Canlarınızın Çobanına Dönün
İSA, sevinç veren iki meselde hâlâ kavminin üyesi olan, fakat uzaklaşmış durumdakilere, Tanrı’nın gösterdiği derin ilgiyi anlatır. Sürünün 99 koyununu bırakıp, çölde kaybolan koyununu “buluncıya kadar” arayan çobanın acısını bir düşün. Veya kendisi için belki çok değerli olan on gümüş parasından birini kaybeden kadının heyecanını düşün. Bir lamba yakıp, “onu buluncıya kadar” bütün evi süpürmek üzere gayretini esirgemez. Kaybolanı bulunca ne büyük bir sevinç duyar!—Luka 15:4-9.
Şüphesiz İsa’nın, Tanrı’ya vakfolmuş olan, fakat çeşitli nedenlerle uzaklaşan veya “kaybolan” kişilerden söz ettiğinin farkındasın. Belki sen, bunlardan biri olabilirsin. Mesellerde gösterilen değerli şeyi bulmak için sarf edilen büyük gayret ve bulunduğu anda duyulan sevinç, sana çok dokunaklı gelebilir. Bu tutumlar, Tanrı’nın, Oğlunun, kutsal meleklerin ve ruhi kardeşlerinin sana karşı duydukları ilgiyi gösterir. Bu iki meselden sonra, sözü geçen mesel, “kaybolan” birinin tuttuğu yolla ilgili bazı ayrıntılar verir.
Müsrif Oğul Meseli
Yürekleri duygulandıran bir canlılıkla İsa, müsrif oğul meselinde şu noktaları gösterir. (1) Bir insan neden uzaklaşır, (2) uzak iken neler olabilir, (3) dönmek için neler gereklidir, (4) Tanrı’nın o kişiyi kabul eden tutumu. Meseldeki iki oğul, senin gibi Babayı tanıyan, iman evinde ‘ruhi ekmeğin bolluğundan’ hoşlanan ve hayatını Yehova’ya vakfeden kişilerle karşılaştırılabilir.—Luka 15:11-32.
Genç oğul gibi bazı kişilerin, gökteki babamızın “evi”ni terk etmeleri için çeşitli sebepler vardır. Çoğu zaman buna, basit olarak ‘hayatın artan kaygıları’ sebep olabilir. (Luka 21:34) Zaman zaman fena arkadaşlıkların kötü etkisi, bazı kişileri “hakikate itaatli olmak”tan alıkoydu. (Gal. 5:7, 8, 10, 12) Bir öğretiden doğan hoşnutsuzluk, bazılarının “arkada olan şeylere”, yani bıraktıkları şeylere dönmelerine neden oldu. (Yuh. 6:60-66) Aslında bazıları, bilinçli veya bilinçsiz olarak Yehova’nın ruhi evindeki çevreyi fazla kısıtlayıcı buldular. Bunlar, müsrif oğul gibi, artık Baba’nın gözetimi altında olmak istemediler. “Uzak bir memleket”te hareket etme serbestliğini aradılar.
Uzak Bir Memlekette Kendi Başına
Müsrif oğul –bütün parasını tükettikten sonra– özgürlük ve eğlenceden başka bir şey bulamadı. Davranışında “sefahatte yaş”ama noktasına kadar alçaldı. Zor zamanlar geldiğinde, ümitsizlik içinde, domuz gütmek üzere onu “yolla”yan o ülkenin sakinlerinden birine “takıldı”; bu iş, bir Yahudi için en alçak işti. Domuzların yemeğini yiyecek kadar acıkmıştı.—Luka 15:13-16.
John, ruhi “uzak memleket”e yola çıkmadan önce, cemaatte bir ihtiyardı. “Hakikati uygulamak gerçekten bir korunmadır, fakat faal olmadığın zaman, gafil avlanırsın.” John şunları ekliyor: “Kötü bir şey yapmazsan bile, küçük şeyler hoşgörü ile karşılanmağa başlanılır. Kendine dersin: ‘Gerçi, hiç cemaat toplantılarında hazır bulunmuyorum, ama bu, gerçekten fark eder mi?’ Birçok yıl faaliyetsiz durumda olan Yehova’nın diğer bir Şahidi, şöyle itiraf etti: “Gerçekten kötü davranışa karıştırıldım. Dünyevilerle ilişki kurunca, bir kişinin hiçbir sınır tanımayacak kadar alçalabileceğini çok çabuk öğrendim. Onlarla ilişkilerinin sürdürmenin tek yolu, Yehova ile ilgili konularda ağzını kapatmandır. Ve eğer ağzını kaparsan, başı belaya girmeğe başlar.”
