Zayıflığın, Kötülüğün ve Tövbenin Saptanması

GÜNAH, İsa’nın takipçilerinin nefret ettiği bir şeydir; Yehova’nın adil standartlarına erişememe durumudur. (İbraniler 1:9) Ne yazık ki, hepimiz zaman zaman günah işliyoruz. Hepimiz, doğuştan sahip olduğumuz zayıflıkla ve nakâmillikle mücadele ediyoruz. Bununla birlikte çoğunlukla, günahlarımızı Yehova’ya itiraf edip bunları tekrarlamamak üzere içtenlikle çaba gösterirsek temiz bir vicdanla O’na yaklaşabiliriz. (Romalılar 7:21-24; I. Yuhanna 1:8, 9; 2:1, 2) Zayıflıklarımıza rağmen fidye kurbanlığına dayanarak kutsal hizmetimizi kabul ettiği için Yehova’ya minnettarız.

Bir kişi bedensel zayıflığı yüzünden ciddi bir günaha düşerse, Yakub 5:14-16’da belirtilen şu uygulamayla uyumlu olarak çobanlık yardımına acil şekilde ihtiyacı olur: “İçinizden biri [ruhen] hasta mıdır? kilisenin (cemaatin) ihtiyarlarını çağırtsın, . . . . eğer günahlar işlemişse, kendisine bağışlanacaktır. İmdi şifa bulasınız diye, birbirinize günahlarınızı ikrar edin, ve birbiriniz için dua edin.”

Böylece, İsa’nın vakfolmuş bir takipçisi ağır günah işlediğinde, Yehova’ya suçunu kişisel olarak itiraf etmekten daha fazlasını yapmalıdır. Cemaatin temizliği veya barışı tehdit edildiğinden ihtiyarlar bazı adımlar atmalıdır. (Matta 18:15-17; I. Korintoslular 5:9-11; 6:9, 10) İhtiyarların şunları saptamaları gerekebilir: Kişi tövbe ediyor mu? Hangi şey günaha yol açtı? Bir defaya mahsus olarak, anlık bir zayıflık sonucu mu oldu? Yoksa alışkanlık olarak günah işlenmesi mi söz konusu? Böyle bir saptama her zaman basit veya hemen kestirilebilecek bir şey değildir ve büyük ölçüde ayırt etme yeteneği gerektirir.

Günah, suç işlemeyi ve kötü davranışı hareket tarzı olarak sürdürmekten kaynaklanmışsa ne denebilir? O zaman ihtiyarların sorumluluğunun ne olduğu bellidir. Resul Pavlus, Korintos cemaatindeki ciddi bir meselenin ele alınması hakkında talimat verirken şunları dedi: “Kötü adamı kendi aranızdan çıkarın.” (I. Korintoslular 5:13) Kötü insanların İsa’nın takipçilerinin cemaatinde yeri yoktu.

Zayıflığın, Kötülüğün ve Tövbenin Ölçüsünün Saptanması

İhtiyarlar bir kişinin tövbe ettiğini nasıl bilebilir?a Bu basit bir mesele değildir. Örneğin, kral Davud’u düşünün. O zina etti ve sonra da aslında cinayet anlamına gelen bir şey yaptı. Fakat Yehova, onun hayatta kalmasına izin verdi. (II. Samuel 11:2-24; 12:1-14) Ayrıca, Hananya ve Safira’yı da düşünün. İkiyüzlülükle, kendilerini gerçekte olduklarından daha cömert gösterip yalan söyleyerek resulleri aldatmaya çalıştılar. Bu ciddi bir şey miydi? Evet. Zina ve cinayet kadar kötü müydü? Herhalde değil! Yine de, Hananya ve Safira bunu hayatlarıyla ödedi.—Resullerin İşleri 5:1-11.

Hükümler neden farklıydı? Davud bedensel zayıflıktan dolayı ciddi bir günaha düştü. Yaptığı şey gözünün önüne serildiğinde tövbe etti ve Yehova tarafından bağışlandı, fakat ailesindeki sorunlar yoluyla ciddi şekilde disiplin edildi. Hananya ve Safira ise, cemaati aldatmaya çalışarak ikiyüzlü bir şekilde yalan söylediler; böylece ‘mukaddes ruha ve Tanrı’ya yalan söyleyerek’ günah işlediler. Bu kötü bir yüreğin kanıtıydı. Bu nedenle de daha ağır bir hüküm aldılar.

