Loida’nın Sessizlikten Kurtuluşu

Loida’nın annesi tarafından anlatılmıştır

TÜM çocuk bekleyen anneler gibi ben de çocuğumun özürlü olarak doğma olasılığı yüzünden kaygı duyuyordum. Yine de, üçüncü çocuğum Loida’nın dünyaya gelirken kopardığı yürek parçalayan çığlıklara hazırlıklı değildim. Doktor istemeyerek forsepsle Loida’nın köprücükkemiğini kırmıştı. Birkaç hafta sonra, kırığı düzeltmek üzere yapılan ameliyatın ardından Loida eve gönderilmişti. Ancak sevincimiz kısa sürmüştü.

Sonraki birkaç ayda, bir şeylerde korkunç bir yanlışlık olduğu açıkça görünüyordu. Loida’nın ilaçla tedavisi ateş, ishal ve havale gibi ters etkilere yol açtı ve bu belirtiler karşısında uygulanan tedavinin, durumunu daha da kötüleştirdiği görülüyordu. Kısa süre sonra Loida beden hareketlerini kontrol edemez oldu. Sonunda doktorlar bize Loida’nın beyin felci geçirdiğini, asla yürüyemeyeceğini ve konuşamayacağını, hatta bizi anlayamayacağını söylediler.

İletişim İçin İlk Girişimler

Hastalığın ileri safhalarıyla ilgili korkunç tahminlere rağmen hâlâ Loida’nın pek çok şeyi anlayabildiğini düşünüyordum. Bu yüzden ona basit kitaplar okudum ve alfabeyi öğretmeye gayret ettim. Fakat Loida konuşamıyordu ve söylediğim şeyleri anladığına dair bir belirti gösteremiyordu. Gerçekten kavrayabileceği bir şey varsa bile bunun neler olabileceğini bilmenin bir yolu yoktu.

Yıllar geçtikçe, Loida’ya öğretim verme çabalarım çok az başarıya ulaşmış gibi geliyordu. Yine de, ona saatlerce okuyordum. Hatta onu, en küçük kızımız Noemí ile birlikte, Listening to the Great Teacher ve Mukaddes Kitap Öyküleria kitaplarını inceleyerek yaptığımız aile Mukaddes Kitap tetkikimize dahil ettik. Bu kitapların birçok bölümlerini Loida’ya tekrar tekrar okudum.

Sevdiğiniz biriyle iletişim kuramamak gerçekten büyük bir hayal kırıklığı yaratıyor. Loida’yı parka götürdüğüm zaman avutulamaz şekilde ağlardı. Neden mi? Bana öyle geliyordu ki, diğer çocuklar gibi koşup oynayamaması ona acı veriyordu. Bir keresinde, ablası bana okul kitabından bir yeri okuduğunda Loida gözyaşlarına boğulmuştu. Bir şeylerin ona sıkıntı verdiği çok açıktı, fakat bunun ne olduğu konusunda hiçbir fikrim yoktu. Loida’nın konuşması birkaç anlaşılmaz sesle sınırlıydı ve bu seslerle yemek, su, uyku ya da tuvalet gibi temel ihtiyaçlarını belirtiyordu.

Loida dokuz yaşında özel ihtiyacı olan çocukların gittiği bir okula başladı. Ancak sonraki üç yıl boyunca durumu kötüleşti. Yardım görmeden bir iki adım atmaya bile korkuyordu ve neredeyse çıkardığı tüm konuşma sesleri kesilmişti. Kocam ve ben, Loida’yı evde eğitmenin daha iyi olacağına karar verdik.

Sonraki altı yıl boyunca Loida’ya elimden geldiğince bir şeyler öğretmeye çalıştım. Loida’nın yaptıklarımı taklit edeceğini umut ederek, bir tahtaya harfler yazdım. Çabalarım boşunaydı. Yazamamasının nedeni Loida’nın kavrama noksanlığı mıydı, yoksa el hareketlerini kontrol edememesi miydi?