Belki, faaliyetsiz olanların çoğu, İsa’nın verdiği meseldeki müsrif oğlun yaptığı gibi, “sefahatlı bir hayat”a yönelmez. Ama, yine de hepsi, Tanrı ile ilişkilerinin kopukluğunun farkına varır. Faaliyetsiz evli bir çift, “15 yıl boyunca Mukaddes Kitabı hiç açmadı.” Fakat yine de ahlaki yönden iffetli kaldı. Kadın şöyle dedi: “O yıllar bizim için maddi yönden çok iyi geçti. Yehova’ya dönmenin gerekli olmadığına inanabilirsin. Tüm hayatımızı, işimizi kendimize göre kurduk. Bizi hiç kimsenin tanımadığı bir yere taşınacak kadar, hakikatle ilgili hatıraların tümünü silmeğe çalıştık. Fakat bütün bu mutluluk sadece dıştan hoş görünüyordu. İçten ise, yıkıldık. Kocam, yıllarca derin depresyonlar geçirdi. Yemeğe oturmadan önce, dua etmekten bile vaz geçmiştik. Suçluluk hissinden ve hakikat için kaygı çekmekten birçok akşam uyuyamadım.” Kocası şunları ekledi: “Ölüme mahkûm olduğumuzu hissettik.”
Yehova’dan ayrılmak, ruhen yalnızlık hissedilen çok ıstırap verici bir durumdur. Bir zamanlar faaliyetsiz olan Hıristiyan bir kadın şöyle dedi: “Yehova’nın tasvibine sahip olmaktan daha değerli bir şey yoktur. Kendini iyi hissetmediğin zaman O’na dua edemeyince veya dualarının cevaplanacağına dair şüphen olduğunda, feci bir durum içindesin.”
“Aklı Başına Geldi”
Müsrif oğul, içindeki ruhi duyguları fark etti ve karşılık verdi. İsa şöyle dedi: “Aklı başına geldi.” Orijinal Yunanca’da bu sözcük harfi anlamda, “kendi içine geldi” demektir. Gerçeği görmeyen bir dünyada ‘kendini bulmuştu.’ O zaman, hakiki ruhi durumunun farkına vardı. Babasının evinde sahip olduğu barış ve bolluğu düşündü.—Luka 15:17 YD.
Müsrif oğul, bunları tek başına idrak ettiği halde, çoğu defa bu anlayış sönmüş hisleri yeniden uyandıran birkaç ruhi müzakereden sonra gelebilir. Örneğin, Diana, faaliyetsiz durumdayken, tanıştığı Yehova’nın bir Şahidine şunları ikrar etti: “Ben Yehova’ya dönemezdim; O’nu sevmiyordum ve dönmek için saikin sevgi olduğunu biliyordum.” Şahit ona şöyle sordu: “Kur yaptığın zaman kocanı seviyor muydun?” O “hayır, nasıl sevebilirdim? Onu tanımıyordum” diye cevap verdi. Diana, ayrıca şöyle bir itirafta bulundu: “O zaman ben Yehova’yı sevmenin, O’nu tekrar tekrar tanımakla mümkün olacağını farketmiştim.” Fakat daha sonra Diana cemaate başvurup yardım diledi. İhtiyarların yönetimi altında bu çift, bir yılı aşkın bir zaman boyunca Mukaddes Kitabı tetkik etti ve tekrar faal oldu.
Ancak, geriye dönmenin büyük engellerinden biri de suçluluk duygusudur.
Acaba Fazla Uzağa Mı Gittim?
Mürif oğul, kendine geldikten sonra, “baba, ben göke karşı ve senin gözünde suç işledim; artık senin oğlun denilmeğe layık değilim” diyebildi, yani suçlu olduğunu hissetti. Başkaları da aynı şeyi, yani Tanrı’nın ailesinden biri denilmeğe layık sayılmama duygusunu hissettiler.—Luka 15:17-19.
