Eski Babil, diniyle ve Yehova’ya karşı koymasıyla dikkat çekiyordu

Başl. 10:8-10: “Nimrod . . . . Yehova’ya karşı gelen kudretli bir avcı olarak tanındı . . . . Onun krallığı Babil, . . . . şehirlerinde başladı.”

Dan. 5:22, 23: “Sana gelince [Babil kralı Belşazar,] . . . . göklerin Rabbine karşı büyüklendin. . . . . Hiçbir şey görmeyen, işitmeyen, bilmeyen; gümüş, altın, bakır, demir, ağaç ve taştan tanrıları yücelttin. Ama gerçek Tanrı’yı yüceltmedin; o Tanrı ki, soluğun O’nun elinde, yolların O’nun denetimindedir.”

Eski bir çivi yazısı metinde şunlar kayıtlıdır: “Babil’de büyük tanrılar için 53 mabet, Marduk için 55 şapel, yer tanrıları için 300, gök tanrıları için 600 şapel, tanrıça İştar için 180 sunak, tanrı Nergal ve Adad için 180 ve başka tanrılar için de 12 sunak bulunuyordu” (The Bible as History, New York, 1964, W. Keller, s. 301).

Bir kaynak Babil devletinin rahipler tarafından yönetildiğini şöyle açıklar: “[Sümer uygarlığında] devletin başında . . . . Lugal [büyük adam] diye adlandırılan . . . . bir hükümdar bulunuyordu. . . . . Hükümdar, büyük rahip ve tanrıların naibi görevlerini görüyordu” (Yüzyılların Gerçeği ve Mirası, Server Tanilli, 1991, Cilt 1, İlkçağ, s. 54).

O halde Vahiy’de sözü edilen Büyük Babil dinsel bir unsur olmalıdır. Bir şehre ya da imparatorluğa benzetildiğine göre, tek bir dinsel grubu değil, gerçek Tanrı Yehova’nın karşısında olan bütün dinleri kapsar.

Eski Babil kaynaklı dini kavramlar ve uygulamalar dünyadaki tüm dinlerde bulunmaktadır

“Mısır, Pers ve Yunan uygarlıkları, Babil dininin etkisini hissetmişlerdir. . . . Sami kültüre ait öğelerin eski Yunan mitolojisine ve Yunan kültlerine yoğun biçimde karışmış olduğu, bilim insanlarınca . . . . genel olarak kabul görmüştür. Bu Sami öğeler büyük ölçüde Babil kaynaklıdır” (The Religion of Babylonia and Assyria, Boston, 1898, M. Jastrow, Jr., s. 699, 700).

Tanrıları: Babil’in üçlü tanrıları vardı. Bu tanrıların arasında, çeşitli doğa güçlerini temsil edenler ve insanların belirli faaliyetleri üzerinde özel etkileri olanlar bulunuyordu (Babylonian and Assyrian Religion, Norman, Okla., 1963, S. H. Hooke, s. 14-40). “Hıristiyan kiliselerinin öğrettiği üç vasıflı ya da üç kişiden oluşan tanrı inancı Platon’un üçlü tanrı öğretisinden kaynaklanmıştı. Aslında Platon eski halkların da çoktan beri sahip olduğu üçleme fikrini akılcı bir felsefeyle düzenleyerek ayrı vasıflardaki üç tanrının birliği olarak ortaya koydu. . . . . Bu Yunan filozofunun [Platon’un] üçlü tanrı kavramı . . . . tüm eski [pagan] dinlerde görülebilirdi” (Nouveau Dictionnaire Universel, Paris, 1865-1870, M. Lachâtre, Cilt 2, s. 1467).

Tasvirlerin kullanılması: “[Mezopotamya dininde] Tasvirler hem topluca yapılan ayinlerde hem de kişisel ibadetlerde çok önemli bir rol oynardı; tasvirlerin ucuz taklitlerinin yaygınlığı bunu gösteriyor” (Ancient Mesopotamia—Portrait of a Dead Civilization, Chicago, 1964, A. L. Oppenheim, s. 184). “Tanrılar kendilerini yeryüzünde kült heykelleri aracılığıyla ortaya koymuşlardır. Tam olarak tanrı heykelleri olmasalar da onun imgesinden daha fazla bir şeyi ifade ederlerdi çünkü kutsal varlık ile doldurulmuştu” (Mezopotamya Mitolojisi Sözlüğü, Jeremy Black, Anthony Green, Aram Yayıncılık, 2003, s. 139).

Ölümle ilgili inanış: “[Babil’de] halk ve dinsel önderler, geçmişte var olmuş bir şeyin tümüyle yok olma olasılığını asla kabullenmedi. Ölüm başka bir yaşama geçiş yoluydu” (The Religion of Babylonia and Assyria, s. 556).

Ruhban sınıfının konumu: “Rahipler ve halk arasındaki ayrım bu dinin [Babil dininin] belirgin özelliğiydi” (Encyclopædia Britannica, 1948, Cilt 2, s. 861).

Astroloji, kehanet, büyü ve sihir: Tarihçi A. H. Sayce şunları yazıyor: “Eski Babil dininde . . . . her nesnenin ve doğa kuvvetinin kendi ruhu ya da zi’si olduğuna inanılırdı; bu ruhlar . . . . sihirle cin kovan büyücü rahipler tarafından kontrol altına alınabilirdi” (The History of Nations, New York, 1928, Cilt I, s. 96). “Kaldeliler’in [Babilliler] astronomi konusunda büyük ilerleme kaydetmesinin nedeni, geleceği yıldızlardan anlama çabalarıydı. Biz bu sanata ‘astroloji’ diyoruz” (The Dawn of Civilization and Life in the Ancient East, Chicago, 1938, R. M. Engberg, s. 230).

Sahte din, Nuh’un zamanındaki tufandan sonra Babil’de başlamıştı (Başl. 10:8-10; 11:4-9). Babil kökenli dinsel inanç ve uygulamalar zamanla birçok ülkeye yayıldı.