Bölüm 39
Gururlular, Alçakgönüllüler
İSA, Vaftizci Yahya’nın erdemlerinden söz ettikten sonra, dikkatini etrafındaki gururlu ve kaypak fikirli kimselere çevirdi. ‘Bu nesli çarşı meydanlarında oturan çocuklara’ benzetip şunları söyledi: “Onlar ki, arkadaşlarına: Biz size kaval çaldık, siz oynamadınız; biz yas tuttuk, siz dövünmediniz, derler.”
İsa ne demek istemişti? Şöyle açıkladı: “Yahya yemiyerek ve içmiyerek geldi: Onda cin var, diyorlar. İnsanoğlu yiyerek ve içerek geldi: İşte, obur ve ayyaş adam, mültezimlerin [vergi tahsildarlarının] ve günahkârların dostu! diyorlar.”
İnsanları hoşnut etmek olanaksızdır. Hiçbir şeyden memnun olmazlar. Yahya, meleğin kendisi hakkında yaptığı, “şarap ve içki içmiyecek” şeklindeki açıklamaya uyup, bir Nezir olarak zevklerden el çekti ve yoksunluk içinde, özverili bir yaşam sürdürdü. Ancak insanlar onun cinli olduğunu söylediler. Öte yandan, İsa kendini yoksunluk içine sokmadan, diğer insanlar gibi yaşadı; bu yüzden de onu aşırılığa kaçmakla suçladılar.
O insanları memnun etmek ne kadar zordu! Onlar, diğer çocukların kaval çalması karşısında kalkıp oynamayı ya da arkadaşlarının ağlaması karşısında üzüntü duymayı istemeyen çocuklara benziyorlardı. Bununla birlikte İsa, “hikmet kendi işleri ile tasdik olundu” dedi. Evet, kanıtlar, diğer bir deyişle, yapılan işler, Yahya’ya ve İsa’ya yöneltilen suçlamaların asılsız olduğunu ortaya koyuyordu.
İsa devamen, etkili işlerinden çoğunu yaptığı üç kenti, Horazin’i, Beytsayda’yı ve Kefernahum’u ele alarak onları kınamaya başladı. İsa’nın söylediğine göre, orada yaptığı işleri, Fenikelilerin Sur ve Sayda kentlerinde yapmış olsaydı, bu kentler çul kuşanıp külde tövbe ederlerdi. Herhalde hizmeti sırasında merkez olarak kullandığı Kefernahum’u mahkûm ederek şunu söyledi: “Hüküm günü senden ziyade Sodom diyarına kolaylık olacaktır.”
Bunun ardından İsa gökteki Babasına herkesin önünde hamt etti. İsa’yı böyle yapmaya yönelten, Tanrı’nın değerli ruhi hakikatleri hikmetlilerden ve akıllılardan gizleyerek, bu görkemli şeyleri sanki küçük çocuklar gibi olan alçakgönüllülere açıklamış olmasıydı.
Son olarak İsa şu çekici çağrıda bulundu: “Ey bütün yorgunlar ve yükleri ağır olanlar, bana gelin, ve size ben rahat veririm. Boyunduruğumu takının, ve benden öğrenin; zira ben halim ve alçak gönüllüyüm; ve canlarınıza rahat bulursunuz. Çünkü boyunduruğum kolay, ve yüküm hafiftir.”
İsa insanlara nasıl rahat veriyordu? İnsanları, sırtlarına dinsel liderlerinin yüklediği ve onları köle haline getiren geleneklerden, örneğin Sebt tutma gibi kısıtlayıcı kurallardan kurtararak bunu yapıyordu. Aynı zamanda, siyasal otoritelerin baskıları altında ezilenlere ve günahlarının ağırlığından dolayı vicdan azabı çekenlere de kurtuluş yolunu gösteriyordu. Azap çeken bu kimselere, günahlarının nasıl bağışlanabileceğini ve Tanrı ile değerli bir ilişkiye nasıl sahip olabileceklerini açıklıyordu.
İsa’nın sunduğu yumuşak boyunduruk, kendimizi Tanrı’ya tamamen vakfetmektir; bu, bize gökteki şefkatli, merhametli Baba’ya hizmet etme olanağı sağlar. Kendisine gelenlere sunduğu hafif yük ise, Tanrı’nın yaşamla ilgili taleplerine, yani Mukaddes Kitapta kayıtlı emirlerine itaat etmektir. Bunlara itaat etmek hiç de ağır değildir. Matta 11:16-30; Luka 1:15; 7:31-35; I. Yuhanna 5:3.
▪ İsa’nın neslinde yaşayan gururlu, kaypak fikirli insanlar hangi bakımdan çocuklara benziyorlardı?
▪ Hangi etken İsa’yı gökteki Babasına hamt etmeye yöneltti?
▪ İnsanlar hangi yönlerden ağır yükler altındaydı ve İsa onlara hangi kurtuluşu sundu?