Örnek Aldığım Kişiler Sayesinde Sayısız Nimet Tattım

Kanada’nın Fransızca konuşulan Québec eyaletinin Québec şehrinde doğdum. Anne babam Louis ve Zélia beni sevgi dolu bir aile ortamında büyüttü. Babam çekingen biriydi ve okumayı çok severdi. Ben de yazmayı severdim; hayalim bir gün gazeteci olmaktı.

Bir gün babamın iş arkadaşlarından Rodolphe Soucy bir arkadaşıyla birlikte bize geldi. O sırada aşağı yukarı 12 yaşındaydım. Onlar Yehova’nın Şahidiydi. Şahitler hakkında pek bir şey bilmiyordum, dinleriyle de özel olarak ilgilenmiyordum. Ama sorularımıza Kutsal Kitabı kullanarak verdikleri nazik ve mantıklı cevaplar beni çok etkiledi. Anne babam da bundan çok etkilendi. Böylece Kutsal Kitabı incelemeye başladık.

O sırada bir Katolik okuluna gidiyordum. Zaman zaman sınıf arkadaşlarıma Kutsal Kitaptan öğrendiklerimi anlatıyordum. Öğretmenlerimiz papazdı ve bir süre sonra bu sohbetlerden haberdar oldular. Fakat anlattıklarımın yanlış olduğunu Kutsal Kitaptan kanıtlamaya çalışmadılar. Bunun yerine onlardan biri tüm sınıfın önünde beni isyancı olmakla suçladı! Bu olay beni çok strese soksa da iyi bir sonuç doğurdu; çünkü bu sayede okulun dinsel öğretilerinin Kutsal Kitapla uyuşmadığını fark ettim. Oraya ait olmadığımı anladım ve anne babamın izniyle başka bir okula geçtim.

HİZMETİ SEVMEYİ ÖĞRENİYORUM

Kutsal Kitabı incelemeye devam ettim, fakat ruhen yavaş ilerliyordum çünkü kapı kapı hizmetinden korkuyordum. Katolik Kilisesi çok güçlüydü ve duyuru faaliyetimize şiddetle karşı çıkıyordu. Québec eyaletinin başbakanı Maurice Duplessis’nin Kiliseyle yakın bir ilişkisi vardı. Onun da desteğiyle, öfkeli kalabalıklar Şahitleri rahatsız ediyor, hatta onlara saldırıyordu. O zamanlar iyi haberi duyurmak büyük cesaret istiyordu.

John Rae isimli bir birader korkumu yenmeme yardım etti. O Gilead Okulunun dokuzuncu sınıfından mezun olmuştu. John çok deneyimliydi, aynı zamanda yumuşak başlı, alçakgönüllü ve yaklaşılır biriydi. Bana nadiren direkt öğüt verirdi, fakat örnek davranışlarından çok şey öğrendim. John Fransızca konuşmakta zorlanıyordu, bu yüzden sık sık hizmette ona eşlik ediyordum ve dil konusunda yardım ediyordum. John’la zaman geçirmek, sonunda vaftiz edilmeye karar vermemi sağladı. Şahitlerle ilk görüşmemizin üzerinden 10 yıl geçtikten sonra 26 Mayıs 1951’de vaftiz edildim.

Québec şehrindeki küçük cemaatimiz çoğunlukla öncülerden oluşuyordu. Onların olumlu etkisi beni de öncülük yapmaya teşvik etti. O zamanlar kapı kapı hizmetinde sadece Kutsal Kitabı kullanırdık. Yayın sunmadığımız için Kutsal Yazıları daha etkili şekilde kullanmalıydık. Bu nedenle hakikati savunmama yardım edecek ayetleri öğrenmek için çaba harcadım. Ancak birçok kişi Katolik Kilisesinin resmen onayladığı bir tercüme olmadığı sürece Kutsal Kitabı bile okumak istemiyordu.

1952’de, aynı cemaatte hizmet ettiğim imanlı bir hemşire olan Simone Patry’yle evlendim. Montreal’e taşındık ve bir yıl içinde kızımız Lise doğdu. Evlenmeden kısa süre önce öncülüğü bırakmış olsam da, ailece cemaat faaliyetlerine tam olarak katılabilmek için Simone’la hayatımızı basit tutmaya çalıştık.

