Mukaddes Kitabın Görüşü
Yehova Bir Savaş Tanrısı Mı?
MUKADDES KİTABI okuyan bazıları, uzun bir zamandan beri Yehova’yı kana susamış bir savaş tanrısı olmakla suçlamaktadırlar. Örneğin, George A. Dorsey The Story of Civilization—Man’s Own Show adlı kitabında Mukaddes Kitabın Tanrısı Yehova’nın, “yağmacıların, işkencecilerin, savaşçıların, fethin ve her gaddarca tutkunun Tanrısı olduğunu” iddia ediyor. Mukaddes Kitap eleştirmeni Roland H. Bainton şu iğneli sözleri sarf etti: “Tanrı işin içine karıştırılmadığında savaş daha insancıl oluyor.”
Yehova gerçekten bir savaş tanrısı mı? Bazılarının düşündüğü gibi masum insanları katletmekten gerçekten zevk duyar mı?
Geçmişteki Hükümler
Mukaddes Kitabın, Yehova Tanrı’nın geçmişte verdiği aleyhte hükümleri dürüstçe anlattığı doğrudur. Fakat bunlar her zaman Tanrı’dan korkmaz insanlara karşıydı. Örneğin, Nuh’un günlerinde, yeryüzü “zorbalıkla dol”duğunda, Yehova şöyle dedi: “İşte ben, göklerin altında kendisinde hayat nefesi olan bütün beşeri yok etmek için yeryüzü üzerine sular tufanı getiriyorum.” (Tekvin 6:11, 17) Başka bir hükmünde, Sodom ve Gomorra “kendilerini cinsel ahlaksızlığa ve sapıklığa teslim et”tiklerinden “kükürt ve ateş yağdırdı.”—Yahuda 7, Müjde Tercümesi Tekvin 19:24.
Nuh’un günlerinde bütün “beşeri” yok etmek acaba Tanrı’nın hoşuna mı gitti? Veya Sodom ve Gomorra sakinlerini yok ederken zalimce bir haz mı duydu? Bunun cevabını bulabilmek üzere Nuh’un günlerindeki tufanla ilgili olaylara bir göz atalım. Tanrı yeryüzünü şiddetten arındırmak için kötü insanları ‘toprağın yüzü üzerinden sileceğini’ söyledikten sonra, Mukaddes Kitap şöyle diyor: “RAB . . . . yüreğinde acı duydu.” Evet, insanın “her gün yüreğinin düşünceleri ve kuruntuları ancak kötü” olduğundan, bu durum Tanrı’nın üzüntü duymasına sebep oldu. Onun için Tanrı, gelecek olan Tufandan mümkün olduğu kadar çok kişiyi kurtarmak için “salâh vaizi” Nuh’u, bir uyarı mesajı vermek ve kurtuluşları için bir gemi yapmakla görevlendirdi.—Tekvin 6:5-18; II. Petrus 2:5.
Benzer şekilde, Tanrı Sodom ve Gomorra’yı imha etmek üzere melekler göndermeden önce şöyle dedi: “Şimdi ineceğim, ve bana gelen feryadına göre tamamen yaptılar mı göreceğim; ve . . . . bileceğim.” (Tekvin 18:20-32) Yehova İbrahim’e (yeğeni Lût Sodom’da yaşıyordu) söz vererek, araştırma sonucunda sadece on adil kişi bile bulunursa bu şehirleri esirgeyeceğini söyledi. Kan dökmekten zevk alan bir Tanrı bu kadar merhamet dolu bir ilgi gösterir miydi? Tam tersine, Yehova’nın başlıca kişilik özelliklerinden birinin merhamet olduğunu söylememiz gerekmez mi? (Çıkış 34:6) Kendisi şöyle diyor: “Kötünün ölümünden değil, ancak kötü adamın yolundan dönüp yaşamasından zevk alırım.”—Hezekiel 33:11.
Tanrı tarafından gelen aleyhteki hükümler Yehova’nın insanları öldürmekten zevk almasından değil, her zaman kötü insanların kötü yollarından vazgeçmeyi ısrarla reddetmelerinden kaynaklanmıştır. Yine de, ‘Yehova İsraillileri Kenânlılarla savaşıp onları yok etmeye teşvik etmedi mi?’ diye düşünebilirsiniz.
