Mukaddes Kitabın Görüşü

Küfretmek ve Sövmek İsa’nın Takipçileri İçin Neden Uygun Değil?

THE GUARDIAN gazetesinin, bir BBC temsilcisinden yaptığı alıntıya göre, BBC Wales’in bir radyo yapımcısı “AIDS bulaşma tehlikesi olan davranışları tarif etmek için son derece kaba bir dil” kullanan bir eşcinselle yapılan bir söyleşiden “gücendirici sözleri” kesmek istemediği için azarlandı. Ayrıca, İngiltere’nin dört televizyon kanalındaki programların iki haftalık bir değerlendirmesi, yüzde 22’sinin “kötü bir dili, sövmeyi ve/veya küfretmeyi” kapsadığını gösterdi.

Böyle haberler, bu konudaki tutumların ne kadar farklı olduğunu gösteriyor. Birçok insan, küfür ve sövgülerle dolu bir sohbeti sarsıcı ve tiksindirici buluyor. Başkaları onu umursamaz bir şekilde konuşmayı etkili ve lezzetli hale getiren bir şey olarak niteleyip üzerinde fazla durmaya gerek olmadığını düşünüyorlar. Fakat Tanrı ve insanlarla olan ilişkilerine değer veren İsa’nın takipçilerinin konuşmalarında küfür ve sövgüler yer almalı mı?

Neden Bu Kadar Yaygın?

Küfür ve sövgü ‛onur kırıcı, kaba’ ve pis bir dildir. Böyle bir dil vasıtasıyla öfke ifade ediliyor ve hatta lanet ediliyor. Origins & Meanings of Oaths & Swear Words adlı kitabın yazarı Mary Marshall’e göre, “lanet ve küfürler yazılı dilden ziyade konuşma diline aittir”. Fakat birçok roman sövgü ve küfür ifadeleriyle doludur.

Böyle bir dil neden bu kadar yaygın? Sözcük hazineleri kısıtlı olan bazı kişiler bu noksanlığı sövgüleri cömertçe kullanarak telafi etmeye çalışabilirler. Başkaları ise, konuşmalarına vurgu kazandırmak için kötü bir dile başvururlar. Bazı durumlarda küfür ve sövgüler can sıkıntısı, hayal kırıklığı ve öfke duygularına bağlıdırlar. Sıkıntı verici durumlarda olan birçok kişi “birikmiş duygular . . . . için bir çıkış” olarak küfür ederler. Araştırmacı Mary Marshall’in söylediği gibi, İngilizce küfür sözcüklerinin alfabetik kartoteğinde patlamalı ve ıslıklı ünsüzlerle başlayan sözcükler çoğunluktadır.

Sövmenin duyguları rahatlattığı görünebilirse de, birçok kişinin fark ettiği gibi, sövgü ve küfür yine sövgü ve küfürle karşılık görür. Bu niye böyledir? Pis bir dille duygusal ateş daha da alevlendirilir. Örneğin, bir Batı Afrika ülkesinin başkentinin yoğun trafiği arapsaçı olduğunda, öfkeli bir sürücü kendisini engelleyen arabanın sürücüsüne laf atmak için arabasından dışarı fırladı. Her ikisi de hiddetle karşıdakini daha ağır hakaretlerle altetmeye çalışarak dillerini giderek daha da kabalaştırdılar. Trafikte sıkışıp kalan başka sürücüler de arabalarından dışarı sarkarak tarafları daha ağır sövmeleri için kışkırttılar.

Aşağılayıcı hakaretler bir yığın küfürün söylenmesine yol açabilir. O sırada öbür kişi belki bir hayvana benzetilir, ana-babası, şüpheli aslı veya herhangi bir bedensel özelliği hakkında onur kırıcı laflar söylenir ve daha da kötüsü, müstehcen küfürler ve başka açık saçık ifadeler de kullanılır.

Tanrı’nın Görüşü

Tanrısal ismin yanlış kullanımı mutlaka ağır bir suç oluşturur. Çıkış 20:7’de şöyle okuyoruz: “Allahın RABBİN (Yehova’nın) ismini boş yere ağza almıyacaksın.” Bu kanunu ihlal etmek tapıcının Tanrı ile olan ilişkisini olumsuz yönde etkiler mi? Evet, çünkü kanun devamen şöyle diyor: “Çünkü RAB (Yehova) kendi ismini boş yere ağza alanı suçsuz tutmaz.”

