Itu’da yaklaşık bir yıl hizmet etmiştim ki, Yehova’nın Şahitlerinin Rio de Janeiro’daki bürosundan bir telgraf aldım; ulusal çapta yapılacak olan büyük ibadetin hazırlıkları için, geçici olarak Beytel’de çalışmaya davet ediliyordum. Memnuniyetle kabul ettim.

Başka İmtiyazlar ve Zorluklar

Beytel’de iş çoktu; elimden gelen her şekilde yardım etmekten sevinç duyuyordum. Sabahları günün ayeti müzakeresine ve pazartesi akşamları ailece yapılan dergi incelemesine katılmak ruhen ne kadar zenginleştiriciydi! Otto Estelmann’ın ve Beytel ailesinin deneyimli diğer mensuplarının yürekten yaptığı dualar beni derinden etkilerdi.

Büyük İbadetten sonra, Itu’ya dönmek için valizlerimi topladım, fakat büro nazırı Grant Miller’ın bana Beytel ailesinin daimi bir mensubu olmam için davetiye niteliğinde bir mektup uzatması benim için büyük bir sürpriz oldu! Oda arkadaşım, bugün hâlâ Beytel’de hizmet eden Hosa Yazedyan hemşireydi. O zamanlar Beytel ailesi küçüktü, sadece 28 kişiydik ve hepimiz yakın arkadaştık.

1964’te, dolgun vakitli hizmet eden João Zanardi adında genç bir birader eğitim için Beytel’e gelmişti. Beytel’e yakın bir sahaya çevre hizmetçisi, yani seyahat eden nazır olarak tayin edilmişti. Raporlarını vermek için Beytel’e geldiğinde bazen karşılaşırdık. Büro nazırı, João’nun pazartesi akşamları aile tetkikine katılmasına izin verdi, böylece birlikte daha çok vakit geçirebiliyorduk. João ve ben Ağustos 1965’te evlendik. Çevre hizmetinde kocama katılma davetini seve seve kabul ettim.

[Sayfa 26’daki resim]

1963’te Brezilya Beytel ailesiyle birlikte