“Artık Hizmeti Çok Seviyorum!”

SEVİNCİMİ KAYBEDİYORUM

Ne yazık ki ergenlik çağına girdikten sonra Yehova’yla aramdaki sıcak ilişki soğumaya başladı. Okul arkadaşlarımın sanki sınırsız bir özgürlüğü vardı. Bir şeyleri kaçırıyormuşum gibi hissediyordum. Anne babamın kuralları, Yehova’nın standartları ve ruhi faaliyetler bana yük gibi geliyordu. Yehova’nın varlığını hiç sorgulamasam da artık kendimi O’na yakın hissetmiyordum.

Yine de, faaliyetsiz olmamak için göstermelik bir hizmet yapmaya devam ettim. Ama hizmete hazırlık yapmazdım, bu yüzden de sohbet başlatmakta ya da bir sohbeti sürdürmekte çok zorlanıyordum. Hiç tekrar ziyaretim ya da tetkikim yoktu. Hizmetten zevk almıyordum. Bu da hizmete karşı hissettiğim olumsuz duyguları artırdı. “Kardeşler haftalar boyunca, aylar boyunca bunu yapmaya nasıl devam edebiliyorlar?” diye düşünüyordum.

17 yaşına geldiğimde bağımsız olmak istedim. Bavullarımı topladım, evden ayrıldım ve Avustralya’ya taşındım. Anne babam onlardan ayrıldığım için çok üzgündü. Çok kaygılıydılar; fakat Yehova’ya hizmet etmeyi sürdüreceğimi düşünüyorlardı.

Avustralya’da ruhi durumum daha da kötüye gitti. İbadetleri kaçırmaya başladım. Benim gibi bir akşam ibadete katılan, fakat öbür akşam içmeye ve gece kulüplerinde dans etmeye giden gençlerle arkadaş oldum. Geriye dönüp bakıyorum da, bir ayağım hakikatte öbür ayağım dünyadaymış. Ama aslında kendimi ikisine de ait hissetmiyordum.

ÇOK ÖNEMLİ BİR DERS ALIYORUM

Yaklaşık 2 yıl sonra bir hemşireyle tanıştım. O farkında olmasa da hayatımı sorgulamama neden oldu. 5 bekâr hemşire aynı evde kalıyorduk ve çevre gözetmeniyle eşi Tamara’yı bir haftalığına evimizde misafir etmiştik. Kocası cemaat meseleleriyle meşgulken Tamara bizimle vakit geçirdi. Birlikte çok güldük. Bu çok hoşuma gitti. O rahat ve yaklaşılabilir biriydi. Böyle ruhi düşünüşlü birinin bu kadar eğlenceli olabileceğini hiç düşünmezdim.

Tamara çok coşkuluydu, içi içine sığmıyordu. Hakikate ve hizmete olan büyük sevgisi bulaşıcıydı. Yehova için elinden gelenin en iyisini yapmaktan büyük bir mutluluk duyuyordu. Bense yaptığım göstermelik hizmetten hiç zevk almıyordum. Tamara’nın olumlu tutumu ve sevinci beni derinden etkiledi. Onu tanımak Kutsal Kitaptaki temel bir gerçeği düşünmeme yardım etti: Yehova hepimizin Kendisine “sevinçle”, hatta “sevinç nidalarıyla” hizmet etmesini ister (Mezm. 100:2).

HİZMETE OLAN SEVGİM CANLANIYOR

Ben de Tamara gibi sevinçli olmak istiyordum. Ama bunun için bazı büyük değişiklikler yapmalıydım. Bu zaman aldı, ama yavaş yavaş ilerlemeyi başardım. Hizmete çıkmadan önce hazırlık yapmaya başladım ve ara sıra öncü yardımcılığı yaptım. Bu, tedirginliğimi hafifletti ve daha rahat hissetmemi sağladı. İyi haberi duyururken Kutsal Kitabı daha çok kullandıkça hizmetten daha çok doyum aldım. Kısa zaman sonra her ay öncü yardımcılığı yapmaya başladım.

Hakikatte güçlü, Yehova’ya hizmet etmekten zevk alan, her yaştan kardeşle arkadaş oldum. Onlar sayesinde önceliklerimi gözden geçirdim ve her gün Kutsal Kitabı okumaya başladım. Artık hizmetten daha da çok zevk alıyordum ve sonunda daimi öncü oldum. Yıllar sonra ilk defa cemaatte kendimi mutlu ve evimdeymişim gibi hissediyordum.

