Gerçekten Ölülerle mi Konuşuyorlar?
BREZİLYA’DAKI futbol takımları, bazen medyumlardan yardım ararlar. Neden? Rakip takım oyunu kazanabilir korkusuyla öğüt almak için. Bir gazeteye göre “tüm sorun, bir işin çözüm yolunu aramak için, doğrudan doğruya doğaüstü kuvvetlerle irtibata geçmek fırsatı, milyonlarca kişi üzerinde güçlü bir etki yapar.” Bazı ülkelerde yüksek mevkiideki politikacılar, artistler ve işadamları muntazaman ruhlara başvururlar. Birçok kişi hastalıktan iyileşme çabasını aramak veya parasal yönden bir sorunu çözmek için, daha bilinçli oldukları sanılan ölülere danışmaya gayret ediyor.
Fakat ölülerle konuşmaya uğraşmak acaba doğru mudur? Gerçekten ölülerle konuşmak mümkün müdür? Acaba bir tehlike söz konusu mudur? Mukaddes Kitabın bu konudaki görüşünü öğrenmek belki bize hayret verecektir?
Saul’un Durumunda Ne Oldu?
Mukaddes Kitapta kaydedilen şu gerçek olaya dikkat edin: Düşmanı olan Filistililerden korkan eski İsrail kralı Saul, Endor’da bulunan bir cinci kadına gitti. Ondan, ölen peygamber Samuel ile temasa geçmesini istedi. Saul kadının, bir cübbeye bürünmüş yaşlı bir adam gördüğünü işittiğinde bunun Samuel olduğunu sandı. Acaba verilen mesaj neydi? İsrail milleti Filistililerin eline düşecek ve ertesi gün Saul ve oğulları “Samuel” ile olacaklardı, yani Filistililerle savaşırken öleceklerdi. (I. Samuel 28:4-19) Acaba böyle oldu mu?
Tamamen böyle olmadı. Saul, Filistililerle savaşırken ağır yaralandı, ancak intihar ederek öldü. (I. Samuel 31:1-4) Saul’un tüm oğullarının kendisiyle birlikte öleceklerini bildiren kehanet de isabetsizdi, çünkü oğlu İş-boşet sağ kaldı.
Her şeyden önce ölülere danışmak doğru mudur? Hayır değildir. Mukaddes Yazılar bize şöyle der: “Saul işlediği suçundan . . . . ötürü öldü; hem de cinci ile danışmak için ondan öğüt sordu.” (I. Tarihler 10:13) Bundan bir sonuç çıkarabilir miyiz? Evet, Saul, cinci kadına danıştığı için öldü. Acaba neden? Çünkü bunu yapmakla o, Tanrı’nın “aranızda . . . .., cinci, bakıcı, yahut ölülere danışan bulunmıyacak. Çünkü bu şeyleri yapan adam RABBE (Yehova’ya) mekruhtur” diyen kesin kanununu bozdu. (Tesniye 18:10-12) Ölülere danışmak acaba neden Tanrı’ya mekruhtur? Bu soruya cevap vermeden önce şunu soralım:
Ölülerle Konuşmak Gerçekten Mümkün müdür?
Bir kimsenin ölülerle konuşması için, ölmüş kişilerin gerçekten hayatta olması gerekir. Onların ölümsüz canları olmalıdır. Oysa Mukaddes Kitap şöyle der: “RAB (Yehova) Allah yerin toprağından adamı yaptı ve onun burnuna hayat nefesini üfledi, ve adam yaşıyan can oldu.” (Tekvin 2:7) Bundan dolayı kişinin bizzat kendisi bir candır. İnsan, ölümden sonra bedenini terk eden ölümsüz bir cana sahip değildir. Gerçekten Mukaddes Yazılar şöyle der: “Suç işliyen can, ölecek olan odur.” (Hezekiel 18:4) Ayrıca Tanrı’nın Sözü şöyle der: “Yaşıyanlar biliyorlar ki, öleceklerdir; fakat ölüler bir şey bilmezler . . . .. ölüler diyarında iş ve düşünce, bilgi ve hikmet yoktur.”—Vaiz 9:5, 10.
O halde, ölüler daha bilinçli olacağına, tamamen bilinçsizdirler. Bundan dolayı onlarla konuşmak imkânsızdır. Bu nedenle, ölülerle konuşmayı yasaklayan Tanrı’nın kanunuyla uyumlu davranmak, aldatılmış olmaktan bizi koruyacaktır. Bununla birlikte kral Saul’un durumunda görüldüğü gibi, ruh diyarından bazı mesajların alınması mümkündür.
Mesajların Kaynağı Nedir?
Her şeyden önce, ölülerle konuştuklarını iddia edenler arasında hile yaygındır. The World Book Encyclopedia bize şu bilgiyi verir: “İspritizma seansları sırasında ruhların, yaşayanlarla bağlantı kurabileceklerine insanları inandırmak için medyumların hile yaptıkları kanıtlandı. Bilim adamları, bu seanslarda büyük ölçüde nelerin olduğuna dair bazı açıklamalar yaparlar. Örneğin, bazı medyumlar vantrilogdur. Bazıları, yardımcılar ve çeşitli hileli gereçler kullanır. Başkaları da ipnotizmayı kullanır. İspritizma seanslarına katılan birçok kişi ölmüş olan sevdikleriyle bağlantı kurabilmek için büyük bir istek duyarlar. Bu istek, onları, medyum tarafından verilen herhangi bir mesajın ruh diyarından geldiğine inandırabilir.”
