Bölüm 40
Merhamet Dersi
İSA belki hâlâ, kısa süre önce dul bir kadının oğlunu dirilttiği Nain’deydi ya da belki yakınlardaki bir başka kentte. Simun adlı bir Ferisi, bu olağanüstü işleri yapan kişiyi daha yakından görmek istiyordu. Bu nedenle İsa’yı yemeğe davet etti.
İsa bunu, orada bulunacak kişilere yardım etme fırsatı olarak gördüğünden, tıpkı vergi tahsildarları ve günahkârlarla birlikte yemek yemek üzere aldığı davetler gibi bu daveti de kabul etti. Fakat Simun’un evine girdiğinde, konuklara genelde gösterilen türden candan bir ilgiyle karşılanmadı.
Tozlu yollarda sandalla yürüyen insanların ayakları kirlenir ve yanma hissi oluşurdu; bu yüzden konukların ayaklarını soğuk suyla yıkamak konukseverlik gereği yerine getirilen bir âdetti. Fakat İsa geldiğinde ayakları yıkanmadığı gibi, genel bir görgü kuralı olmasına rağmen, öpülerek de karşılanmadı. Ayrıca konuk ağırlama âdetinin gereği olarak, saçına sürülmek üzere yağ da ikram edilmedi.
Konuklar sofranın çevresine oturmuş yemeklerini yerken, davetsiz bir kadın sessizce odaya girdi. Kendisi, kentte ahlaksız yaşam tarzıyla tanınan biriydi. Büyük olasılıkla İsa’nın öğrettiklerini işitmişti ve bunların içinde ‘bütün yorgun ve yükleri ağır olanlara, rahata kavuşmak üzere kendisine gelme’ çağrısı da vardı. Gördükleri ve işittikleri onu derinden etkilediğinden, nerede olduğunu araştırıp İsa’yı bulmuştu.
Kadın sofrada oturan İsa’nın arkasından yaklaşıp ayaklarının yanına diz çöktü. Gözyaşları İsa’nın ayaklarına döküldükçe onları saçlarıyla siliyordu. Ayaklarını bir yandan nazikçe öpüyor, bir yandan da üzerlerine şişesinden güzel kokulu bir yağ döküyordu. Simun olanları hoşnutsuzlukla izlemekteydi. “Bu adam peygamber olsaydı, kendisine dokunan kimdir ve ne çeşit kadındır bilirdi, çünkü bu günahkâr bir kadındır” diye düşünüyordu.
Onun ne düşündüğünü anlayan İsa, “Simun, sana bir söyliyeceğim var” dedi.
Simun “Söyle, muallim” diye karşılık verdi.
İsa: “Bir alacaklının iki borçlusu vardı” diye söze başladı. “Biri beş yüz, öteki elli dinar borçlu idiler. Ödemek için bir şeyleri olmadığından, her ikisine de bağışladı. İmdi, bunlardan hangisi onu çok sevecektir?”
Simun, belki soru yersiz göründüğünden, kayıtsız bir tutum sergileyerek, “sanırım ki, kendisine çok bağışlanan” dedi.
İsa ona, “Doğru hükmettin,” dedi. Sonra kadına dönerek Simun’a şunları söyledi: “Bu kadını görüyor musun? Senin evine girdim, ayaklarım için bana su vermedin; fakat o benim ayaklarımı gözyaşları ile ıslattı, saçları ile sildi. Sen bana bir öpüş vermedin; fakat o, geldiğinden beri ayaklarımı durmadan öptü. Saçlarımı zeytin yağı ile meshetmedin; fakat o, ayaklarımı değerli yağ ile meshetti.”
Kadın böylece, ahlaksız geçmişinden içtenlikle tövbe ettiğini kanıtlamıştı. İsa sözlerini şöyle bitirdi: “Bundan dolayı sana derim: Onun çok olan günahları bağışlandı; zira o çok sevdi. Fakat kendisine az bağışlanan az sever.”
İsa ahlaksızlığı hiçbir şekilde mazur görmedi ve buna göz yummadı. Ancak, söz konusu olay, İsa’nın, yaşamlarında hatalar yapan, fakat sonra bundan üzüntü duyduklarını gösterip kurtulmak için kendisine gelen insanlara karşı şefkatle gösterdiği anlayışı ortaya koyar. İsa kadını gerçekten rahatlatarak ona şöyle dedi: “Günahların bağışlandı. . . . . İmanın seni kurtardı, selâmetle git.” Luka 7:36-50; Matta 11:28-30.
▪ İsa, Simun’un evinde nasıl ağırlandı?
▪ İsa’nın yerini kim araştırıp buldu, neden?
▪ İsa hangi örneklemeyi yaptı ve nasıl uyguladı?