HIVA 105
“Ko e ʻOtuá ko e ʻOfa”
1. Ko·e ʻO·tu·á koe ʻo·fa,
Fa·ka·a·fe mai i·a.
Ke tau ʻa·ʻe·va mo i·a,
Pea ʻo·fa ho·no a·nga.
Ka tau ʻo·fa he ʻO·tu·a,
Pea mo·e kau·ngā·ʻa·pi,
Te tau fa·ka·hā·ʻi a·i,
ʻO·fa fa·ka-Ka·lai·sí.
2. ʻO·fa ʻO·tuá moe mo·ʻo·ní,
ʻO·fa ai mo ngā·u·e.
Ka tau tō, te ne to·ko·ni,
Ke tau toe tu·ʻu ha·ke.
Ko ʻo·fá, kā·ta·ki, ma·ʻa,
Le·lei, ʻi·kai me·he·ka.
ʻO·fa ki he to·ko·u·á,
Mo·ʻo·ni ʻa e ʻo·fá.
3. ʻOu·a tu·ku ke ta·ta·ki
Koe he ʻi·ta ma·ma·hí.
Ta·ki pē ʻe he ʻO·tu·á,
Fou he o·ngo fe·kaú ni:
ʻO·fa he ʻO·tua mo·ʻo·ni,
Pea mo ho kau·ngā·ʻa·pi.
Fa·ka·hā ai ʻa e ʻo·fa,
ʻO ha·ngē koe ʻO·tu·á.
(Sio foki ki he Mk. 12:30, 31; 1 Kol. 12:31–13:8; 1 Sio. 3:23.)