18 yaşına geldiğinde Loida’yı idare etmek o kadar güçleşti ki, Yehova’ya kızımla iletişim kurmama yardım etmesi için yalvararak ciddi şekilde dua ettim. Duam alışılmadık bir şekilde cevaplandı.

Sessizlikten Kurtuluş

Kızlarımın yatak odamızdaki duvar kağıdını değiştirmeleri bir dönüm noktası oldu. Eski duvar kağıdını sökmeden önce Noemí duvara bazı isimler yazdı; bunlar Mukaddes Kitapta geçen bazı isimlerle dostların ve aile üyelerinin isimleriydi. Sırf meraktan, kızım Rut, Loida’ya “Yehova” isminin nerede yazılı olduğunu bilip bilmediğini sordu. Şaşırtıcı bir şekilde, Loida duvara gitti ve kafasını Tanrı’nın isminin yazılı olduğu yere koydu. Rut, Loida’nın diğer isimleri de anlayıp anlamadığını merak etti ve onu sınadı. Rut’un şaşkın bakışları arasında, Loida tüm isimleri, hatta o zamana kadar yazımını hiç bilmediği isimleri bile tanıdı. Rut, herkesin bunu görmesi için tüm aileyi bir araya topladı. Loida okuyabiliyordu!

Zaman içinde Loida’nın bizimle “konuşabileceği” bir yöntem geliştirdik. Evimizdeki uzun koridor boyunca duvarlara harfler iliştirdik. Elde tutulan bir pano üzerine daha küçük harfler koymak pek işe yaramıyordu, çünkü Loida her harfi gösterecek kadar ellerini kontrol edemiyor. Böylece, Loida bir şey söylemek istediğinde duvardaki her bir harfe doğru yürüyerek kelimeler oluştururdu. Tahmin edebileceğiniz gibi bu oldukça yorucuydu. Aslında, Loida sadece tek bir sayfayı yazmak için kilometrelerce yürümek zorundaydı ve onun bunu tamamlaması saatler alabilirdi.

Yine de, Loida bizimle “konuşabildiği” için çok büyük bir heyecan duyuyordu. Onun bize ilk mesajı şuydu: “Yehova’ya şükürler olsun, şu an iletişim kurabildiğim için çok mutluyum.” Şaşkınlık içinde Loida’ya şöyle sorduk: “Bütün gün otururken ne yapıyordun?” Loida, bize söylemek istediği şeyler üzerinde düşündüğünü söyledi. Gerçekten, 18 yıldır bizimle iletişim kurmak için can attığını söyledi. “Rut okula gitmeye başladığında, okul kitabını kendi kendime okudum. Ağzımı kıpırdattım ve bazı sesler çıkardım, fakat siz beni anlayamadınız. Bu yüzden sık sık ağlardım.”

Ben gözyaşları içinde onu daha iyi anlamadığım için özür diledim. Loida şöyle cevap verdi: “Sen iyi bir annesin ve asla pes etmedin. Senin yanında olduğum zaman hep mutluydum. Seni çok seviyorum. Bu yüzden artık ağlama. Tamam mı?”

Ruhi Gelişme

Loida’nın zaten Mukaddes Kitap bilgisi vardı ve bazı Mukaddes Kitap ayetlerini ezberlemişti. Fakat kısa bir süre sonra, cemaatte sorulu-cevaplı yapılan bir Mukaddes Kitap incelemesi olan Gözcü Kulesi tetkikinde cevaplar vermek istediğini söyledi. Bunu nasıl yapacaktı? Aramızdan biri ona tüm makaleyi okurdu. Daha sonra Loida cevaplamak istediği soruyu seçerdi. Biz de onun tek tek gösterdiği harflere göre cevabını yazardık. Daha sonra, ibadette birimiz Loida’nın cevabını okurdu. Loida bir keresinde bize şöyle dedi: “Aktif olarak katılabilmek benim için çok heyecan verici, çünkü bu şekilde kendimi cemaatin bir kısmı olarak hissediyorum.”

