Bölüm 83

Bir Ferisi Tarafından Ağırlanıyor

İSA hâlâ o tanınmış Ferisinin evindeydi ve ödemli adamı iyi etmesinin üzerinden çok geçmemişti. Oradaki konukların sofrada en itibarlı yerleri seçtiklerini görünce, alçakgönüllülük konusunda bir ders verdi.

“Sen bir kimse tarafından düğüne çağırıldığın zaman,” diye söze başladı ve şunları ekledi: “Baş yere oturma; belki senden üstün sayılan bir kimse onun tarafından çağırılmıştır, seni ve onu çağıran gelip sana: Bu adama yer ver, der, sen de utanarak en alt yere oturmağa başlarsın.”

Sonuç olarak şu öğüdü verdi: “Çağırıldığın zaman, git, en alt yere otur da seni çağıran gelip sana: Ey dost, yukarı çık, desin; o zaman bütün seninle beraber yemekte oturanlar karşısında sana itibar olur.” Sözünü şöyle bağladı: “Çünkü her kendini yükselten alçaltılır, ve kendini alçaltan yükseltilir.”

Bundan sonra, İsa, kendisini davet eden Ferisiye dönüp ona Tanrı’nın gözünde gerçekten değerli sayılan bir yemeğin nasıl verileceğini anlattı. “Sen bir öğle yahut bir akşam yemeği yaptığın zaman, ne dostlarını, ne kardeşlerini, ne akrabanı, ne zengin komşularını çağır; ta ki, onlar da seni çağırarak sana bir karşılık olmasın. Fakat ziyafet ettiğin vakit, fakirleri, sakatları, topalları, körleri çağır; ve mutlu olursun; çünkü onların sana karşılık yapacak bir şeyleri yoktur.”

Zavallı durumda olanlar için böyle bir yemek vermek, bunu yapan kişiyi mutlu edecek, çünkü İsa’nın ev sahibine açıkladığı gibi, ‘adil olanların dirilmesinde karşılığı ödenecektir.’ İsa’nın böyle övgüye değer bir yemek hakkında anlattıkları, yanındaki konuklardan birine başka bir yemek türünü düşündürmüştü. Bu konuk, “Allahın melekûtunda [krallığında] ekmek yiyecek olana ne mutlu!” dedi. Ne var ki, İsa’nın devamen bir örneklemeyle gösterdiği gibi, herkes önlerindeki bu mutlu olaya hak ettiği değeri vermiyordu.

“Adamın biri bir büyük akşam yemeği yaptı, çok kimseyi çağırdı, ve . . . . Gelin, çünkü şimdi hazırdır, demek için hizmetçisini gönderdi. Hepsi birden özür dilemeğe başlıyarak, birincisi ona dedi: Bir tarla satın aldım, çıkıp onu görmekliğim lâzım; sana rica ederim, beni mazur gör. Ve bir başkası dedi: Beş çift öküz satın aldım, onları denemeğe gidiyorum; sana rica ederim, beni mazur gör. Bir başkası da dedi: Ben evlendim, bundan dolayı gelemem.”

Hiç de inandırıcı olmayan mazeretler! Normal olarak tarla veya çiftlik hayvanları, satın alınmadan önce incelenir; bu nedenle daha sonra gidip onlara bakmak gerçekten acil bir iş olmamalıydı. Benzer şekilde, evliliğin de bir kimseyi böyle önemli bir daveti kabul etmekten alıkoymaması gerekir. Bu nedenle, efendi bu mazeretleri duyunca öfkelenerek kölesine şunu emretti:

“Çabuk, şehrin meydanlarına, sokaklarına git, fakirleri, sakatları, körleri ve topalları buraya getir. Ve hizmetçi dedi: Efendi, senin emrin yapıldı, daha yer var. Ve efendi hizmetçiye dedi: Yollara ve çitlerin boyuna çık, bulduklarını içeri girmeğe zorla da evim dolsun. . . . . çağırılan adamlardan hiç biri akşam yemeğimden tatmıyacaktır.”

Bu örneklemeyle anlatılan neydi? Yemeği düzenleyen “efendi” Yehova Tanrı’yı temsil etti; daveti yapan “köle” İsa Mesih’ti; “büyük akşam yemeği” ise, göklerin Krallığına girme fırsatıydı.

Krallığa yaraşır duruma gelme davetini herkesten önce alanlar, İsa’nın günlerindeki Yahudi dinsel liderlerdi. Ancak, onlar daveti geri çevirdiler. Bu nedenle, ikinci bir davet, özellikle MS 33 yılının Pentikost gününden başlayarak, Yahudi milletinin hor görülen, alçakgönüllü bireylerine yönelik olarak yapıldı. Fakat Tanrı’nın gökteki Krallığında bulunan 144.000 yeri dolduracak sayıda kişi olumlu karşılık vermedi. Bunun üzerine, üçüncü ve son davet üç buçuk yıl sonra, MS 36’da Yahudi olmayan sünnetsiz kimselere yöneltildi; bu kimselerin toplanması bugüne dek sürdü. Luka 14:1-24.

▪ İsa alçakgönüllülük konusunda hangi dersi verdi?

▪ Bir ev sahibi Tanrı’nın gözünde değerli sayılan bir yemeği nasıl verebilirdi; bu ona neden mutluluk getirecekti?

▪ Davet edilen konukların mazeretleri neden inandırıcı değildi?

▪ İsa’nın “büyük akşam yemeği” örneklemesi neyi tasvir etti?