Her iki durumda Yehova hüküm verdi ve hükmü doğruydu, çünkü O yürekleri araştırabilir. (Süleymanın Meselleri 17:3) İnsan olan ihtiyarlar ise bunu yapamaz. O halde ihtiyarlar, ciddi bir günahın kötülükten çok zayıflık işareti olup olmadığını nasıl ayırt edebilir?

Gerçekten de her günah kötüdür, fakat bütün günah işleyenler kötü değildir. Benzer günahlar bir kişide zayıflığın, diğer kişide ise kötülüğün kanıtı olabilir. Evet, genellikle günah işlemekte kişinin hem zayıflığı hem de kötülüğü belirli ölçüde rol oynar. Belirleyici bir etken ise günah işleyenin, yaptığı şey hakkındaki görüşü ve bununla ilgili ne yapmayı düşündüğüdür. Tövbekâr bir ruh gösteriyor mu? Bunu anlamak için ihtiyarların, ayırt etme yeteneğine ihtiyacı var. Bu ayırt etme yeteneğine nasıl sahip olabilirler? Resul Pavlus, Timoteos’a şunu vaat etti: “Söylediklerimi devamlı şekilde düşün; Rab gerçekten bütün şeylerde sana ayırt etme yeteneği verecektir.” (II. Timoteos 2:7) İhtiyarlar, Pavlus’un ve Mukaddes Kitabın diğer yazarlarının ilham edilmiş sözlerini alçakgönüllülükle ‘devamlı şekilde düşünürlerse,’ cemaat içinde günah işleyenler hakkında doğru bir görüşe sahip olmak üzere ihtiyaç duydukları ayırt etme yeteneğine sahip olacaklar. O zaman, kararları kendilerininkini değil, Yehova’nın düşünüşünü yansıtacaktır.—Süleymanın Meselleri 11:2; Matta 18:18.

Bu nasıl yapılabilir? Bir yol, Mukaddes Kitabın kötü insanları nasıl tarif ettiğini araştırmak ve bu tarifin söz konusu kişiye uygulanıp uygulanmayacağını görmektir.

Sorumluluk Alma ve Tövbe

Kötülük yolunu seçen ilk insanlar Âdem ve Havva idi. Kâmil olmalarına ve Yehova’nın kanununu bütünüyle bilmelerine rağmen, Tanrısal egemenliğe isyan ettiler. Yehova yaptıkları şeyi gözleri önüne serdiği zaman gösterdikleri tepki dikkate değer—Âdem Havva’yı, Havva ise yılanı suçladı! (Tekvin 3:12, 13) Bunu Davud’un büyük alçakgönüllülüğüyle karşılaştırın. Ciddi günahları gözlerinin önüne serildiğinde sorumluluğunu kabul etti ve şöyle diyerek bağışlanmak için yalvardı: “RABBE karşı suç ettim.”—II. Samuel 12:13; Mezmur 51:4, 9, 10.

İhtiyarlar, ciddi günahlarla ilgili meseleleri, özellikle de bir yetişkinin açısından ele aldıklarında, bu iki örneği de düşünürlerse iyi ederler. Günah işleyen kişi—Davud gibi günahı hakkında ikna olduğunda—suçunu açıkça kabul edip tövbe ederek yardım ve bağışlanma için Yehova’ya mı bakıyor, yoksa belki de bir başkasını suçlayarak yaptığını mı küçümsüyor? Gerçi, günah işleyen kişi böyle hareket etmesine hangi şeyin yol açtığını açıklamak isteyebilir ve ihtiyarların da o kişiye nasıl yardım edileceğini kararlaştırmak üzere, ya geçmişte ya da şimdi, dikkate almaları gereken durumlar olabilir. (Hoşea 4:14 ile karşılaştırın.) Fakat günah işleyen kişinin kendisi olduğunu ve Yehova’nın önünde kendisinin sorumlu bulunduğunu kabul etmeli. Şunu hatırlayın: “RAB yüreği kırık olanlara yakındır, ve ruhu ezilmiş olanları kurtarır.”—Mezmur 34:18.

Kötü Olanı Alışkanlık Olarak Yapmak

Mezmurlar kitabında, kötü adamlara birçok kez değiniliyor. Bu ayetler, ihtiyarların, bir kişinin temelde kötü mü, yoksa zayıf mı olduğunu ayırt etmesi yönünde ek bir yardım teşkil edebilir. Örneğin, Kral Davud’un ilham altında yazdığı şu duayı düşünün: “Beni kötülerle ve fesat işliyenlerle (zararlı şeyleri yapma alışkanlığında olanlarla) birlikte çekme; onlar komşularına selâmet [barış] derler, fakat yüreklerinde şer vardır.” (Mezmur 28:3) ‘Zararlı şeyleri yapma alışkanlığında olanlardan’ kötülerle yan yana söz edildiğine dikkat edin. Bedensel zayıflığından dolayı günah işleyen bir kişi, aklı başına geldiğinde büyük olasılıkla durur. Oysa bir kişi kötü olan şeyi, hayatının bir kısmı haline getirecek şekilde ‘yapma alışkanlığında ise,’ bu kötü bir yüreğin kanıtı olabilir.

