İnsanlarla Gerçekten İlgilenen Biri Var mı?

“Ezilenlerin gözyaşları” artık sel olmuştur. Bu gözyaşları tüm dünyada sayısız baskı eylemi veya “işkence” kurbanlarınca dökülmüştür. Mağdurlar çoğu kez kendilerini “teselli eden” hiç kimsenin olmadığını hisseder; kendileriyle gerçek anlamda kimsenin ilgilenmediğini düşünürler.—Vaiz 4:1.

EZİLENLERİN döktüğü bunca göz yaşına rağmen, bazı insanlar hemcinslerinin çektiği acılardan etkilenmez. İsa Mesih’in, saldırıya uğrayıp soyulan ve yarı ölü vaziyette yol kenarına atılan bir adamla ilgili örneklemesinde değindiği Levili ve kâhin gibi, başka insanların acısına gözlerini kaparlar. (Luka 10:30-32) Kendileri ve aileleriyle ilgili koşullar bir ölçüde iyi olduğu sürece başkaları hakkında kaygılanmazlar. “Beni ilgilendirmez” derler.

Bu bizler için şaşırtıcı olmamalı. Resul Pavlus “son günlerde” birçok insanın “şefkatsiz” olacağını önceden bildirmişti. (II. Timoteos 3:1, 3) İnsanlar arasında ilgisiz bir tutumun geliştiğini gözlemleyen bir kişi, yakınarak şöyle dedi: “İlgi ve paylaşıma yönelik eski İrlanda felsefesi, yerini ‘hep bana’ şeklindeki yeni bir kurala bıraktı.” Tüm dünyada insanlar hep kendi çıkarına bakıyor ve başkalarının içinde bulunduğu kötü duruma neredeyse hiç aldırmıyorlar.

İnsanlarla İlgilenen Biri Gerekli

İnsanla ilgilenen biri kesinlikle gerekli. Örneğin Almanya’da yaşayan yalnız bir adamı ele alalım. Bu adam “Noel’de televizyon başında otururken ölmüş ve bundan beş yıl sonra bulunmuştu.” Yaşadığı üzücü olaylar nedeniyle hayata küsen bu “boşanmış, sakat ve yalnız adamın” yokluğu, kirasının ödendiği banka hesabındaki para tükenene dek fark edilmemişti. Onunla gerçekten ilgilenen hiç kimse yoktu.

Ayrıca, güçlü ve açgözlü hükümdarların çaresiz kurbanlarını da düşünelim. Tek bir bölgede 200.000 kadar insan (toplam nüfusun dörtte biri), ülkeleri başkaları tarafından şiddet kullanılarak ele geçirildikten sonra “ağır baskılar ve açlık” nedeniyle öldü. Ya da inanılmaz bir vahşete maruz kalan çocukları düşünelim. Bir raporda şu sözler geçiyordu: “[Bir ülkede] hatta kimi zaman gençlerin işlediği cinayet, dayak, tecavüz gibi birden fazla vahşet olayına tanık olmuş çocukların oranı şaşırtıcı boyutlardadır.” Böyle adaletsizliklere uğrayan birinin gözyaşları içinde “benimle gerçekten ilgilenen biri var mı?” diye neden sorduğunu anlayabilirsiniz.

Birleşmiş Milletlerin bir raporuna göre, gelişmekte olan ülkelerde yaşayan 1,3 milyar insan, günde bir dolardan daha az bir parayla yaşamını sürdürmek zorunda. Onlar kendileriyle ilgilenen biri olup olmadığını merak ediyor olmalı. The Irish Times’da çıkan bir haberde sözü edilen sığınmacılar da herhalde aynı şeyi merak ediyor. Onların, “ya sığınmacı kampında ya da pek de dost olmayan bir ülkede kalmakla, savaş veya etnik bölünme nedeniyle hâlâ parçalanmış durumda bulunan ülkelerine dönmeye çalışmak arasında tatsız ve güç bir seçimle karşı karşıya bulundukları” belirtiliyor. Aynı haber şu ürpertici alıştırmayı da içeriyor: “Gözlerinizi kapatıp üçe kadar sayın. Bir çocuk öldü. Bu, yetersiz beslenme ya da önlenebilir hastalıklar nedeniyle bugün ölecek 35.000 çocuktan biriydi.” Birçok kişinin üzüntü ve acı içinde feryat etmesine şaşmamak gerek!—Eyub 7:11 ile karşılaştırın.

Tüm bunların olması gerekli mi? İnsanla yalnızca ilgilenen değil, acıları sona erdirme ve insanların çektiği tüm sıkıntıları giderme gücüne sahip biri gerçekten var mı?

[Sayfa 2’deki resim tanıtım notu]

Kapak ve 32. sayfa: Reuters/Nikola Solic/Archive Photos

[Sayfa 3’teki resim tanıtım notu]

A. Boulat/Sipa Press