni Jehoiada ang bayan na makipagtipan kay Jehova, na nangangakong si Jehova lang ang sasambahin nila. Inutusan sila ni Jehoiada na gibain ang templo ni Baal at durugin ang mga diyos-diyusan. Inatasan niya ang mga saserdote at mga Levita na maglingkod sa templo para muling sumamba doon ang mga tao. Naglagay siya ng mga bantay sa pasukan ng templo para hindi makapasok ang sinumang marumi. Pagkatapos, si Jehoas ay dinala ni Jehoiada at ng mga pinuno sa palasyo at pinaupo ito sa trono. Masayang-masaya ang mga taga-Juda. Masasamba na nila si Jehova nang walang impluwensiya ng napakasamang si Athalia at ng pagsamba kay Baal. Nakita mo ba kung paano nakatulong sa mga tao ang katapangan ni Jehoiada?