Virginia, “bilerek Yehova’ya sırt çevirdiğimi fark ettim. Böyle bir suç altında kendimi berbat hissettim” diye itiraf etti. “Tekrar faal olmaya başladığım zaman, tekrar dua etmeğe başlamak için gerçek bir mücadele verdim. Hep şöyle düşündüm: ‘Yehova’ya sırt çevirdiğime göre, beni nasıl bağışlayacak?’” Böylece bazıları “bağışlanmaz suç işlediklerini hissettiler.
Suçlarının ağırlığını bilen baba, oğlunu bağışlanmaz olarak mı gördü? Oğlu döndüğü zaman Baba, soğuk ve umursamaz mı davrandı? Hiç de öyle davranmadı! Esasen oğlunu bekliyordu. İsa’ya göre, “henüz uzakta iken, babası onu gör”dü. (Luka 15:20) Komşuları sadece paçavralarını, kirli ve çıplak ayaklarını görebilirdi, fakat babası ‘onu’ gördü. Oğlunun ne kadar uzun bir yoldan geldiğini biliyordu. “Sefahatteki yaş”ayışını bıraktığı ve gerçekten tövbe ettiği açıkça belliydi.—Sül. Mes. 28:13.
Baba, oğlunu kucaklamak için koştu. Oğul, gerçekten ev halkından olmayan, ancak babasının bazı yönlerden bir köleden kötü durumda sayılan “işçilerinden biri gibi” olmayı ümit ediyordu. Babasının böyle bir tepki göstereceği asla aklının ucundan geçemezdi. “En iyi kaftanı çabuk getirin, ona giydirin; parmağına bir yüzük takın, ayaklarına çarık giydirin; ve besili danayı getirip kesin, yiyelim ve eğlenelim.” Babasının içten karşılık verdiğini gösteren bu sözlerle İsa, ne mükemmel şekilde durumu tasvir etti.—Luka 15:22, 23.
Baba, müsrif oğlunun tutumunun zaten kendisine pahalıya mal olduğunu biliyordu. Babası ‘sefahatteki yaşamının’ duygusal izlerini, tüm parasını kaybetmesini, arkadaşsız ve kıtlık sırasında yemek ve barınağı olmamasının acısını, domuzlarla yemek yemenin utancını ve nihayet eve kadar yürüdüğü uzun yolu görür gibiydi. Benzer şekilde Yehova’da “kaybolmuş” birinin gerçekten ıstırap çektiğini ve dönmesinin kolay olmadığını fark eder. Oysa, duygudaş ve “inayeti çok” olan gökteki Babamız, eğer gerçekten tövbe edip O’nunla “davamızı gör”ürsek, O, ‘ne devamlı kusur bulacak, ne de suçumuza göre hak ettiğimizi verecek.’ Hıristiyan cemaatinden ayrıldığı sırada ciddi suç işliyenler bile, gerçekten tövbe edip ihtiyarların önünde suçlarını itiraf ederlerse, tam iyileşmelerine sevk eden sevgi dolu, saygılı bir işlemi bekleyebilirler.—Mezm. 103:8-10; 130:3; İş. 1:18, 19.
Gerçi, Mukaddes Kitap, günahları bağışlanmayan sadakatsiz Hıristiyanlardan da söz eder. Fakat, Pavlus onların hakikate karşı “hasımlar” olduklarını, fidye kurbanlığını bayağı tutan ve onu hor görerek ayak altında çiğneyenler olduklarını gösterir. (İbr. 10:26-31) Fakat acaba bu kadar aşırı bir adım attın mı? Bu yayındaki malumatı hor görmekten ziyade onun hakkında samimi olarak düşünmen, ruhi şeylere karşı hâlâ biraz sevgin olduğunu gösterir. Kendini suçlu hissetmen ve yürekten rahatsız olma durumun, fazla ileri gitmediğini gösterir. “Günahımı bağışla çünkü büyüktür” diye yalvaran Davud’unkine cevap verdiği gibi, Yehova’nın duana da cevap vereceğinden emin ol.—Mezm. 25:11.
