Onlar Yehova’nın İradesini Yaptı
İsa’nın Veda Sözlerine Kulak Vermek
İSA MESİH ve 11 sadık resulü, MS 33 yılının 14 Nisan akşamı, Yeruşalim’de bir evin üst katındaydılar; bir sofranın etrafına toplanmışlardı. Ölümünün yakın olduğunu bilen İsa, onlara şöyle dedi: “Biraz zaman daha sizin ileyim.” (Yuhanna 13:33) Gerçekte, zaten Yahuda İskaryot, İsa’nın ölümünü isteyen kötü adamlarla bir komplo hazırlığı içindeydi.
Bu yukarı odada bulunanlardan hiçbiri, durumun ivediliğini İsa’dan daha iyi kavrayamazdı. O, çekeceği acılara çok yaklaştığını biliyordu. İsa aynı zamanda resullerinin kendisini tam o gece yalnız bırakacaklarını da biliyordu. (Matta 26:31; Zekarya 13:7) Bu gece, resulleriyle konuşmak için ölümünden önceki son fırsat olduğundan, İsa’nın veda sözlerinin en önemli konular üzerinde yoğunlaştığından emin olabiliriz.
“Bunu Benim Anılmam İçin Yapın”
İsa, sadık resulleriyle, Yahudi Fıshı’nın yerini alacak bir kutlama başlattı. Resul Pavlus bunu “Rabbin akşam yemeği” olarak adlandırdı. (I. Korintoslular 11:20) Mayasız bir ekmek alan İsa, dua etti. Sonra, ekmeği kırdı ve resullerine uzatıp şöyle dedi: “Alın, yiyin, bu benim bedenimdir.” Sonra bir kâse şarap aldı, bir şükran duası sundu ve şöyle diyerek kabı öğrencilerine uzattı: “Bundan hepiniz için. Çünkü bu benim kanım, günahların bağışlanması için bir çokları uğrunda dökülen ahdin kanıdır.”—Matta 26:26-28.
Bu olayın taşıdığı anlam neydi? İsa’nın gösterdiği gibi, ekmek onun günahsız bedenini temsil etti. (İbraniler 7:26; I. Petrus 2:22, 24) Şarap, günahlarımızın bağışlanmasını mümkün kılan, İsa’nın dökülen kanını simgeledi. Onun kurban niteliğindeki kanı, aynı zamanda, Yehova ile 144.000 insan arasında kesilen yeni ahde yasal bir dayanak oluşturdu. Bu 144.000 kişi sonuçta, gökte İsa ile birlikte yönetim işine katılacaklardı. (İbraniler 9:14; 12:22-24; Vahiy 14:1) Resullerini bu yemeğe katılmaya davet ederek İsa, onların gökteki Krallığında kendisiyle pay alacaklarını göstermiş oldu.
Anımsatıcı nitelikteki bu yemekle ilgili olarak, İsa şu emri verdi: “Bunu benim anılmam için yapın.” (Luka 22:19) Evet, Rabbin Akşam Yemeği, eski Fısıh gibi yıllık bir kutlamadır. Fısıh, İsrail’in Mısır’daki kölelikten kurtuluşunu anımsatırken, Rabbin Akşam Yemeği, dikkati daha büyük bir kurtuluş üzerine çekti. Bu kurtuluş, fidyeyle kurtarılabilecek durumdaki insanlığın günaha ve ölüme kölelikten kurtuluşuydu. (I. Korintoslular 5:7; Efesoslular 1:7, 8) Ayrıca, simgesel anlam taşıyan ekmek ve şaraptan pay alan bu kişilere, gelecekte Tanrı’nın gökteki Krallığında kral ve kâhinler olarak sahip olacakları imtiyaz da hatırlatılmış olacaktı.—Vahiy 20:6.
İsa Mesih’in ölümü gerçekten de insan tarihinin en önemli olayıydı. İsa’nın yaptığı şeyi takdir edenler, onun Rabbin Akşam Yemeği ile ilgili şu emrine itaat ederler: “Bunu benim anılmam için yapın.” Yehova’nın Şahitleri, İsa’nın ölümünü her yıl [kamerî takvime göre] 14 Nisan’a denk gelen tarihte anarlar. Söz konusu tarih bu yıl, 2 Nisan’ın günbatımı sonrasına denk düşüyor. Sizi, yaşadığınız yerdeki İbadet Salonuna, tüm içtenliğimizle davet ediyoruz.
‘Size Yeni Bir Emir Veriyorum’
Rabbin Akşam Yemeği kutlamasını başlatmasının yanında, İsa, resullerine veda niteliğinde bazı öğütler de verdi. İyi bir eğitim almış olmalarına karşın bu adamların hâlâ öğrenmesi gereken çok şey vardı. Tanrı’nın, İsa’yla, kendileriyle ve gelecekle ilgili amacını tam olarak fark edememişlerdi. Fakat İsa zaten, bu konuların tümüne o sırada açıklık getirmeye çalışmamıştı. (Yuhanna 14:26; 16:12, 13) Bunun yerine, çok önemli bir nokta üzerinde durarak şöyle dedi: “Size birbirinizi seviniz diye, yeni bir emir veriyorum; sizi sevdiğim gibi siz de birbirinizi seviniz.” İsa sonra şöyle ekledi: “Eğer birbirinize sevginiz olursa, benim şakirtlerim olduğunuzu bütün insanlar bununla bilecekler.”—Yuhanna 13:34, 35.
Bu emir ne açıdan “yeni bir emir” idi? Evet, Musa Kanununda “komşunu kendin gibi seveceksin” emri vardı. (Levililer 19:18) Ancak İsa takipçilerini, kendini feda etmeyi gerektiren sevgiyi gösterme yükümlülüğü altına sokmuştu; bu sevgi birini, imandaşları uğruna yaşamını verme noktasına kadar götürebilecekti. Bu ‘sevgi kanununun’ daha az kritik koşullarda da geçerli olduğuna kuşku yoktur. İsa’nın izinden giden biri, başkalarına ruhi anlamda ve diğer alanlarda yardım ederek bu sevgiyi göstermek üzere, her durumda ilk adımı atacaktır.—Galatyalılar 6:10.
Yerdeki yaşamının bu son gecesinde, sevgi niteliği İsa’yı, öğrencileri uğruna Yehova Tanrı’ya dua etmeye yöneltti. Onun duasının bir kısmı şöyleydi: “Onlar ise, dünyadadırlar, ve ben sana geliyorum. Ey Mukaddes Baba, bana verdiğin kimseleri isminle koru da, bizim gibi bir olsunlar.” (Yuhanna 17:11) Babasına yalvarışında dikkate değer olan şey, İsa’nın, takipçilerinin sevgi dolu bir birlik içinde olmaları için dua etmesidir. (Yuhanna 17:20-23) Onların ‘birbirlerini, İsa’nın kendilerini sevdiği gibi sevmeleri’ gerekiyordu.—Yuhanna 15:12.
Sadık resuller İsa’nın veda sözlerine kulak verdiler. Onun emirlerine biz de uymalıyız. İçinde bulunduğumuz çetin “son günlerde” gerçek tapıcılar arasındaki sevgi ve birlik her zamankinden daha önemlidir. (II. Timoteos 3:1) Kuşkusuz, İsa’nın gerçek takipçileri, onun emirlerine itaat eder ve kardeş sevgisi gösterirler. Bu emirlerin içinde, Rabbin Akşam Yemeğini kutlama emri de vardır.