Muazzam çelişkilerin olduğu dinsel inançlar alanında da benzer şeyler olmuştur. (I. Timoteos 4:1; II. Timoteos 4:3, 4) Biri, Tanrı’ya güçlü bir iman besler. Diğeri, insanların Tanrı’ya inançlarını destekleyecek kanıtlarının olmadığını söyler. Biri insan öldükten sonra ruhunun yaşamaya devam ettiğini ileri sürer. Bir başkası, ölünce varlığınızın tamamen sona erdiğine inanır. Bu çelişen inançların hepsinin doğru olamayacağı ortadadır. O halde, inandığınız şeyin doğruluğundan ve ona inanma nedeninizin yalnızca inanmak istemeniz olmadığından emin olmak hikmetli bir yol değil midir? (Süleymanın Meselleri 1:5) Bunu nasıl yapabilirsiniz? Sonraki makale bu konuyu inceleyecek.

FAKAT, bir kimse dinini veya inancını neden değiştirmek istesin? Şu görüş yaygın olarak ifade edilir: “Benim kendi inancım var ve bundan da memnunum.” Hatta birçokları yanlış inançların kimseye fazla zararının olmadığını düşünür. Örneğin, dünyanın düz olduğuna inanan bir kimsenin herhalde kendisine veya başka birine bir zararı dokunmayacaktır. Bazıları, “farklı düşüncelere sahip olmak herkesin hakkıdır. Anlaşmak zorunda değiliz” der. Bu görüş her zaman akıllıca mıdır? Bir doktor, sırf “farklı düşüncelere sahip olmak herkesin hakkıdır” diye, morgda cesetlere dokunduktan sonra doğruca servise gidip hasta muayene etmenin sakıncalı olmadığı inancını sürdüren bir meslektaşına müdahale etmemeli mi?

Din konusundaki yanlış inançlar da tarihte büyük felaketlere neden olmuştur. Ortaçağdaki sözde Kutsal Haçlı Seferleri sırasında dinsel liderler “fanatik Hıristiyanları kışkırtarak acımasız şiddet olaylarına” yol açtığında yaşanan dehşeti düşünün. Ya da, yakın zamandaki bir iç savaşta “tıpkı ortaçağ savaşçıları gibi kılıçlarının kabzasına azizlerin isimlerini yazan ve dipçiklerine Meryem Ana’nın resimlerini yapıştıran” çağdaş “Hıristiyan” askerleri düşünün. Bu fanatiklerin hepsi yaptıklarının doğru olduğuna inanıyordu. Ancak, bu ve diğer dinsel mücadele ve kavgalarda korkunç bir yanlış olduğu açıktır.