Tanrı İbrahim’le Bir Ahit Yapıyor

NUH’UN döneminde yaşanan Tufan’ın üzerinden 350 yıl kadar geçmişti. Bugünkü Irak topraklarında bulunan refah içindeki Ur şehrinde İbrahim peygamber yaşıyordu. İbrahim imanıyla göze çarpan bir adamdı. Yine de o sırada kendisini bir iman sınavı bekliyordu.

Yehova İbrahim’e memleketinden ayrılıp yabancı bir diyara taşınmasını söyledi; daha sonra o diyarın Kenan ülkesi olduğu anlaşılacaktı. İbrahim duraksamadan itaat etti. Eşi Sara ve yeğeni Lût da dahil, ev halkıyla birlikte yola çıktı. Uzun bir yolculuktan sonra Kenan’a varıp orada çadır hayatı yaşamaya başladı. Yehova İbrahim’le ahit yaptı ve ona bir vaatte bulundu: İbrahim’i büyük bir millet yapacaktı; yeryüzünün bütün aileleri onun aracılığıyla nimetler elde edecekti ve soyu, Kenan ülkesini mülk edinecekti.

İbrahim ve Lût büyük koyun ve keçi sürüleri edinerek varlıklı kişiler oldular. İbrahim bencil davranmayarak Lût’a istediği bölgeyi seçip orada oturma fırsatı tanıdı. Lût verimli Ürdün Havzasını seçti ve Sodom şehrinin yakınına yerleşti. Fakat Sodom halkı ahlaksızdı ve Yehova’nın önünde büyük günahlar işliyorlardı.

Sonra Yehova Tanrı İbrahim’e soyunun gökteki yıldızlar kadar çok olacağı güvencesini verdi. İbrahim bu vaade iman etti. Ancak, çok sevdiği karısı Sara’nın çocuğu olmuyordu. Sara 90’ına yaklaştığında, Tanrı o sırada 99 yaşında olan İbrahim’e bir çocukları olacağını söyledi. Ve Tanrı’nın dediği gibi, Sara İshak’ı doğurdu. İbrahim’in başka çocukları da olmuştu ama Aden’de vaat edilen kurtarıcı İshak’ın soyundan gelecekti.

Bu sırada Lût ve ailesi Sodom’da yaşıyordu, fakat doğru bir insan olan Lût o şehrin ahlaksız halkı gibi değildi. Yehova Sodom’a hükmünü infaz etmeye karar verdiğinde, yaklaşan yıkım konusunda Lût’u uyarmak için önden melekler gönderdi. Melekler Lût ve ailesine arkalarına bakmadan Sodom’dan kaçmaları uyarısında bulundu. Sonra Tanrı Sodom ve onun komşusu olan kötü Gomorra şehri üzerine ateş ve kükürt yağdırarak orada yaşayanları yok etti. Lût ve iki kızı kurtuldu. Lût’un karısıysa, herhalde geride bıraktığı şeylere duyduğu özlemle arkasına baktı. Bu itaatsizliğini hayatıyla ödedi.

(Başlangıç 11:10–19:38’e dayanır.)