İyi Haberi Komşularımız İçin Çekici Kılmak
1 Komşularımız iyi haberi kabul etmiş olsalardı, bu, bizi mutlaka sevindirirdi. Belki onları ziyaret ettik. Veya sokakta veya bakkalda onlarla konuşurken şahadet ettik. Acaba yapılabilecek başka bir şey yok mu?
2 Mukaddes Kitabımızdan İbraniler 13:15, 16 ayetlerini açıp dikkatle okuyalım. Bu ayetin bizi, Yehova’nın ‘ismini ikrar etmeğe’ ısrarla teşvik etmekten başka, bize, “iyilik etmeği ve iane etmeği unutmayın; çünkü Allah bu gibi kurbanlardan hoşlanır” dediğine de dikkat edelim. İsa’nın, ‘iyi Samiriyeli’ meselinde, bir kimsenin komşusuna sevgi duymasının ne anlama geldiğini göstermiş olduğunu da hatırlayalım. İsa, bu sevginin, komşu gerçekten muhtaç olduğu zaman, onun maddî yönlerden yardımına yetişmeği de kapsadığını göstermişti. (Luka 10:25-37) Dağdaki Vaız’ında da, sadece bize ‘iyi davrananlara’ iyilik yapmamamız gerektiğini açıkça ortaya koymuştu. (Mat. 5:43-48) Çevremizde yaşayanlara karşı, Tanrı’nın Sözünden gelen bu nasihati uygulamak üzere fırsatlar elde etmek bakımından dikkatli miyiz?
3 Çevremizdekiler, komşu sevgisinden söz ettiğimizi bilirler, fakat takdir edebilecekleri tarzlarda bunu gösterdiğimizi gördüklerinde bu, onlar için çok daha fazla anlam kazanır. Çevrenize birileri taşındığında durup onlara ‘hoş geldin’ diyor musunuz? Bir kimsenin hasta olduğunu öğrendiğinizde ona yardım ediyor musunuz? Her ne kadar dünyanın bir kısmı değilsek ve onun toplumsal problemlerine karışmaktan kaçınıyorsak da, insanlarla derinden ilgileniyoruz. İşte bu ilgimizi gerçek iyilik hareketleriyle göstermek üzere birçok fırsatlar bulunmaktadır.
4 Bir komşuya bazı iyiliklerde bulduğumuz her defasında, onunla Mukaddes Kitabı müzakere etmemiz uygun olmayabilir. Resul Pavlus’un, kocaları imanlı olmayan Hıristiyan kadınlara nasihat etmiş olduğu gibi, bir kimsenin doğrudan doğruya va’zetmek yerine davranışlarıyle diğerlerini hakikate kazanmağa çalışmasının daha iyi olduğu zamanlar vardır. (I. Pet. 3:1) Eğer sohbetimiz Krallık ümidine dikkati çekmeğe yol açmışsa, bunu doğal bir tarzda yapalım. Bir kere başlayınca konunun tümünü anlatmanız gerektiğini düşünmeyelim. Bir iki söz söyleyip, ne gibi bir karşılık alacağımızı görmek üzere sözlerimize bir ara verelim. (Yuh. 4:7-15’de gösterilmiş olduğu gibi, İsa’nın bunu nasıl yaptığına dikkat edelim) Eğer hiç bir ilgi görmüyorsak, o konuya daha fazla devam etmeden önce başka bir zamanı beklememiz belki daha iyi olacaktır. Fakat amacımızı zihnimizde tutalım. Bir süre sonra, onu bir defasında yapmağa çalışmaktan çok daha fazla başarı elde edebildiğimizi görebiliriz.
5 Bazı birader ve hemşireler bu şekilde davrandıklarından mükemmel sonuçlar elde etmişlerdir. Bir hemşire, “bizzat komşularımdan biriyle Mukaddes Kitap tetkikim olmasını çok isterdim” diyor. Buna erişmek için, sadece dostluk yaparak onları tanımağa karar vermişti. Bir şahadet vermek üzere hemen başlangıçta değil, zamanla fırsatları olmuştu. Bir komşusu kendisine dininin ne olduğunu sormuştu. Onunla kısa bir süre sonra bir tetkike başlamıştı. Başkaları da ilgilenmişlerdi. Şimdi onlardan üç kadın ve iki koca Şahit oldular. Hemşirenin gösterdiği sabra dikkat edelim. Şahadet etmeğe başlamadan önce dostluk ilişkileri kurmuştu.
6 Başka bir müjdeci, yeni taşınan komşularına, onların telefonları takılana kadar kendininkini kullanmalarını teklif etmişti. Sohbet, ilk günü değil, zamanla dirilme hakkında şahadet vermesine yol açmıştı. Müjdeci bir seferde çok fazla bilgi verip komşusunu bu bilgiler altında ezmek istemediğinden kasıtlı olarak konuyu kısa kesmişti. Fakat birkaç gün sonra komşu bayan konuyu tekrar açmıştı. Şimdi ise onunla muntazaman bir tetkik yapmaktadır.
7 Başka bir vakada, bir kazada bir kadının ayağı kırılmıştı. Komşusu olan bir Şahit, ona lütufla bakmış, evini temizlemiş, o ve ailesi için yemek pişirmiş ve bunları yaparken uygun zamanlarda semavî Krallık hakkında konuşmuştu. Gösterilen gerçek Hıristiyan iyiliği o kadını Mukaddes Kitabı tetkik etmeğe sevk etmişti. Şimdi hem o, hem de üç çocuğu Tanrı’ya hizmet ediyorlar. Tabiî böyle Hıristiyan iyiliğinin gösterildiği herkes birer şahit olmamıştır, fakat onlardan birçoğu, Yehova’nın Şahitlerinin, komşularına gerçekten ihtimam gösterdiklerini bizzat tecrübe ettiklerinden, şimdi Yehova’nın Şahitleri hakkında çok daha iyi bir kanaate sahiptirler.
8 Komşularımıza iyilik göstermemiz, işin sonu için bir vasıta değil, hayatımızın normal bir kısmı olmalıdır. Fakat bazılarımız kendi kendimizde bu ruhu geliştirmemizin gerekli olduğunu fark edersek bunu ne zaman yapabileceğimiz hususunda neden bazı kesin planlar yapmayalım? Herhalde, “iyi işlerinizi görerek” onlardan bazıları ‘Tanrı’ya izzet vereceklerdir.’—I. Pet. 2:12.