ARTIK KALICI BİR HİZMET ARKADAŞIM VAR

Bir yıl sonra Alex’le tanıştım. O, Yehova’yı ve hizmeti çok seven, nazik ve içten biriydi. Hizmet görevlisiydi ve 6 yıldır öncülük yapıyordu. Ayrıca bir süre, daha çok müjdeciye ihtiyaç duyulan Malavi’de hizmet etmişti. Alex orada görevli vaizlerle vakit geçirmişti. Bu kardeşler ona çok iyi örnek olmuştu. Ve ruhi faaliyetlere hayatında ilk yeri vermek konusundaki kararlılığını güçlendirmişti.

2003’te Alex’le evlendik ve o zamandan beri tamgün hizmete devam ediyoruz. Bu hizmet sayesinde birçok harika şey öğrendik ve sayısız yolla Yehova’nın desteğini gördük.

YENİ NİMETLERE AÇILAN BİR KAPI

2009’da Endonezya Takımadası’nda küçük bir ülke olan Doğu Timor’da görevli vaiz olma daveti aldık. Bu davet bizi hem şaşırttı, hem korkuttu, hem de heyecanlandırdı. 5 ay sonra başkent Dili’deydik.

Oradaki hayatımız öncekinden çok farklıydı. Yeni bir kültüre, dile, yiyeceklere ve yaşam koşullarına uyum sağlamalıydık. Hizmette karşılaştığımız insanlar genellikle yoksul, az eğitim görmüş ve baskılar yüzünden ezilmiş kişilerdi. Birçoğu savaşın ve şiddetin fiziksel ve duygusal yaralarını taşıyordu.a

Hizmet harikaydı! Bir seferinde, 13 yaşında üzgün bir kızla tanıştım. Annesi birkaç yıl önce ölmüştü ve babasını nadiren görüyordu. Kendi yaşındaki birçok çocuk gibi onun da hayatta bir hedefi yoktu. Hatırlıyorum da, bir defasında ağlayarak bana içini döktü. Fakat ne dediği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Çünkü onun dilini henüz yeterince bilmiyordum. Yehova’ya dua ettim. Onu teselli etmeme yardım etmesini diledim. Sonra onu rahatlatacak ayetler okumaya başladım. Sonraki birkaç yıl içinde hakikatin bu kızın ruh halini, görünüşünü ve tüm yaşamını değiştirdiğini gördüm. Vaftiz edildi ve artık o da başkalarıyla Kutsal Kitabı inceliyor. O, bugün büyük bir ruhi aileye sahip ve bu ailede sevildiğini hissediyor.

Yehova Doğu Timor’daki duyuru işini destekliyor. Çoğu müjdeci son 10 yıl içinde vaftiz edilmiş olsa da, onlardan birçoğu öncü, hizmet görevlisi ya da ihtiyar olarak hizmet ediyor. Bazılarıysa yerel tercüme ofisinde çalışıyor ve ruhi gıdanın orada konuşulan dillere tercüme edilmesine yardım ediyor. Bu kardeşleri ibadetlerde ilahi söylerken dinlemek, gülen yüzlerini görmek ve ruhi gelişimlerine tanık olmak orada yaşarken beni çok mutlu ediyordu.

DAHA HARİKA BİR HAYATIM OLAMAZDI

Doğu Timor’daki hayat Avustralya’dakinden çok farklıydı. Ama bundan daha zevkli bir hayatım olamazdı. Bazen tıklım tıklım dolu bir minibüste, kurutulmuş balıklar ve pazardan alınmış sebze yığınları arasında yolculuk ediyorduk. Bazen de zemini toprak olan sıcak ve nemli bir kulübede, etrafımızda tavuklar koşuştururken tetkik yapıyorduk. Yine de tüm bu zorluklara rağmen sık sık “Harika bir hayatım var!” diye düşünürdüm.

Geriye dönüp bakıyorum da, anne babam bana Yehova’yı tanıtmak için iyi ki ellerinden geleni yapmış ve zor geçen ergenlik yıllarımda bile iyi ki bana destek olmuş. Özdeyişler 22:6 benim hayatımda gerçek oldu. Anne babam benimle ve Alex’le gurur duyuyor. Yehova bizi kullandığı için çok mutlular. 2016’dan beri Alex’le birlikte Avustralasya bürosunun sorumlu olduğu sahada çevre işinde hizmet ediyoruz.

Bir zamanlar görev icabı hizmete çıktığıma inanamıyorum. Artık hizmeti çok seviyorum! Şunu fark ettim ki, hayatta inişler çıkışlar olsa da, gerçek sevincin tek kaynağı Yehova’ya tüm yürekle hizmet etmek. Alex’le birlikte Yehova’ya hizmet ettiğim son 18 yıl hayatımın en mutlu yılları oldu. Davut’un Yehova’ya söylediği şu sözlerin ne kadar doğru olduğunu şimdi çok iyi biliyorum: “Sana sığınanlar sevinecek; sevinç nidaları devirlerce sürecek. . . . . İsmini sevenler Seninle sevinip coşacak” (Mezm. 5:11).