On yıl sonra öncülüğü tekrar düşünmeye başladım. 1962’de, Kanada Beyteli’nde ihtiyarlar için yapılan bir aylık Hizmet Kursuna katılmıştım. Orada Camille Ouellette biraderle oda arkadaşı olduk. Camille evli ve çocuklu olsa da hizmette çok gayretliydi ve bu beni çok etkiledi. O zamanlar Québec’te çocuklu birinin öncülük yapması pek duyulmuş bir şey değildi, ama Camille bu hedefe erişmeye çalışıyordu. Birlikte geçirdiğimiz süre boyunca beni koşullarımı gözden geçirmeye teşvik etti. Bundan sadece birkaç ay sonra yeniden daimi öncülük yapabileceğimi fark ettim. Bazıları hikmetli bir karar vermediğimi söylese de, ben Yehova’nın çabalarımı destekleyeceğine güvenerek öncülüğe başladım.

ÖZEL ÖNCÜ OLARAK QUÉBEC ŞEHRİNE GERİ DÖNÜYORUZ

1964’te Simone’la birlikte, doğup büyüdüğümüz Québec şehrine özel öncü olarak tayin edildik ve orada birkaç yıl hizmet ettik. O dönemde duyuru işimize eskisi kadar muhalefet edilmiyordu, ama yine de bizi engellemeye çalışan insanlar vardı.

Bir cumartesi günü öğleden sonra Québec şehri yakınlarındaki Sainte-Marie kasabasında tutuklandım. İzinsiz şekilde evden eve gittiğim için bir polis beni karakola götürdü ve nezarete attı. Daha sonra, korkutucu bir adam olan Hâkim Baillargeon’nun karşısına çıkarıldım. Hâkim bana “Mahkemede seni kim temsil edecek?” diye sordu. Şahitlerin avukatı Glen How’ına ismini söyleyince “Olamaz, yine mi o!” diye bağırdı. Glen How mahkemelerde Şahitleri başarıyla savunmasıyla tanınmış bir avukattı. Kısa süre sonra mahkeme bana hakkımdaki suçlamaların düştüğünü bildirdi.

Québec’teki muhalefet yüzünden, ibadetler için kiralayabileceğimiz uygun yerler bulmakta zorlanıyorduk. Küçük cemaatimizin bulabildiği tek yer ısıtma sistemi olmayan eski bir garajdı. Dondurucu kış aylarında biraz ısınabilmek için küçük bir gaz sobası kullanırdık. İbadetlerden önce birkaç saat sobanın başında oturup teşvik edici tecrübeler paylaşırdık.

Duyuru işinin yıllar içinde güzel sonuçlar verdiğini görmek gerçekten harika! 1960’larda Québec şehri ve civarı, Côte-Nord bölgesi ve Gaspé Yarımadası’nda sadece birkaç küçük cemaat vardı. Bugünse o bölgelerde onlarca cemaat var ve kardeşler güzel İbadet Salonlarında bir araya geliyor.

GEZİCİ GÖZETMEN OLARAK HİZMET EDİYORUM

1970’de Simone’la birlikte çevre işine davet edildik. Sonra 1973’te bölge hizmetine tayin edildik. O yıllar boyunca Laurier Saumurb ve David Splanec gibi tecrübeli kardeşlerden çok şey öğrendim. İkisi de gezici gözetmen olarak hizmet ediyordu. Her çevre ibadetinden sonra, David’le birbirimize önerilerde bulunarak öğretme becerilerimizi geliştirmeye çalışırdık. Bir keresinde bana şöyle dediğini hatırlıyorum: “Léonce son konuşmanı beğendim, güzeldi. Ama ben o kadar malzemeyle üç konuşma yapardım!” Konuşmalarımda çok fazla bilgi verme eğilimim vardı. Az ve öz konuşmayı öğrenmeliydim.

Bölge gözetmenleri çevre gözetmenlerini teşvik etme sorumluluğu taşıyordu. Ancak Québec’teki birçok müjdeci beni iyi tanıdığından, o çevreleri ziyaret ettiğimde sık sık birlikte hizmete çıkmak istiyorlardı. Onlarla hizmete çıkmaktan zevk alsam da, çevre gözetmeniyle yeterince zaman geçirmiyordum. Bir keresinde bir çevre gözetmeni bana sevgiyle şöyle bir hatırlatmada bulundu: “Kardeşlere zaman ayırman çok güzel. Ama unutma ki bu benim haftam, benim de teşvike ihtiyacım var!” Bu nazik öğüt daha dengeli davranmama yardım etti.

Ne yazık ki 1976’da hiç beklemediğim acı bir olay yaşadım. Çok sevdiğim eşim Simone ciddi bir hastalığa yakalandı ve hayata gözlerini yumdu. Simone özverili ve Yehova’yı çok seven harika bir hayat arkadaşıydı. Hizmetle meşgul olmak onu kaybetmenin acısına dayanmama yardım etti. O zor dönemde bana güç verdiği için Yehova’ya minnettarım. Daha sonra, Carolyn Elliot isimli gayretli bir öncü hemşireyle evlendim. O İngilizce konuşuyordu ve ihtiyacın büyük olduğu bir yerde hizmet etmek istediği için Québec’e gelmişti. Carolyn özellikle de çekingen ve yalnız kişilerle içtenlikle ilgilenen cana yakın biridir. Gezici gözetmenlik işinde bana büyük destek oldu.