Fakat meseleyi sadece bu şekilde mi düşünmeliyiz? Hayır, çünkü, Tanrı’nın ölülere danışmayı yasaklayan emrini tutmak, çok daha anlamlı bir şekilde bizi korur. Ruh diyarından gelen bazı mesajlar vardır, fakat onların kaynağı, insanları saptırmak isteyen güçlü yaratıklardır. Mukaddes Kitap onları, İblis Şeytan ve cinler diye bilinen itaatsiz melekler, “kötülüğün ruhi orduları” olarak tanımlar. (Efesoslular 6:12) Kral Saul, En-dor’da cinci kadını ziyaret ettiği zaman, ölmüş olan peygamber Samuel’i taklit eden bir cinle karşılaştı.
Saul’un durumunda gösterildiği gibi, cinlerin bildirecekleri yararlı hiç bir şey yoktur ve onların sözde yardımı ise, kısa sürelidir. Onlar tıpkı İblis gibi yalancıdırlar. (Markos 3:22; Yuhanna 8:44) Bugün hayatta olmayan, psişik araştırmalar yapmış olan Sir Arthur Conan Doyle, bu konuda şunları yazdı: “Ne yazık ki, kötü veya zarara verici zekâ sahipleri tarafından söylenen, soğukkanlı ve kesin yalanlarla iş görüyoruz. Sanırım, meseleyi araştırmış olanlar, arasıra iyi ve gerçek irtibatlarla karıştırılan kasıtlı aldatma örnekleriyle karşılaştılar.” (The New Revelation, sayfa 72) Tabii siz de aldatılmış olmak istemezsiniz değil mi?
Şimdi bir an durup düşünün: Tarih, insanların köle olarak satılmasını ve bununla ilgili acıları bize aktarır. Bir kimse, böyle bir sıkıntıyı ve aşağılanmayı, isteyerek kabul edebilecek miydi? Tabii ki hayır. Şu halde bizzat kötü ruhlar tarafından köle edilmemize neden izin verelim? Onlar, sadece yalan söylemekle kalmaz, fakat insanların özgürülüğünü de çalarlar ve hatta kişiyi şiddet ve cinayet işlemeye sevk ederler. Örneğin, Brezilya’da 29 yaşında bir adam, ‘içine giren bir ruhun, bir yaşındaki kızını öldürmeye zorladığını’ söyledi. Evet, kötü ruhlara karışmak kişiyi bu türden bir köleliğe sevk edebilir.
Öyle ise geçmişte, kölelerin üzüntü verici durumlarından özgürlüğe kavuşmayı özledikleri gibi, günümüzde de, cinler tarafından köle edilen kişiler, özgür olmayı istemelidirler. Böyle bir özgürlüğü başarmanın bir yolu cincilere danışmaktan ve ölülerle konuşmaktan çekinmektir.
Ölülerle Konuşmaya İhtiyaç Var mı?
Hayır, çünkü yardımcısız bırakılmış değiliz. Tıpkı babalarına güvenen çocuklar gibi, dürüst yürekli kişilere yardım etmekten hoşlanan semavi Babamızdan serbestçe yardım dileyebiliriz. (Luka 11:9-13) Tanrı’nın bir peygamberi olan İşaya şöyle yazdı: “Size: Fısıldıyan ve mırıldıyan cincilere ve bakıcılara danışın, derlerse; bir kavm kendi Allahına danışmaz mı? yaşıyanlar için ölülere mi danışılır? diyin. Şeriate ve şehadete!”—İşaya 8:19, 20.
Evet, eğer kötü ruhlarla ilişki kurmaktan kaçınıyorsak, Yehova Tanrı’ya güvenmek için sağlam bir temelimiz vardır. İsa’nın bir takipçisi olan şakirt Yakub şöyle yazdı: “İmdi Allaha tâbi olun; fakat İblise karşı durun, ve sizden kaçacaktır.” (Yakub 4:7) 28 yıldan beri ispritizma ile uğraşan bir adam, Yehova’nın Şahitleriyle Mukaddes Kitabı tetkik ettikten sonra şunları söyledi: “İspritizma alışkanlıklarını bırakan kişilere İblis’in ne yapabileceğinden asla korkmayın, fakat bunun yerine Yehova’ya güvenin.”
Tanrı’nın Sözünden gelen hakikatle zihnimizi doldurmak ve ona göre davranmak, ‘İblis’in hilelerine karşı durabilmek ve kötü ruhlar tarafından köle edilmemek için, “Allahın bütün [ruhi] silahlarını kuşan”mamızı mümkün kılacaktır. (Efesoslular 6:11) Bundan başka, muntazaman Yehova’ya dua etmek, cinlerin saldırılarına karşı güçlü bir korunma sağlayacaktır.—Süleymanın Meselleri 18:10.
Ölülerin durumuyla ilgili hakikati bilmek ne kadar rahatlatıcıdır! Aslında ölüm, derin bir uyku halidir. (Yuhanna 11:11) İsa Mesih, ölülerin diriltileceklerine dair güvence verdi.—Yuhanna 5:28, 29.
İspritizma ile uğraşan bir adam, karısı ve çocuklarıyla birlikte, hiç kimsenin ölülerle konuşmaya veya onları taklit edenlerle bağlatı kurmaya ihtiyacı olmadığını, Mukaddes Yazılardan öğrendi. Bu aile ve başka birçok aile gibi, siz de ruhi özgürlüğe kavuşabilirsiniz. (Yuhanna 8:32) Ölülerle ilgili hakikati ve Tanrı’nın insanlarla ilgili maksadını öğrenin. O zaman, diriltilecek olan sevdiklerinizle beraber konuşabilecek ve barışçıl şartlar altında ebedi hayata sahip olabileceğiniz Yehova’nın yeni sisteminde güvenle yaşayabilirsiniz.—İşaya 25:8.