Davud, bu ayette kötülüğün başka bir özelliğine de değindi. Hananya ve Safira gibi kötü bir insan, ağzıyla iyi şeyler konuşur ancak yüreğinde kötü şeyler vardır. İsa’nın günlerindeki, ‘insanlara dıştan adil görünen fakat içten ikiyüzlülük ve fesatla dolu’ olan Ferisiler gibi ikiyüzlü olabilir. (Matta 23:28; Luka 11:39) Yehova ikiyüzlülükten nefret eder. (Süleymanın Meselleri 6:16-19) Eğer bir kişi, adli heyetle konuşurken bile ciddi günahlarını inkâr etmeye çalışırsa ya da sadece başkaları tarafından zaten bilinen şeyleri isteksizce kabul ederek, her şeyi tamamen itiraf etmeyi reddederse, bu kötü bir yüreğin kanıtı olabilir.

Kibirle Yehova’yı Hiçe Saymak

Kötü bir insanı tanımlayan başka özellikler 10. Mezmurda belirtiliyor. Orada şunları okuyoruz: “Kötünün gururu ile hakir yanıyor; . . . . RABBİ . . . . hor görür.” (Mezmur 10:2, 3) İsa’nın vakfolmuş takipçilerinden kibirli ve Yehova’ya karşı saygısız olan birine ne gözle bakmalıyız? Şüphesiz bunlar kötü zihni tutumlardır. Zayıflığından dolayı günah işleyen bir kişi, günahının farkına varır varmaz ya da dikkati buna çekilir çekilmez, tövbe eder ve hareket tarzını değiştirmeye uğraşır. (II. Korintoslular 7:10, 11) Buna tezat olarak bir insan Yehova’ya karşı duyduğu derin bir saygısızlık yüzünden günah işlerse, günahkâr davranışına tekrar tekrar dönmekten onu ne alıkoyacak? Kendisine huy yumuşaklığı ile öğüt verilmesine rağmen kibirliyse, içtenlikle ve gerçekten tövbe etmek için gerekli alçakgönüllülüğe nasıl sahip olabilir?

Şimdi Davud’un aynı mezmurda daha sonra söylediği şu sözleri düşünün: “Kötü adam niçin Allahı hor görür, ve yüreğinden: Aramıyacaksın (hesap sormayacaksın), der?” (Mezmur 10:13) İsa’nın takipçilerinin cemaatinin içinde, kötü adam doğru ile yanlış arasındaki farkı bilir, fakat cezadan kurtulabileceğini düşünürse kötü olanı işlemekte tereddüt etmez. Yaptığının açığa çıkacağına dair korkusu olmadıkça, günahkâr eğilimlerine tam özgürlük tanır. Davud’tan farklı olarak da, günahları açığa çıktığında, disiplinden kaçmayı planlayacaktır. Böyle bir insan Yehova’ya karşı son derece saygısızdır. “Onun gözleri önünde Allah korkusu yoktur. . . . . Kötülükten iğrenmez.”—Mezmur 36:1, 4.

Başkalarına Zarar Vermek

Genellikle, bir günahtan birden fazla kişi etkilenir. Örneğin, zina eden bir kişi Tanrı’ya karşı günah işler; karısını ve çocuklarını mağdur eder; kendisiyle zina ettiği kadın evli ise, onun ailesini de mağdur eder ve cemaatin iyi ismini lekeler. Acaba bütün bunları nasıl görüyor? Gerçek tövbeyle birlikte yürekten bir üzüntü duyuyor mu? Yoksa Mezmur 94’te gösterilen tutumu mu yansıtıyor? “Fesat işliyenler (zararlı şeyleri alışkanlık olarak yapanlar) hep övünmekteler. Ya RAB, senin kavmını parçalıyorlar, ve mirasını alçaltmaktalar. Dul kadını ve garibi öldürüyorlar, ve öksüzleri öldürmekteler. Ve diyorlar: RAB görmez, ve Yakubun Allahı anlamaz.”—Mezmur 94:4-7.