Loida 20 yaşına geldiğinde vaftiz edilme isteğini ifade etti. Kişinin kendisini Yehova’ya adamasının ne anlama geldiğini bilip bilmediği sorulduğunda, Loida kendisinin bunu yedi yıl önce, yani henüz 13 yaşındayken yaptığını söyledi. O şöyle dedi: “Yehova’ya dua ettim ve O’na sonsuza dek hizmet etmek istediğimi söyledim.” Loida, 2 Ağustos 1997 tarihinde suyla vaftiz edilerek Yehova’ya olan vakfını simgeledi ve bize şöyle dedi: “Yehova’ya şükürler olsun, en büyük isteğim gerçekleşti.”

Loida, akrabalarla ve komşularla Tanrı’nın Gökteki Krallığı hakkında konuşmaktan büyük zevk alıyor. Zaman zaman sokakta insanlara vaaz ederken bize eşlik ediyor. Ayrıca, evde kimse olmadığı zaman kapıya bırakmamız için bir mektup da hazırladı. Loida yaşlılar ve hastalarla özel olarak ilgileniyor. Örneğin cemaatimizde tek ayağı kesilmiş bir hemşiremiz var. Loida bize “Yürüyememenin ne demek olduğunu biliyorum” dedi ve bu hemşire için teşvik edici bir mektup hazırladı. Ayrıca başka bir cemaatte, başından aşağısı hemen hemen tamamen felçli olan Jairo adında bir erkek çocuk var. Loida, içinde bulunduğu bu kötü durumu duyduğunda ona bir mektup yazdı. Mektupta kısmen şöyle yazıyordu: “Kısa bir süre içinde Yehova bizi iyi edecek. Cennette hiç acı olmayacak. O zaman seninle koşup yarışacağız. Şimdiden gülüyorum, çünkü bu çok eğlenceli olacak. Tam olarak Yehova’nın bizleri ilk yarattığı durumda olmak, hastalık olmadan . . . . Bu muhteşem değil mi?”

Dayanmak Üzere Yardım

Loida’nın önceleri beni şaşırtan hareketleri hakkında şimdi pek çok şeyi anlıyorum. Örneğin, Loida küçükken, hayal kırıklığına uğradığından insanların kendisine sarılmasından hoşlanmadığını söyledi. O şöyle dedi: “Kızkardeşlerimin konuşabiliyor ve bir şeyler öğrenebiliyor, fakat benim tüm bunları yapamıyor olmam çok adaletsiz geliyordu. Çok kızıyordum. Ölmek istediğim zamanlar oluyordu.”

İletişim kurabilme olanağına rağmen Loida birçok zorlukla karşılaşıyor. Örneğin, hemen hemen her ay art arda havale geçirirken boğuluyormuş gibi görünüyor; kolları ve ayakları kontrolsüz bir şekilde hareket ediyor. Bunun yanı sıra, herhangi bir enfeksiyon hatta basit bir soğuk algınlığı onu oldukça zayıf düşürüyor. Loida bazen durumundan ötürü çok sıkılıyor. Onun dayanmasına ne mi yardım ediyor? İsterseniz bunu kendi sözleriyle ifade etsin:

“Dua çok büyük bir yardım. Yehova ile konuşmak, kendimi O’na yakın hissetmek beni çok mutlu ediyor. Ayrıca, İbadet Salonundakilerden gördüğüm sevgi ve ilgiyi de takdir ediyorum. Fiziksel sorunlarıma rağmen kendimi şanslı hissediyorum, çünkü ana babam gibi beni çok seven iki muhteşem insan tarafından büyütüldüm. Kız kardeşlerimin benim için yaptıklarını asla unutmayacağım. Duvardaki o harika harfler hayatımı kurtardı. Yehova’nın ve ailemin sevgisi olmasaydı yaşamımın hiçbir anlamı olmayacaktı.”

[Dipnot]

[Sayfa 24’teki resim]

Loida ve ailesi