ÇOK ÖNEMLİ BİR YIL

Ocak 1978’de Québec’teki ilk Öncülük Hizmeti Kursunda eğitmenlik yapmam istendi. Müfredat öğrenciler için olduğu kadar benim için de yeniydi, bu yüzden çok gergindim. Neyse ki, o ilk sınıfta birçok deneyimli öncü vardı. Eğitmen ben olsam da, öğrencilerden çok şey öğrendim.

1978’de daha sonra, Montreal Olimpiyat Stadyumunda “Muzaffer İman” temalı uluslararası ibadet yapıldı. 80.000’den fazla kişinin katıldığı bu ibadet o zamana dek Québec’te yapılmış en büyük ibadetti. Orada Basın Departmanında çalışmam istendi. Birçok gazeteciyle görüştüm ve medyada hakkımızda çok sayıda güzel haberin çıkması bana büyük sevinç verdi. Televizyon ve radyo programlarında bizimle röportajlar yapıldı ve toplam 20 saatten fazla yayın yapıldı. Ayrıca basında bizimle ilgili yüzlerce makale çıktı. Olağanüstü bir şahitlik oldu!

FARKLI BİR SAHAYA TAYİN EDİLİYORUZ

1996’da hayatımda büyük bir değişiklik oldu. Vaftiz edildiğimden beri Fransızca konuşulan Québec’te hizmet etmiştim, fakat artık Toronto’da, İngilizce konuşulan sahada bölge gözetmeni olarak hizmet edecektim. Kendimi bu görev için yeterli hissetmiyordum ve yarım yamalak İngilizcemle konuşmalar yapmak bana çok korkutucu geliyordu. Daha sık dua etmeli ve Yehova’ya daha çok güvenmeliydim.

Toronto’da hizmete başlamadan önce endişeli olsam da, şunu samimiyetle söyleyebilirim ki orada iki harika yıl geçirdik. Carolyn İngilizceyi daha rahat konuşabilmem için bana sabırla yardım etti. Kardeşler de bana çok destek oldular ve cesaret verdiler. Kısa süre içinde birçok yeni dost edindik.

O zamanlar çevre ibadetleri bütün hafta sonu sürerdi. Bu ibadetlerin hazırlıklarıyla meşgul olsam da, genelde cuma akşamları bir saat kapı kapı çıkardım. Belki bazıları böyle yoğun bir hafta sonundan hemen önce neden hizmete çıktığımı merak edebilir. Fakat insanlarla Kutsal Kitap hakkında sohbet etmek benim için çok canlandırıcıydı. Tarla hizmetine çıkmak şimdi bile kendimi hep daha iyi hissetmemi sağlıyor.

1998’de Montreal’e özel öncü olarak tayin edildik. Birkaç yıl boyunca, Büro halka açık yerlerde özel şahitlik faaliyetleri düzenlememi istedi. Ayrıca Şahitlere yönelik yanlış anlamaları düzeltmek için medyada çıkan haberlerle de ilgileniyordum. Şimdi Carolyn’le birlikte, Kanada’ya yeni taşınan ve Kutsal Kitap hakkında bilgi almaya istekli olan yabancılara iyi haberi duyurmaktan zevk alıyoruz.

Vaftizli bir Şahit olarak Yehova’ya hizmet ettiğim 68 yılı düşününce, gerçekten de sayısız nimet tattığımı görüyorum. Hizmetten zevk almayı öğrenmek ve birçok kişinin hakikati öğrenmesine yardım etmek beni çok mutlu etti. Kızım Lise ve damadım çocuklarını büyüttükten sonra daimi öncülüğe başladılar. Kızımın hizmette hâlâ çok gayretli olduğunu görmek bana büyük sevinç veriyor. Davranışlarıyla ve hikmetli öğütleriyle ruhen gelişmeme yardım eden ve çeşitli teokratik görevleri yerine getirirken bana destek olan kardeşlere yürekten minnettarım. Şunu gördüm ki, ancak Yehova’nın güçlü kutsal ruhuna güvenirsek bize verilen görevleri sadakatle sürdürebiliriz (Mezm. 51:11). Bana ismini yüceltme ayrıcalığı verdiği için Yehova’ya daima şükrediyorum (Mezm. 54:6).