Bölüm 90

Dirilme Ümidi

İSA sonunda, Yeruşalim’den yaklaşık 3 kilometre uzaklıktaki Beytanya köyünün kenar mahallelerine varmıştı. Lazar’ın ölümünün ve gömülmesinin üstünden sadece birkaç gün geçmişti. Kızkardeşleri Meryem ile Marta hâlâ yastaydılar; birçok kişi onları teselliye, evlerine gelmişti.

Onlar yastayken, biri Marta’ya İsa’nın yolda olduğu haberini verdi. Bunun üzerine Marta, herhalde kızkardeşine haber vermeden aceleyle çıkıp onu karşılamaya koştu. İsa’nın yanına varınca, kızkardeşiyle son dört gündür mutlaka defalarca konuştukları sözleri tekrarladı: “Eğer burada olsaydın, kardeşim ölmezdi.”

Bununla birlikte, Marta, İsa’ya kardeşi için yine de bir şeyler yapabileceğini ima ederek ümidini şöyle dile getirdi: “Şimdi de bilirim ki, Allahtan her ne istersen, Allah sana verecektir.”

İsa ona, ‘kardeşin kalkacak’ diye vaat etti.

Marta’nın bu sözlerden anladığı, İsa’nın, ileride yeryüzünde gerçekleşecek bir dirilmeden söz ettiğiydi, ki bu dirilmeyi İbrahim ve Tanrı’ya hizmet eden diğer kişiler de özlemle beklemişti. Bu nedenle şu karşılığı verdi: ‘Bilirim ki, dirilmede, son günde, kalkacaktır.’

İsa ise, ‘dirilme ve hayat benim’ sözleriyle, Marta’ya acısını o anda dindirme ümidi verdi. Tanrı’nın kendisine ölüm üzerinde güç verdiğini hatırlatarak, “bana iman eden ölmüş olsa da, yaşar; ve kim yaşar, ve bana iman ederse, ebediyen ölmez” dedi.

İsa Marta’ya, o sırada yaşayan sadık kimselerin hiçbir zaman ölmeyeceğini söylemek istemedi. Aslında, kendisine gösterilen imanın sonsuz yaşama götürebileceğini belirtti. İnsanların çoğu son günde diriltilerek böyle bir yaşama kavuşturulacak. Sadık olan başkaları bu ortamın sonunda yeryüzünde sağ kalacak ve İsa’nın sözleri bu kişiler için harfi olarak gerçekleşecek. Onlar hiç ölmeyecekler! İsa bu olağanüstü açıklamadan sonra, Marta’ya şöyle sordu: “Buna iman ediyor musun?”

Marta, “evet, ya Rab” diye yanıtladı. “İman ettim ki, dünyaya gelen Allahın Oğlu Mesih sensin.”

Marta sonra, kızkardeşini çağırmak üzere aceleyle geri döndü ve ona başkalarının duymayacağı şekilde, “Muallim buradadır, ve seni çağırıyor” dedi. Meryem hemen evden çıktı. Onun dışarı çıktığını görenler mezara gittiğini sanarak peşinden gittiler.

Meryem İsa’nın yanına gelince ağlayarak ayaklarına kapandı. “Ya Rab, eğer burada olsaydın, kardeşim ölmezdi,” dedi. İsa, Meryem’in ve ardındaki kalabalığın ağladığını görünce derin bir üzüntü duydu. “Onu nereye koydunuz?” diye sordu.

“Ya Rab, gel de bak,” dediler.

İsa’nın da gözlerinden yaşlar dökülüyordu; bunun üzerine, Yahudiler, “Bak, onu ne kadar seviyormuş!” dediler.

Bazıları, İsa’nın birkaç ay önce Çardaklar Bayramında doğuştan kör bir genç adamı iyileştirdiğini hatırlayıp şöyle sordular: “Körün gözlerini açan bu zat, bir şey yapamaz mıydı ki, bu adam da ölmesin?” Yuhanna 5:21; 6:40; 9:1-7; 11:17-37.

▪ İsa sonunda Beytanya yakınlarına ne zaman vardı; oradaki durum nasıldı?

▪ Marta dirilmeye inanmak için hangi dayanağa sahipti?

▪ İsa, Lazar’ın ölümünden nasıl etkilendi?