İlginç Sorulara Cevaplar
Hıristiyan Cemaatinden müşareketten kesilen biri için dua etmek uygun olur mu?
Geçmişte böyle duaların uygun olmadığı düşünülmüştür; ve Mukaddes Kitaba göre, gerçekten bununla ilgili sakındırıcı nedenler vardır. Böyle olmakla beraber Mukaddes Yazıların bu hususta verdiği öğütler, katı bir tutum yerine, ferdin özel durumunun göz önünde tutulmasını tavsiye ediyorlar.
Tanrı’nın görüşünü öğrenmemize en çok yardım eden I. Yuhanna 5:16, 17 ayetleridir. Orada şöyle okuyoruz: “Eğer bir kimse kardeşini ölüme götürmiyen bir günah işlemekte olduğunu görürse, diliyecek, ve ölüme götürmiyen günah işliyenlere Allah hayat verecektir. Ölüme götüren günah vardır; onun hakkında rica etsin demiyorum. Her haksızlık günahtır; ve ölüme götürmiyen günah vardır.”
Resul Yuhanna ilk olarak “ölüme götürmiyen günah”tan bahsediyor. Kâmil ve adil olmadığımıza göre, hepimiz günah işliyoruz. (Mezm. 51:5; Rom. 3:23; I. Yuh. 3:4) Günah işleyen tövbe etmeli ve Tanrı’nın merhameti için dua etmelidir. (I. Yuh. 1:8-10) Yuhanna’nın belirttiği gibi, başkaları da onun için dua edebilirler.
Aynı mektupta devamen Yuhanna, “ölüme götüren günah”tan bahsediyor. Bu ne anlama gelir? Bu, bağışlanmayan günahtır; ‘öldürücüdür’, çünkü “ikinci ölüm”e veya ebedi ölüme götürür. (Vah. 21:8) İsa, birinin mukaddes ruha karşı günah işleyecek kadar ileri gitmesinin mümkün olacağını açıklamıştır. (Mat. 12:31; Luka 12:10) Benzer şekilde resul Pavlus da, Tanrı’nın hakikatini bilen bir kimse kasten günah işlerse, onun tövbe etmesinin ve bağışlanmasının artık mümkün olmayacağını göstermişti.—İbr. 6:4-6; 10:26, 27.
Yuhanna, böyle “ölüme götüren günah”ı işleyen için dua edilmemesini söyler. Bu da bize Tanrı’nın İsrailliler hakkında söylediği sözleri hatırlatır. Onlar, kötülüğe öylesine dalmışlardı ki Tanrı, Babillilerin onları esarete götürmelerine izin verecekti. Kendisi Yeremya’ya şöyle demişti: “Sen bu kavm için yalvarma, ve onlar için niyaz ve duada bulunma, ve nezdimde şefaat etme.”—Yer. 7:16-20; 14:11, 12.
Biz değil, bizzat Tanrı, kimin mukaddes ruha karşı günah işlediğini tespit edecektir. Bununla beraber, Yuhanna’nın ilham edilmiş sözlerinden, günah işlemeyi bilerek alışkanlık haline getien birinin buna dair açık deliller ortaya koyması halinde, o kişi için dua etmemek gerektiği anlaşılabilir. Yuhanna, ayrıca II. Yuhanna 9-11’de Hıristiyanlığa aykırı görüşleri yayan bir kimse hakkında yazdı. Bu kişiler için dua etmek Tanrı’yı gücendirir.
Öyleyse tövbe etmediği için müşareketten kesilen bir kimse hakkında dua etmemek gerektiğine göre, onun “ölüme götüren günah” işlediği sonucuna mı varmalıyız?
Birinci yüzyılda, Korintos cemaatinde bir adamın ahlaksızlığa düştüğünü hatırlayalım. Suçu işledikten sonra tövbe etmediği için müşareketten kesilmeliydi. (I. Kor. 5:1, 9-13) Ama bir süre sonra tövbe ettiğinden cemaate iade edildiği görülüyor. (II. Kor. 2:5-10) Bundan şu sonuç çıkar: Onun, müşareketten kesildiği halde Hıristiyanların dua etmemeleri gereken, “ölüme götüren günah” işlememiş olmasıdır. Bugün de durum böyle olabilir.