Herhalde, bir cemaatte ele alınan günahlar cinayet ve öldürmeyle ilgili olmayacak. Bununla birlikte, ihtiyarlar işlenen kötülüğü incelerken burada gösterilen ruh—kişisel çıkarları için başkalarını mağdur etmeye hazır olma ruhu—belli olabilir. Bu da, kötü adamın tanıtıcı işareti olan kibirdir. (Süleymanın Meselleri 21:4) Bu, kardeşi için kendisini kurban etmeye istekli olan İsa’nın hakiki bir takipçisinin ruhuna tamamen terstir.—Yuhanna 15:12, 13.

Tanrısal Prensipleri Uygulamak

Bu yol gösterici birkaç öneri, kurallar koymak amacını taşımaz. Ancak, Yehova’nın gerçekten kötü olarak gördüğü bazı şeyler hakkında bir fikir verir. Kişi işlediği suçun sorumluluğunu kabul etmeyi ret mi ediyor? Günah işleyen kişi, bu konu hakkında daha önce verilen öğütleri küstahça görmezlikten geldi mi? Ciddi suçlar işlemek onda kökleşmiş bir alışkanlık mıdır? Suç işleyen, Yehova’nın kanununu pervasızca hiçe mi sayıyor? Belki başkalarını da kötü duruma getirerek yanlışı gizlemek için planlı şekilde çaba gösterdi mi? (Yahuda 4) Bu tür çabalar, işlenen suç gün ışığına çıktığında azalacağına yoğunlaşıyor mu? Suç işleyen, başkalarına ve Yehova’nın ismine verdiği zararı tamamıyla hiçe mi sayıyor? Tutumu hakkında ne denebilir? Kutsal Yazılardan kendisine nezaketle öğüt verildikten sonra da kibirli veya küstah mıdır? Suçu tekrarlamayı önlemek üzere yürekten gelen bir arzu göstermiyor mu? İhtiyarlar, tövbe eksikliğinin güçlü bir işareti olan bu tür şeyleri fark ederlerse, işlenen günahların, sadece bedensel bir zayıflığın çok ötesinde, kötülüğün kanıtı olduğu sonucuna varabilirler.

Kötü eğilimlere sahip gibi görülen bir kişiyle ilgilenirken bile ihtiyarlar, ona adalete göre yürümeyi tembih etmekten vazgeçmezler. (İbraniler 3:12) Kötü kişiler de tövbe edip değişebilir. Böyle olmasaydı, Yehova İsraillileri neden “kötü kişi kendi yolunu, ve fesatçı kendi düşüncelerini bıraksın; ve RABBE dönsün, ve ona merhamet eder; ve Allahımıza dönsün, çünkü bol bol bağışlar” diye teşvik etsin? (İşaya 55:7) Belki, adli bir oturum esnasında ihtiyarlar, kişinin yürek durumunda tövbekâr bir davranış ve tutumla yansıtılan, göze çarpar bir değişikliğin farkına varacaklar.

Bir kişi müşareketten kesildiğinde bile çobanlar olarak ihtiyarlar, onu tövbe etmek ve Yehova’nın lütfunu tekrar kazanmaya çalışmak üzere teşvik edecekler. Korintos’taki “kötü adamı” hatırlayın. Anlaşıldığı gibi, o yolunu değiştirdi ve daha sonra Pavlus, onun cemaate geri alınmasını tavsiye etti. (II. Korintoslular 2: 7, 8) Kral Manasse’yi de düşünün. Gerçekten çok kötüydü, fakat sonunda tövbe etti ve Yehova tövbesini kabul etti.—II. Kırallar 21:10-16; II. Tarihler 33:9, 13, 19.

Gerçi, affedilmeyecek olan —mukaddes ruha karşı işlenen— bir günah da var. (İbraniler 10:26, 27) Bu tür günahı kimin işlediğine yalnızca Yehova karar verir. İnsanların buna yetkisi yoktur. İhtiyarların sorumluluğu, cemaati temiz tutmak ve tövbe eden günahkârların eski durumlarına gelmesine yardım etmektir. Bunu, kararlarının Yehova’nın hikmetini yansıtmasına izin vererek ayırt etme yeteneğiyle ve alçakgönüllülükle yaparlarsa, Yehova da çobanlık işlerinin bu yönünü bereketleyecek.

[Dipnotlar]

[Sayfa 29’daki resim]

Hananya ve Safira yüreklerinin kötü olduğunu göstererek ikiyüzlü şekilde mukaddes ruha yalan söylediler