Tercüme Edilmesi Yasaklanıyor

Katolikler zamanla Latinceyi kutsal bir dil olarak kabul etti. Bu nedenle 1079’da Bohemya dükü Vratislaus, yerel kiliselerde Slavca kullanmak için Papa VII. Gregorius’tan izin istediğinde şu cevabı aldı: “Bu isteği hiçbir şekilde kabul edemeyiz.” Peki neden?

Gregorius şöyle açıkladı: “Bu meseleyi dikkatlice düşünen herkes için şu açıktır ki, Tanrı Kutsal Yazıların bazı yerlerde gizli kalmasını istemiştir. Zira bunlar herkese açık hale getirilirse sıradanlaşabilir ve saygısızlığa maruz kalabilir ya da zekâ seviyesi düşük insanlar onları yanlış anlayarak hataya düşebilirler.”

Halk Kutsal Kitaptan olabildiğince uzak tutuluyordu ve papazlara göre bu böyle devam etmeliydi. Çünkü onlar bu şekilde halk üzerinde güç sahibi oluyorlardı. Onlar kendi özel alanları saydıkları konulara insanların burnunu sokmasını istemiyorlardı.

1199 yılında Papa III. Innocentius Kutsal Kitabı Fransızcaya çeviren ve kendi aralarında Kutsal Kitap hakkında konuşmaya cüret eden “sapkınlara” hüküm verdi. Onların, İsa’nın “Kutsal olanı köpeklere vermeyin ve incilerinizi domuzların önüne atmayın” sözüne uygun davranmadığını söyledi (Matta 7:6). Onun son kararı neydi? “Basit ve okumamış insanlar haddini aşarak ihtişamlı Kutsal Yazılarla ilgilenmemeli veya onlar hakkında vaaz etmemeli.” Papa’nın bu emrine karşı gelenler genellikle engizisyon mahkemesine gönderilirdi ve orada “suçunu” kabul edene dek işkence görürdü. “Suçundan” vazgeçmeyenler ise diri diri yakılırdı.

Sonraki yıllarda Kutsal Kitabı diğer dillere tercüme etme yasağını desteklemek için Papa Innocentius’un bu mektubu sık sık kullanıldı. Onun bu bildirisinden kısa bir zaman sonra halk dillerindeki Kutsal Kitapları toplayarak yakmaya başladılar, hatta bazen bu kitaplarla birlikte sahiplerini de yaktılar. İleriki yüzyıllarda, Katolik Avrupa’nın piskoposları ve yöneticileri Papa III. Innocentius’un getirdiği yasağı uygulatmak için ellerinden gelen her şeyi yaptılar.

Katolik yetkilileri öğrettikleri şeylerin Kutsal Kitaba değil de Kilise geleneklerine dayandığını çok iyi biliyordu. Şüphesiz mensuplarının Kutsal Kitabı okumasını istememelerinin bir nedeni de buydu. İnsanlar Kutsal Kitabı okursa kilise öğretileriyle Kutsal Yazılar arasındaki çelişkileri göreceklerdi.

Ancak üzerinden 25 yıl geçmeden 1546’da Katolik Kilisesi’nin Trento Konsili düzenlendi. Orada Kilise yetkilileri, Kutsal Kitap da dahil tüm dinsel yayınların basımının kontrolünü Kilise çatısı altında toplama kararı aldı. Böylece Kutsal Kitabın halkın eline ulaşmasına engel oldular.

Trento Konsili kararını şöyle bildirdi: “Bundan sonra Kutsal Yazılar en uygun şekilde basılmalıdır. Herhangi birinin kutsal meselelerle ilgili bir kitabı yazarın ismi olmadan basması ya da bastırması veya [yerel piskopos] kontrol edip izin vermedikçe böyle bir kitabı satması, hatta elinde bulundurması kanuna aykırıdır.”

Katolik Kilisesi’nin yasakladığı kitapların listesi ilk defa 1559’da Papa IV. Paulus tarafından yayımlandı. Bu listeye göre Almanca, Fransızca, Hollandaca, İngilizce, İspanyolca, İtalyanca ve bazı Latince Kutsal Kitap tercümelerine sahip olmak yasaktı. Kutsal Kitabı okumak isteyen bir kişi piskoposlardan ya da engizisyon mahkemesinden yazılı izin almalıydı. Fakat bu, sapkınlıkla suçlanmak istemeyen biri için pek cazip bir seçenek değildi.

Halkın konuştuğu dillerde Kutsal Kitaba sahip olma ya da dağıtımına yardım etme cesareti gösterenler Katolik Kilisesi’nin gazabına uğradı. Birçoğu tutuklandı, direkte yakıldı, sırığa bağlanıp ateş üzerinde çevrildi, ömür boyu hapis cezası aldı ya da kürek cezasına çarptırıldı. El koyulan Kutsal Kitaplar ise yakıldı. Aslında Katolik papazlar 20. yüzyıla kadar Kutsal Kitapları toplamaya ve yakmaya devam etti.