“Susmanın Vakti Var, ve Söylemenin Vakti Var”

KAÇ defa, “keşke söylemeseydim” diye yakındınız? Bununla birlikte, gerektiği halde konuşmadığınız durumları da hatırlayabilirsiniz. Geçmişe dönüp baktığınızda, ‘keşke bir şey söyleseydim’ diye düşünmüş olabilirsiniz.

Mukaddes Kitap, “susmanın vakti var, ve söylemenin vakti var” der. (Vaiz 3:7) Bu noktada, konuşmanın ve susmanın vaktini belirleme sorunu ortaya çıkıyor. Kusurlu insan yapımız bizi sık sık yanlış zamanda bir şeyler yapmaya ve söylemeye zorlar. (Romalılar 7:19) Dizginsiz dilimizi nasıl kontrol altına alabiliriz?—Yakub 3:2.

Dili Zapt Etmenin Yolları

Konuşmamız ve sessiz kalmamız gereken zaman konusunda karar vermemize yardım edecek, her olası durumu içeren uzun bir listeye ihtiyacımız yoktur. Bunun yerine, İsa’nın takipçilerine özgü kişiliğin yapısal bir kısmı olan niteliklerle yönlendirilmeye ihtiyacımız vardır. Bu nitelikler nelerdir?

İsa Mesih, öğrencilerini harekete geçiren temel niteliğin sevgi olduğunu açıkladı. O, “eğer birbirinize sevginiz olursa, benim şakirtlerim olduğunuzu bütün insanlar bununla bilecekler” dedi. (Yuhanna 13:35) Bu kardeş sevgisini ne kadar çok gösterirsek, dilimizi o kadar daha iyi kontrol edeceğiz.

İlgili diğer iki nitelik de büyük ölçüde yardımcı olacaktır. Bunlardan biri alçakgönüllülüktür. Bu, ‘diğerlerini kendimizden üstün saymamızı’ mümkün kılar. (Filipililer 2:3) Diğeri ise, ‘kötü şartlar altında kendimizi tutmamızı’ sağlayan huy yumuşaklığıdır. (II. Timoteos 2:24, 25) İsa Mesih, bu niteliklerin nasıl gösterilmesi gerektiğine ilişkin kusursuz bir örnek bırakmıştır.

Baskı altındayken dilimizi kontrol etmek çok daha zor olduğundan, İsa’nın ‘çok sıkıldığı’ bir zamanı, ölümünden önceki geceyi ele alalım. (Matta 26:37, 38) Tüm insanlığın sonsuz geleceği onun Tanrı’ya sadık kalmasına bağlı olduğundan, İsa’nın böyle hissetmesi şaşırtıcı değil.—Romalılar 5:19-21.

Bu kesinlikle İsa’nın gökteki Babasıyla konuşması gereken bir zamandı. Bu nedenle o, üç öğrencisinden uyanık durmalarını isteyerek, dua etmek üzere biraz uzaklaştı. Bir süre sonra geri geldiğinde onları uyuyor buldu. O zaman Petrus’a şöyle dedi: “Siz benimle bir saat böyle uyanık duramadınız mı?” Bu sevgi dolu tedibi, onların zayıflıklarına karşı anlayış gösteren sözler takip etti. Şöyle dedi: “Gerçi ruh isteklidir, fakat beden zayıftır.” Daha sonra, İsa tekrar geldi ve öğrencilerini uykuda buldu. Onlarla şefkatle konuştuktan sonra oradan ‘uzaklaştı ve üçüncü kere dua etti.’—Matta 26:36-44.

İsa, öğrencilerini üçüncü kez uyurken bulduğunda da sert davranmadı, ancak şunları söyledi: “Artık uyuyup rahat edin; işte, saat yaklaştı, ve İnsanoğlu günahkârların eline veriliyor.” (Matta 26:45) Yalnızca sevgi dolu bir yüreğe sahip, gerçekten alçakgönüllü ve yumuşak huylu bir kimse böylesine sıkıntılı bir zamanda böyle bir dil kullanabilirdi.—Matta 11:29; Yuhanna 13:1.

