Lösemiyle Mücadele

Babamın ölümünden sekiz ay sonra aile doktorumuz Saúl’u aşırı yorgunluk yaşadığından yerel bir hastaneye götürmem gerektiğini söyledi. Bir dizi testin ardından doktorlar Saúl’un lösemi olduğunu söylediler.a

Sonraki iki buçuk yıl boyunca Saúl sık sık hastaneye yatarak kanserle ve doktorların uyguladığı kemoterapiyle mücadele etti. Altı aylık ilk tedavinin ardından yaklaşık 18 ay süren bir iyileşme süreci yaşandı. Fakat kanser nüksetti ve Saúl, daha kısa sürse de onu çok zayıf düşüren başka bir kemoterapi tedavisi daha gördü. Kanser sadece kısa bir süreliğine geriledi ve Saúl üçüncü bir kemoterapi tedavisine dayanamadı. Saúl Tanrı’ya kendini adamıştı ve bir Yehova’nın Şahidi olarak vaftiz edilmek istediğini dile getirmişti, fakat 17 yaşına bastıktan kısa süre sonra hayatını kaybetti.

Doktorlar kemoterapinin yıkıcı etkisini dengelemek için sık sık kan naklini önerdiler. Elbette kan nakli hastalığı tedavi edemez. Doktorlar lösemi teşhisini ilk koyduklarında Saúl’un ve benim bu tedaviyi kabul etmeyeceğimizi açıkça belirtmemiz gerekti, çünkü Yehova’nın ‘kandan sakınmayla’ ilgili kanununa uymak istiyorduk (Elçiler 15:19, 20). Saúl’un birkaç defa yanında ben yokken bu konudaki kararın kendisine ait olduğu konusunda doktorları ikna etmesi gerekti (31. sayfadaki çerçeveye bakın).

Doktorlar en sonunda, henüz reşit olmamasına rağmen Saúl’un olgun biri olduğu ve hastalığının onu nasıl etkileyeceğini açıkça anladığı sonucuna vardı. Kararımızı değiştirme yönünde sürekli baskı altında olsak da tavrımıza saygı göstermeyi kabul ettiler ve bize kansız tedavi önerdiler. Saúl’un, tavrını doktorlara açıklayışını dinlerken onunla gurur duydum. Yehova’yla yakın bir ilişki geliştirdiği ortadaydı.

Saúl’un hastalığını öğrendiğimiz yaz döneminde Barselona’da yapılan bölge ibadetinde Yehova’ya Yaklaşın başlıklı kitap çıktı. Bu paha biçilmez kitap, belirsiz ve korkutucu geleceğimiz karşısında bizi sabit ve kararlı kılarak bir çapa görevi gördü. Hastanede geçirdiğimiz saatlerde birlikte bu kitaptan kısımlar okurduk. Sonrasında geçirdiğimiz birçok zor zamanda sık sık bu kitapta okuduklarımızı hatırladık. Kitabın önsözünde geçen İşaya 41:13 o zaman bizim için özel bir anlam taşımaya başladı. Orada şöyle diyor: “Ben, Allahın RAB, sağ elini tutup sana diyeceğim: Korkma, ben sana yardım edeceğim.”

Saúl’un İmanı Başkalarını Etkiliyor

Saúl’un olgunluğu ve olumlu bakış açısı Vall d’Hebrón Hastanesi’ndeki doktorları ve hemşireleri derinden etkiledi. Saúl onunla ilgilenen tüm personele kendini sevdirdi. Kanser vakalarına bakan hematoloji bölümünün şefi o zamandan beri, lösemi hastası olan başka Şahit çocukları da tedavi etti ve onlara büyük saygıyla davrandı. Bu doktor Saúl’un inancına bağlı kalma kararlılığını, ölüm karşısında gösterdiği cesareti ve yaşam hakkındaki mutlu bakış açısını unutmuyor. Hastanedeki hemşireler Saúl’a o zamana dek hastanenin o bölümünde yatan en iyi hasta olduğunu söylediler. Asla şikâyet etmediğini ve son saatlerinde bile mizah duygusunu kaybetmediğini söylediler.

Bir psikolog bana, bu yaşta böyle ölümcül bir hastalığa yakalanan birçok çocuğun, yaşadığı sıkıntı ve hayal kırıklığı yüzünden doktorlara ve ana babasına isyan etme eğiliminde olduğunu söyledi. Ancak Saúl’da böyle bir şeyin olmadığını fark etti. Saúl’un o kadar sakin ve olumlu olduğunu görmek onu çok şaşırttı. Bu sayede Saúl ve ben inancımız hakkında ona şahitlikte bulunabildik.

Ayrıca Saúl’un cemaatimizdeki bir Şahide dolaylı yoldan nasıl yardımcı olduğunu da hatırlıyorum. Bu Şahit yaklaşık altı yıldır depresyondaydı ve aldığı ilaçlar durumunu düzeltmeye yaramamıştı. O birkaç defa Saúl’a bakmak için geceyi hastanede geçirdi. Bana, Saúl’un lösemi karşısındaki tutumunun onu derinden etkilediğini söyledi. Saúl’un bitkin durumda olmasına rağmen onu ziyaret eden herkesi teşvik etmeye çalıştığını fark etmiş. Bana şöyle dedi: “Saúl’un örneği bana depresyonla mücadele etme cesareti verdi.”