Bu kanuna itaat göstermenin ne kadar önemli olduğunu göstermek için Mukaddes Kitap bir İsraillinin başka bir adamla olan kavgasını anlatıyor. İkincisi “İsme küfretti, ve lânet etti.” Yehova bu meselede nasıl karar verdi? Şöyle söyledi: “RABBİN (Yehova’nın) ismine küfreden mutlaka öldürülecektir.” (Levililer 24:10-16) Söylenen hakaretler hakkında ayrıntılar anlatılmamakla birlikte, Kutsal Yazıların bu örneği, Tanrı’nın saygısız konuşmalar ve davranışlara nasıl baktığını açıkça gösteriyor.

Yunanca Kutsal Yazılarda önceden söylendiği gibi, günlerimizde “çetin anlar gelecektir. Çünkü insanlar. . . .küfürbaz [Yunanca: blasfemoi] . . . . olacaklardır; bunlardan da yüz çevir.” (II. Timoteos 3:1, 2, 5) Yunanca blasfemia sözcüğü kutsal bir şey hakkında yapılan saygısız konuşmalardan daha fazla anlam taşıyor. Gerçekte anlamı bir başkasına zarar verecek her türlü kırıcı veya aşağılayıcı konuşmayı kapsamına alıyor.

Hakaret edici konuşma tarzı olan insanlar, İsa’nın takipçilerinin bir daha kullanılmayacak olan pis kokulu bir giysi gibi çıkarmaları gereken “eski kişilik”e göre davranıyorlar.a Resul Pavlus bize şöyle öğüt veriyor: “Siz de gazabı, hiddeti, fenalığı, iftirayı, ağzınızdan edepsizce sözleri, hepsini bertaraf edin.” “Her kötülükle beraber her acılık, ve öfke, ve gazap, ve bağırış, ve küfür sizden kaldırılsın.” (Koloseliler 3:8, 9; Efesoslular 4:31) Ayrıca Pavlus’un, “sövücüler” olarak tanımladığı, başkalarını kıran ve onlara hakaret eden kişilerin ‛Tanrı’nın krallığını miras almayan haksızlar’ arasında bulunduğuna da dikkat edelim.—I. Korintoslular 6:9, 10.

Küfür ve Sövgüler Kullanmaktan Sakının!

Tanrı’ya duyulan gerçek sevgi İsa’nın takipçilerini O’nu memnun edecek şekilde davranmaya yöneltecektir. (I. Yuhanna 5:3) Yehova’nın bütün insanlara özen gösterdiği gibi, İsa’nın takipçileri de tutumlarında aynı niteliği yansıtmak ve dolayısıyla Tanrı’yı ve komşuyu sevmekle ilgili en büyük iki emre itaat etmek isterler. (Matta 22:37-39) Onun için, “her birimiz bünyan uğruna iyilik için komşusunu hoşnut etsin.” (Romalılar 15:2) Herkes kendi kendine “kullandığım sözcükler kırıcı mı yoksa yapıcı mı?” diye sorsun.

Tabii, küfür ve sövgüler kullanmaya alıştıktan sonra dili bunlardan arındırmak kolay değildir. Fakat yardım kabul ediliyorsa bu mümkündür. Tanrı’nın ruhu birisine konuşma tarzını değiştirmek için yardım edebilir. Ancak, kişi bundan önce iyi sözcüklerle dolu bir kelime haznesi edinmeye—ve sonra onu düzenli olarak uygulamaya—istekli olmalı.—Romalılar 12:2.

Hikmetli kral Süleyman uyararak “kötülük söyleyen dil durdurulacak” demişti. Buna göre, dilinizin küfür ve sövgülerin kiriyle lekelenmesine izin vermeyin. Bunun yerine, temiz olanı ve bunu nezaketle söylemeyi bilen bir kişi olmaya çalışın.—Süleymanın Meselleri 10:31, 32; Koloseliler 4:6.

[Dipnotlar]