Çok geçmeden, İsa tutuklandı ve yargılandı. Bu sırada olanlardan, vaaz etme işini yaparken bile, bazı durumlarda sessiz kalmanın yapılması gereken en iyi şey olduğunu öğreniyoruz. İsa’yı suçlu çıkarmaya kararlı olan önde gelen kâhinler, hakikati öğrenmeye hiç ilgi duymadılar. Bu nedenle İsa bu gergin ortamda sessiz kaldı.—Matta 7:6 ile karşılaştırın.

Bununla birlikte, başkâhin “hay olan Allah hakkı için, sana and ettiririm, eğer Allahın Oğlu, Mesih, isen, bize söyle,” talebinde bulunduğunda, İsa sessiz kalmadı. (Matta 26:63) Yemin altında olduğundan konuşmasının zamanıydı. Bu nedenle şu cevabı verdi: “Söylediğin gibidir; fakat sana derim: Şimdiden sonra İnsanoğlunun Kudretin sağında oturduğunu, ve gökün bulutları üzerinde geldiğini göreceksiniz.”—Matta 26:64.

Bu çok önemli günde, İsa dilini mükemmel şekilde kontrol altında tuttu. Onun durumunda sevgi, huy yumuşaklığı ve alçakgönüllülük kişiliğinin doğal bir parçasıydı. Baskı altındayken dilimizi kontrol etmek üzere bu nitelikleri nasıl kullanabiliriz?

Öfke Anında Dili Kontrol Etmek

Öfkelendiğimizde çoğunlukla dilimizin kontrolünü kaybediyoruz. Örneğin, bir keresinde Pavlus ve Barnabas arasında görüş ayrılığı oldu. “Barnabas Markos denilen Yuhannayı da beraber almak fikrinde idi. Fakat Pamfilya’da kendilerinden ayrılıp onlarla işe gitmemiş olan adamı beraberine almağı Pavlus iyi görmedi. Ve şiddetli bir çekişme oldu, şöyle ki, birbirlerinden ayrıldılar.”—Resullerin İşleri 15:37-39.

Birkaç yıldan beri inşaat projelerinde çalışan Merta şunları anlatıyor: “İnşaatta, iyi tanıdığım ve saygı duyduğum bir kişi vardı. Fakat sürekli, yaptığım işte kusur buluyordu. Bu beni incitti ve kızdırdı, ancak duygularımı kendime sakladım. Bir gün, yeni bitirdiğim bir işi eleştirmeye başlaması bardağı taşıran son damla oldu.”

“Tüm bastırılmış duygularımı boşalttım. Çok kızgın olduğumdan, bunun etrafımızdaki insanlarda bırakabileceği kötü etkinin farkında değildim. Günün kalan kısmında onunla konuşmak, hatta onu görmek bile istemedim. Meseleyi uygun şekilde ele almadığımı şimdi fark ediyorum. Susmak ve sakinleştikten sonra konuşmak çok daha iyi olurdu.”

Şükür ki, İsa’nın takipçilerine özgü sevgi, bu iki kişiyi anlaşmazlıklarını çözmeye yöneltti. Mert şöyle açıklıyor: “Açıkça konuştuktan sonra, birbirimizi daha iyi anladık; şimdi sağlam bir dostluğumuz var.”

Mert’in öğrenmiş olduğu gibi, eğer öfkeliysek, sessiz kalmak bazen akıllıcadır. Süleymanın Meselleri 17:27 şöyle der: “Sakin ruhlu olan anlayışlı (ayırt etme yeteneği olan) adamdır.” Ayırt etme yeteneği ve kardeş sevgisi, düşünmeden incitici sözler söyleme dürtüsünü kontrol etmek konusunda bize yardım edecektir. Eğer gücenmişsek, barışı yeniden sağlama niyetiyle, yumuşak ve alçakgönüllü bir ruh haliyle o kişiyle yalnız konuşalım. Ya öfke patlaması zaten olmuşsa? Bu durumda sevgi, gururumuzu bastırmak ve alçakgönüllülükle özür dilemek üzere bizi harekete geçirecektir. Şimdi konuşma, pişmanlığı ifade etme ve incinmiş duyguları samimi bir iletişimle onarma zamanıdır.—Matta 5:23, 24.