‘Korkma, Gerçekten Yardım Edeceğim’
İki ihtiyar, geçmişte çok faal Şahitler olan faaliyetsiz bir çifti ziyaret etti. Sohbetin başında, faaliyetsiz koca, savunurcasına tarlada başkalarına öğretmesi gerektiğini bildiğini söyledi. Bir ihtiyar olan Russel şaşırtıcı bir soru sordu: “Ben bu fikirde değilim, eğer aile fertlerinden biri hasta olsaydı, onu çim biçmeye gönderir miydin? Biz de sana haydi git ‘çim biç’ demeyeceğiz. Tekrar iyileşmeni istiyoruz. Acaba sana nasıl yardım edebiliriz?” İhtiyarın sevgi dou yardımı ve sıcak misafirperverliği, çiftin ruhen iyileşmesine yardım etti. Hatta bugün koca, tekrar bir ihtiyar olarak hizmet ediyor.—Yakub 5:14, 15 ile karşılaştır.
Bazı tövbe edenler, tekrar ilişki kurmakta tereddüt ediyorlar; çünkü Yehova’nın bir Şahidinin tüm yükümlülüklerini hemen taşımak için kendilerini güçsüz hissediyorlar. Fakat Yehova makuldür. Genellikle en pratik iyileşme yöntemi, derece derece ve yavaş yavaş olanıdır. Pavlus, günlerinde kulakları ruhi yönden “ağır”laşan bazılarına hakikatin ilkel şeylerini yine kendilerine öğreten birine muhtaç olduklarını söyledi. (İbr. 5:11, 12) Bu ruhi gıda kişiyi kuvvetlendirir ve başka adımlar atmasını da mümkün kılar. Bir zamanlar faaliyetsiz olan, fakat daha sonra iyileşen Şahitlerle yapılan bazı söyleşilerde, çoğu kişi, yardıma muhtaç olduklarını söylemişlerdi. Cemaattekiler, böyle bir yardımı sağlamak için zaten çok isteklidirler. Onlar, Yehova’nın, seçilmiş kavmine söylediği gibi hissediyorlar. “Korkma, çünkü Allahın benim; seni pekiştireceğim; evet, sana [gerçekten, YD] yardım edeceğim.”—İş. 41:10.
Evet, Tanrı “sana [gerçekten, YD] yardım edeceğim” diyor. Bazı kötü arkadaşlıkları terk etmen gerekebilir. Hıristiyan toplantılarında hazır bulunmanı tasvip etmeyen akrabalardan gelen muhalefete gögüs germek gerekebilir. İhtiyarlara itiraf etmen gereken bazı konular olabilir. (Mezm. 32:3-5) Fakat, Yehova’nın yardım etmek için daima hazır olduğunu unutma. İyileşen bir şahit şöyle dedi: “Yehova adım adım ne yapmam gerektiğini fark etmeme yardım etti.” Diğeri şöyle ekledi: “İbadet Salonuna girdiğim an, tüm eski arkadaşlarım beni kucaklayıp öptü. Onların mutluluğu beni çok etkiledi. ‘Neden korktum?’ diye düşündüm.” Belki müsrif oğlun ağabeyininkine benzer bir tutuma sahip olanlar olabilir, fakat büyük çoğunluk, dönmenden sevinç duyacak.—Luka 15:25-32.
Kendin için neden bunu denemeyesin? Bir süre uzak kaldıktan sonra, iyileşen Hıristiyan bir kadın şöyle dedi: “İç huzuru bulmak için başka bir yer yok. Ben tekrar ruhen faal olunca, diğer tüm şeyler yoluna girdi. Bu dünya, değerli olan hiçbir şeyi sunamaz. Yehova’yı memnun ettiğini ve O’nun himayesi altında olduğunu bilmekle o kadar iyi bir duyguya sahip olursun ki, geceleri rahat uyuyabilirsin. Şimdiki hayatın tatmin edicidir ve Yeni Nizamdaki hayat için de gerçek bir ümit geliştirebilirsin.”
Eğer yoldan sapan bir koyun isen, sana yardım etmek için yöresel cemaatteki ihtiyarlarla irtibat kurmak için bu yayını getiren şahitten neden bunu rica etmeyesin? Petrus tarafından tarif edilen yoldan gitmekle sonuçlanan sevinci ve memnuniyeti elde etmek için bir deneme yap. “Yoldan sapan koyunlar gibi idiniz; fakat şimdi canlarınızın Çobanına ve Nazırına döndünüz.”—I. Pet. 2:25.