Öfke Nöbetleriyle Nasıl Başa Çıkabilirsiniz?

Yaklaşık iki yaşındayken çoğu bebeğin davranışlarında radikal bir değişiklik olur ve bebek sık sık öfke nöbetleri geçirir. “İki yaş sendromu” olarak adlandırılan bu dönem ebeveynler için çok moral bozucudur. Yeni yürümeye başlayan bu çocuğun en sevdiği kelimeler birdenbire “Hayır!” veya “İstemiyorum!” olur. Çocuk kendi içinde çelişkili duygularla mücadele eder ve hem kendisiyle hem de anne babasıyla ilgili hayal kırıklığı yaşayabilir. Bir taraftan anne babasından uzak durmak isterken diğer taraftan onların yanında olmak ister. Neye uğradığını şaşıran anne baba, olanlara anlam veremez ve yaptıkları hiçbir şey işe yaramıyormuş gibi görünür. Peki tüm bu olan bitenin sebebi nedir?

Çocuğun yaşamındaki radikal değişikliği düşünün. Bugüne kadar, istediklerini elde etmek için yaptığı tek şey ağlamaktı. Şimdi ise “saltanatının” geçici olduğunu ve en azından bazı şeyleri kendisinin yapması gerektiğini anlamaya başlıyor. Yavaş yavaş anne babasına boyun eğmesi gerektiğini fark ediyor. Kutsal Kitap bu durumu şöyle dile getirir: “Çocuklar, her konuda ana babanızın sözünü dinleyin” (Koloseliler 3:20).

Bu zor dönemde ebeveynler dizginleri elinde tutmalıdır. Kararlı fakat sevgi dolu bir şekilde otoritelerini korurlarsa çocuk da yeni rolüne ayak uyduracaktır. Ayrıca öğrendiği şeyler çocuğu sonraki gelişim evrelerine hazırlayacaktır.

[Sayfa 6’daki çerçeve]

ÖFKE NÖBETLERİ NEDEN BİTMİYOR?

John Rosemond, New Parent Power adlı kitabında şöyle yazıyor: “Bazı ebeveynler, çocuklarının taleplerini karşılamak konusunda eksikleri olduğu için, çocuklarının bu öfke nöbetlerini yaşadığını sanıyor. Dolayısıyla, çocuğun öfke nöbeti geçirmesinden kendilerini sorumlu tuttuklarında, öfke nöbetini durdurmak için hemen bir şey yapmaları gerektiğini düşünüyorlar. Bu yüzden daha önce hayır dedikleri şeye evet diyorlar. Veya çocuğu dövdüklerinde hissettikleri suçluluk duygusunu bastırmak için çocuğa istediği şeyden daha fazlasını veriyorlar. Bu taktikler işe yarıyor gibi görünebilir. Öfke nöbetleri durur, ebeveyn rahatlar ve istediği bir şeyi bağırıp çağırarak elde edebileceğini öğrenen çocukta daha şiddetli ve etkili öfke patlamaları görülür.”

ÖFKE NÖBETLERİ

“‘İki yaş sendromu’ sırasında çocuk istediği her şeyin yapılmasını bekler. Oğlumuzda bu sorunu yaşadık. İstekleri karşılanmadığında etrafa bir şeyler fırlatırdı. O ilk çocuğumuzdu, bu yüzden daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştık. Başkaları bu tarz davranışların normal olduğunu söylediğinde bile bu bizi hiç rahatlatmadı” (Susan, Kenya).

“Kızımız iki yaşındayken kendini yere atıyordu, bağırıyordu, ağlıyordu, tepiniyordu. . . . . Bu bizi çileden çıkarıyordu! O anda onunla konuşmayı denemek hiçbir işe yaramıyordu. Bu yüzden onu odasına gönderiyorduk ve sakin bir şekilde konuşarak, kendini daha iyi hissettiğinde odasından çıkabileceği söylüyor ve o zaman konuyu onunla konuşuyorduk. Sakinleştiği anda birimiz odasına giderdik ve davranışının neden uygun olmadığını anlamasına yardım etmeye çalışırdık. Bu yöntem işe yaradı. Hatta bir keresinde dua ettiğini duyduk; Tanrı’dan onu bağışlamasını istiyordu. Zamanla öfke nöbetleri azaldı ve sonunda tamamen bitti” (Yolanda, İspanya).

“Çocuklar sınırları ne kadar zorlayabileceklerini görmek isterler. Kesinlikle yasakladığınız bir şeyi yapmalarına izin vermek onların kafasını karıştırır. Şunu fark ettik ki, kararlı ve tutarlı olduğumuzda, çocuklarımız çığlık atmanın istedikleri şeyi elde etmenin bir yolu olmadığını zamanla öğrendiler” (Neil, Britanya).