Susmanın Çözüm Olmadığı Zaman

Öfke ya da kızgınlık, bizi kızdıran kimseyle konuşmayı kesmemize neden olabilir. Bu çok zararlı olabilir. Mineb şu itirafta bulunuyor: “Evliliğimizin ilk yılında, kocamla birkaç gün konuşmadığım zamanlar oldu. Genellikle bu durum, büyük sorunlar yüzünden değil, aksine küçük kızgınlıkların birikimiyle oluyordu. Tüm bu kızgınlıklar dağ gibi bir engel oluncaya kadar bütün bunları düşünüp dururdum. Sonra, artık buna dayanamadığım an gelir ve öfkem geçinceye dek kocamla konuşmayı keserdim.”

Mine şunları ekliyor: “Mukaddes Kitabın ‘öfkenizin üzerine güneş batmasın’ diyen ayeti düşüncemi düzeltmeme yardım etti. Kocam ve ben, sorunların birikmemesi için, iletişimi düzeltmek üzere çok çalıştık. Bu kolay olmadı; fakat evliliğimizin onuncu yılından sonra, bu soğuk sessizlik dönemlerinin çok daha seyrek olduğunu söylemekten mutluluk duyuyorum. Bununla birlikte, bu eğilimi hâlâ kontrol altına almaya çalıştığımı kabul etmeliyim.”—Efesoslular 4:26.

Mine’nin keşfettiği gibi, iki kişi arasında gerginlik varsa, iletişimin koparılması bir çözüm değildir. Bu koşullarda, kırgınlık büyük olasılıkla büyüyecektir ve ilişki bundan zarar görebilir. İsa, meseleleri çözerken ‘çabuk uyuşmamız’ gerektiğini söyledi. (Matta 5:25) “Yerinde söylenen söz,” ‘barışın ardınca koşmamıza’ yardım edebilir.—Süleymanın Meselleri 25:11; I. Petrus 3:11.

Yardıma ihtiyacımız olduğunda, açıkça konuşmalıyız. Herhangi ruhi bir sorun nedeniyle acı çekiyorsak, başkalarına yük olma kaygısıyla konuşmaya isteksiz olabiliriz. Fakat sessiz kalırsak, sorun tamamen kötüye gidebilir. İsa’nın takipçisi tayin edilmiş ihtiyarlar bize özen gösterirler ve eğer izin verirsek kuşkusuz yardım etmeyi de arzu edeceklerdir. Bu, konuşmamız gereken bir zamandır.—Yakub 5:13-16.

Her şeyden önemlisi, İsa’nın yaptığı gibi, içten yapılan dualarla Yehova ile konuşmalıyız. Evet, gökteki Babamıza ‘yüreğimizi dökelim.’—Mezmur 62:8; ayrıca İbraniler 5:7 ile karşılaştırın.

Tanrı’nın Gökteki Krallığı Hakkında “Söylemenin Vakti”

İsa’nın takipçilerine özgü vaaz etme işi, son gelmeden önce yerine getirilmesi gereken, Tanrısal bir görevdir. Bu nedenle, Yehova’nın hizmetçilerinin daha önce hiç görülmemiş ölçüde, Gökteki Krallığın iyi haberini bildirmeleri hayatidir. (Markos 13:10) Resuller gibi, İsa’nın hakiki takipçilerinin de ‘gördükleri ve işittikleri şeyleri söylememek ellerinde değildir.’—Resullerin İşleri 4:20.

Tabii ki, herkes iyi haberi işitmek istemiyor. Gerçekten de, İsa, öğrencilerini vaaz etmeye gönderdiğinde, onlara ‘değerli kimseleri araştırmalarını’ tavsiye etti. Yehova, Kendisine tapınması için hiç kimseyi asla zorlamadığından, Gökteki Krallık mesajını kesin şekilde reddeden bir kimseye inatla konuşmayı sürdürmeyeceğiz. (Matta 10:11-14) Fakat, ‘sonsuz yaşama karşı doğru tutumu olanlara’ Yehova’nın kral olduğu konusunda konuşmaktan sevinç duyarız.—Resullerin İşleri 13:48; Mezmur 145:10-13.

Sevgi, huy yumuşaklığı ve alçakgönüllülük, aceleyle konuşmak veya gergin bir sessizliğe gömülmek yönündeki kusurlu eğilimimizi kontrol etmekte bize yardımcı olan niteliklerdir. Bu nitelikleri geliştirdiğimiz ölçüde, konuşmak için doğru ve yanlış zamanı ayırt etmek bakımından daha iyi donatılmış olacağız.

[Dipnotlar]

[Sayfa 23’teki resim]

Sorunlar iyi bir iletişimle çözülebilir