Tanrı’nın Savaşları Barış İçin Gerekli
Tarih, Kenânlıların yaşamı hakkında berbat bir tablo çizmektedir; onlar fazlasıyla kötüydüler. İspritizma, çocuk kurbanları, sadistçe şiddet ve sapık seks tapınmasının çeşitli şekilleri yaygın olaylardı. Tam bağlılık talep eden bir adalet Tanrısı olarak, Yehova bu tiksindirici uygulamaların masum insanların, özellikle de İsrail’in barış ve güvenliğini bozmasına izin veremezdi. (Tesniye 5:9) Örneğin, içinde yaşadığınız toplumda yasaları yürütmek için etkili bir polis teşkilatının veya milis gücün olmadığını farz edin—böyle bir durum anarşiye ve berbat bir şiddete yol açmaz mıydı? Benzer şekilde, Yehova Kenânlıların ahlaksızlığı ve pak tapınma için oluşturdukları gerçek tehlike yüzünden onlara karşı harekete geçmek zorundaydı. Bu nedenle şöyle emretti: “Memleket murdardır; bunun için onun üzerinde kendi fesadını arıyorum.”—Levililer 18:25.
Tanrı’nın infaz gücü olan İsrail orduları Kenânlıları yok ettiklerinde Tanrısal adalet yerini buldu. Tanrı’nın bu hükmü infaz etmek üzere ateş veya tufan yerine insanları kullanması, hükmün şiddetini azaltmadı. Böylece, Kenân’ın yedi milletiyle savaşırken, İsrail orduları şu talimatı yerine getireceklerdi: “Nefes alan kimseyi sağ bırakmıyacaksın.”—Tesniye 20:16.
Bununla birlikte, hayata saygı gösteren biri olarak Tanrı ayrım gözetmeden öldürmeyi onaylamadı. Örneğin, bir Kenân şehri olan Gibeon’un sakinleri merhamet dilediklerinde Tanrı merhamet gösterdi. (Yeşu 9:3-27) Zalim bir savaş tanrısı bunu yapar mıydı? Hayır, ancak barışı ve adaleti seven bir Tanrı yapardı.—Mezmur 33:5; 37:28.
Yehova’nın Standartları Barışı Destekler
Mukaddes Kitap tekrar ve tekrar Tanrı’nın bereketi ile barış arasında bağlantı kurar. Bu, Yehova’nın savaşı değil barışı sevmesinden kaynaklanıyor. (Sayılar 6:24-26; Mezmur 29:11; 147:12-14) Dolayısıyla, kral Davud Yehova’ya tapınma için bir mabet inşa etmeyi arzuladığında, Tanrı ona şöyle dedi: “Benim ismime sen ev yapmıyacaksın, çünkü gözümün önünde yere çok kan döktün.”—I. Tarihler 22:8; Resullerin İşleri 13:22.
Daha Büyük Davud olan İsa Mesih yeryüzündeyken, Tanrı’nın, adalete olan sevgisinden dolayı bugün gördüğümüz kötülüklere artık izin vermeyeceği bir zamandan bahsetti. (Matta 24:3, 36-39) Nuh’un günlerindeki Tufanda ve Sodom ve Gomorra’nın yok edilişinde yaptığı gibi, Tanrı yakında adli eylemlerle yeryüzünü bencil, kötü insanlardan arındırarak semavi Krallık yönetimi altında barışın oluşmasını mümkün kılacak.—Mezmur 37:10, 11, 29; Daniel 2:44.
Açıkça görüldüğü gibi, Yehova, kana susamış bir savaş tanrısı değildir. Öte yandan, gerektiği zaman adli ceza uygulamaktan da geri kalmaz. Tanrı’nın iyiliğe olan sevgisi, Kendisini sevenler uğruna harekete geçerek, onları baskısı altında tutan bu kötü sistemi yok etmesini gerektirir. Bunu yaptığı zaman, gerçekten yumuşak huylu olanlar “barış Tanrısı” Yehova’ya birlik içinde tapınırken tüm dünyada gerçek barış hâkim olacaktır.—Filipililer 4:9.
[Sayfa 30’daki resim tanıtım notu]
Davud ve Golyat/The Doré Bible Illustrations/Dover Publications, Inc.