Sevinçli İşçiler Olmak
1 Bugün, sevinçli işçiler olmak üzere gerekli her nedene sahibiz. Tanrımız Yehova “mutlu Tanrı’ (YD)”dır ve onun iş arkadaşı olan İsa da “mutlu (YD) ve tek Hükümdar” diye adlandırılmış olduğu gibi sevinçlidir. (I. Tim. 1:11; 6:14, 15) Bizler, şakirtleri sıfatıyle İsa’nın adımlarını takip ettiğimiz takdirde onun sevincini paylaşırız. Resul Pavlus yerinde olarak: “Rabde daima sevinin; tekrar diyeceğim: Sevinin” diye yazmıştı.—Fil. 4:4.
2 Komşularımızı gerçekten sevdiğimiz ve onlara yardım ettmekten sevinç duyduğumuz takdirde, bu duygumuz konuşmalarımızdan görülecektir. Bu takdirde, hakikati takdim ediş tarzımız ‘burada olmayı istediğimden dolayı değil de burada bulunmam gerektiğinden dolayı buradayım’ şeklinde gibi bir tutum yansıtan kuru ve soğuk bir konuşma tarzında olmayacaktır. Aynı zamanda ev sahibinin zekâ derecesini, duygularını ve hassasiyetini hiç göz önüne almayan ve kelimesi kelimesine ezbere yapılan bir tekrarlama da olmayacaktır. Konuştuğumuz kimseler, Tanrı’nın Sözünden hakikati öğrenmek üzere gerçekten yardım isterlerse, onlara samimî bir ilgi ve sevgi göstermemiz gerekir. Mukaddes Kitabın hakikatlerini takdim ediş tarzımızın yansıttığı bu bencil olmayan ilgi, Krallığın iyi haberini şahadet etmekten çok sevinç duymamıza yardımcı olacaktır.
3 Bir kimse bir şakirt olduğu zaman, buna Yehova’nın ve meleklerin sevindiğini biliyoruz. Yehova’nın insanlara olan sevgi ve ilgisini yansıttığımız takdirde, şakirt etme işinde biz de sevinç duyacağız. Sadece rapor edilmesi gereken “tetkikler” olarak değil, insanlar olarak kuvvetli şakirtler meydana getirmekle ilgilenmeliyiz. Bazı yöntemlere dikkatimizi vermekten çok daha fazla, samimî bir sevgiye neden olan tetkikler idare etmekten ve şakirtler meydana getirmekten sevinç duyacağız. İnsanlar, genellikle kendilerine gösterilen samimî sevgi ve ilgiye olumlu karşılık verirler.
4 İsa bize mükemmel bir örnek bırakmıştır. O, öğrettiği kimselerin dostu da olmuştu. (Yuh. 15:11-15) Biz de, ev Mukaddes Kitap tetkiklerimizin dostu olmağa gayret edebilmeli ve etmeliyiz. Bu amaçla tetkiklerimiz soğuk, sistematik tekrarlamalar veya müzakereler olmamalıdır. Bunun yerine, onlara iyi bir öğretim vermek ve Yehova ile iyi bir ilişki geliştirmeleri üzerinde kuvvetle durmak suretiyle, sıcak ve yardımcı tetkikler olmalıdırlar. Bizler, kendileriyle tetkik ettiğimiz kimselere daima yardımcı olmak istemeliyiz. Mukaddes Kitabın prensip ve emirlerini öğretmekle tatmin olmamalı, bu prensiplerin hayatta nasıl uygulandığını ve Tanrı’nın âdil emirlerinin nasıl yerine getirildiğini de göstermeliyiz. Müzakerelerimiz, hakikatte kuvvetli bir şakirt ve dolayısıyle kuvvetli bir birader veya hemşire olması için karşımızdakine samimî kişisel bir ilgi yansıtmalıdır.
5 Gerçekten de, meydana getirilen bir şakirdin vakf ve vaftiz noktasına kadar ilerlediğini görmek insana büyük bir sevinç verir. Pavlus, bu sevinci tatmış ve yardımcı olduğu kimselere özel bir bağlılık duymuştu. (I. Sel. 2:17-20) Birçokları vaftiz edildikten sonra bile yardıma ihtiyaç duyarlar. Biz, birine, imanda sımsıkı köklenene ve sağlamlaşana kadar yardımcı olmaktan şüphesiz sevinç duyarız. (Efes. 3:17-19) Bu sebepten yeni vaftiz edilmiş şakirtlere kişisel ilgi gösterelim. İmanda sağlamlaşmalarına yardımcı olmak üzere, en az iki kitabı tetkik edene kadar onlara yardım etmeğe neden devam etmeyelim?
6 Yehova’ya ve komşularımıza duyduğumuz sevgi, başkalarına yardım etmek üzere doğru tutuma sahip olmamıza şüphesiz yardımcı olacaktır. Sevgi ve sevinç birbirine çok bağlıdır. Bunlar Tanrı’nın mukaddes ruhunun iki meyvesidir. (Gal. 5:22) Böylece şahadet etme, öğretme ve şakirt etme işini yerine getirdiğimiz müddetçe, mutlu ve sevinçli Tanrımız Yehova’nın bir nimeti olan sevinci mutlaka bol bol tadacağız.