Bölüm 65

Yeruşalim’e Gizli Yolculuk

MS 32 yılının sonbaharıydı ve Çardaklar Bayramı yakındı. İsa, Yahudilerin kendisini öldürmeye kalkıştığı MS 31 Fıshından beri faaliyetini çoğunlukla Galile ile sınırlamıştı. Herhalde o zamandan beri Yeruşalim’e yalnızca Yahudilerin yıllık üç bayramında hazır bulunmak amacıyla geliyordu.

Bu kez kardeşleri İsa’ya, “buradan çıkıp Yahudiyeye git” diye ısrar ettiler. Yeruşalim Yahudiye’nin başkenti ve tüm ülkenin dinsel merkeziydi. Ve kardeşlerinin düşüncesi şuydu: “Kendisini açıkça tanıtmak istiyen kimse işi gizlice yapmaz.”

Yakub, Simun, Yusuf ve Yahuda, ağabeyleri İsa’nın gerçekten Mesih olduğuna inanmamakla birlikte, mucizevi gücünü bayramda toplanan herkese göstermesini istiyorlardı. Ancak İsa tehlikenin bilincindeydi. “Dünya sizden nefret edemez” dedi ve şunları ekledi: “Fakat benden nefret eder; çünkü dünya hakkında, işleri kötü olduğuna ben şehadet ediyorum.” Bu yüzden İsa kardeşlerine, “siz bu bayrama çıkın; ben bu bayrama daha çıkmam” dedi.

Çardaklar Bayramı yedi gün sürerdi. Sekizinci gün törenlerle son bulurdu. Tarım mevsiminin bitişini işaretleyen bu bayram, bol bol sevinme ve şükretme zamanıydı. Kardeşlerinin bayram yolculuğuna çıkan asıl kafileyle birlikte oradan ayrılmasından birkaç gün sonra, İsa ve öğrencileri kimseye görünmeden, gizlice yola çıktılar. Çoğunluğun tercih ettiği, Erden Nehri boyunca uzanan yol yerine, Samiriye yolundan gittiler.

Yol arkadaşlarıyla birlikte Samiriye’nin bir köyünde konaklamaları gerektiğinden, İsa, hazırlık yapılması için önden ulaklar gönderdi. Ancak, İsa’nın Yeruşalim’e gitmekte olduğunu öğrenen halk, onun için herhangi bir şey yapmayı reddetti. Yakub ve Yuhanna, İsa’ya öfkeyle sordular: “Ya Rab, ister misin gökten ateş insin, ve onları helâk etsin diye emredelim?” İsa böyle bir öneride bulunmalarından ötürü onları azarladı; başka bir köye doğru yola koyuldular.

Yolda giderlerken bir yazıcı İsa’ya, “Muallim, her nereye gidersen, senin ardınca gelirim” dedi.

İsa şu karşılığı verdi: “Tilkilerin inleri, ve gök kuşlarının yuvaları vardır; fakat İnsanoğlunun başını yaslıyacak yeri yoktur.” İsa, yazıcıya, takipçisi olursa pek çok zorluk yaşayacağını açıklıyordu. Bu sözlerinden, yazıcının böyle bir yaşam biçimini kabul edemeyecek kadar gururlu olduğu izlenimini edinebiliriz.

İsa başka bir adama, “ardımca gel” dedi.

Adam ise, “bana izin ver ki, önce gideyim, babamı gömeyim” diye karşılık verdi.

İsa’nın yanıtı şu oldu: “Bırak, ölüler kendi ölülerini gömsünler; fakat sen git, Allahın melekûtunu [krallığını] her yana ilân et.” Adamın babasının henüz ölmemiş olduğu bellidir; yoksa, oğlu herhalde İsa’yı dinlemek üzere orada olmazdı. Bu kişinin, babası ölene dek kendisine zaman tanınmasını istediği anlaşılıyor. O, Tanrı’nın Gökteki Krallığına yaşamında ilk yeri vermeye hazır değildi.

Yeruşalim’e doğru yollarına devam ederlerken, bu kez başka bir adam İsa’ya şöyle dedi: “Ya Rab, senin ardınca geleceğim, fakat evelce evimde olanlarla vedalaşmağa izin ver.”

İsa ona, ‘sabana el atıp da ardındakilere bakan kimse Tanrı’nın krallığına uygun değildir’ dedi. İsa’nın öğrencisi olacak kişilerin Gökteki Krallığın hizmetinden gözlerini ayırmamaları gerekir. Saban süren doğruca önüne bakmadığında, ardında bıraktığı iz nasıl eğrilirse, geriye dönüp bu eski ortama bakan kişi de büyük olasılıkla sonsuz yaşama giden yoldan sapacaktır. Yuhanna 7:2-10; Luka 9:51-62; Matta 8:19-22.

▪ İsa’nın kardeşleri kimlerdi ve onun hakkındaki düşünceleri neydi?

▪ Samiriyeliler neden o kadar kaba davrandılar; bunun üzerine Yakub’la Yuhanna ne yapmak istedi?

▪ İsa’nın yoldaki üç sohbeti hangi konulardaydı ve özverili bir hizmetin gereğini nasıl vurguladı?