Birisi müşareketten kesildiği zaman günahının ‘ölüme götüren’ türden bir günah olup olmadığı hemen belli olmayabilir. Zamanla tövbe ettiğini ve kötü yolundan geri döndüğünü gösteren deliller ortaya çıkmaya başlayabilir. (Resullerin İşleri 2:36-38; 3:19 ile karşılaştır.) Belki ilk olarak ona yakın olan biri, durumun böyle olduğunu fark edebilir. Örneğin, bir koca müşareketten kesilen karısının davranışlarındaki tutumu fark edebilir. Böylece kendisi karısını ‘ölüme götüren günahı’ işlemediği sonucuna vararak onun için dua etmeyi uygun görebilir. O, yürekleri okuyan Yehova’nın, bir gerekçe bulduğu takdirde ve Yehova’nın iradesi ise karısının suçunu bağışlaması için dua edebilir. Ayrıca duasında, karısının zayıflığını yenebilmesi için Mukaddes Kitaptan kuvvet almasına dair ümidini de Tanrı’ya ifade edebilir.
Bir kimse, müşareketten kesilmiş biri için şahsen Tanrı’ya dua ile yaklaşabileceğini hissetse bile, böyle bir ricayı cemaatle umumi olarak yapılan duada ifade etmek uygun değildir. Zira bunu işitenlerin tümünün, o kişinin tövbe ettiğine dair delilleri henüz bilmedikleri göz önünde tutulmalıdır. Bundan başka onlar, söz konusu kişinin “ölüme götüren günah” işlemediğine kanaat getirmiş olmayabilirler.
Böylece bir Hıristiyan, müşareketten kesilmiş biri için dua etmeyi uygun gördüğü zaman, bunu yalnız kişisel dualarında yapsın. Hepimiz bu konuda, Yehova’nın Sözünün ilham edilmiş öğütlerini rehber olarak benimsemeye çalışmalıyız.
Acaba “Apokalips’in dört atlısı” mı, yoksa beş atlısı mı var?
Bir ispanyol yazar olan Vicente Blasco İbanez’in I. Dünya Savaşıyla ilgili bir romanının adı “Apokalips’in Dört Atlısı”dır. Bu ibare Apokalip veya Vahiy kitabının altıncı babında bulunan bir tasvirden alınmıştır.
Resul Yuhanna rüyette bir beyaz veya ‘kır at, ve üzerine binmiş olanı’ gördü. Bu ata binenin semavi kral olan İsa Mesih olduğu anlaşılıyor. Daha sonra, M. S. 1914’te patlak veren savaşı temsil eden, bir “al at” ve üzerine binmiş olan atlısı geliyordu. Üçüncü olarak büyük kıtlıkları temsil eden “yağız bir at” ve üzerine binmiş olan atlısı geliyordu. Kayıt şöyle devam ediyor: “Ve gördüm, ve işte, bir kula at, ve onun üzerine binmiş olanın ismi Ölümdü; ve ölüler diyarı [Hades, YD] onun ardınca geliyordu.”—Vah. 6:1-8.
Hades ölümü nasıl takip ediyordu? Acaba Hades, sözü edilmeyen bir ata mı binmişti? Yoksa Hades, kula at üzerine Ölümün arkasına mı binmiş bulunuyordu? Veya bu Hades, bir ata binmeden mi ölümü takip ediyordu? Aslında hiç birimiz bu şıklardan hangisinin doğru olduğunu kesinlikle söyleyemez; çünkü Yuhanna gerekli ayrıntıyı vermiyor. Bundan dolayı bu kayda dayanarak kesinlikle, Yuhanna’nın kır, al, yağız ve kula olarak dört atı ve dört atlısını görmüş olduğunu söyleyebileceğiz. Hades’in beşinci bir at üzerine binmiş olduğuna veya olmadığına dair dogmatik bir görüşü savunmaya gerek yoktur.
Bununla beraber Yuhanna’nın bu tasviri, Hades’in ölümü tam ne şekilde takip ettiğini bilmekten daha önemli bir noktayı kavramamıza yardım eder. Bu nokta, savaş, açlık ve veba gibi nedenlerle vakitsiz ölenlerin insanlığın ortak mezarı olan Hades tarafından toplanıldığıdır.—Vah. 20:13.