Francisco ve Rosa iki küçük çocuklarıyla bunu nasıl yaptıklarını şöyle anlatıyorlar:b

“Günlük konuşmaların dışında, çocuklarımızla her gün ayrı ayrı en az 15 dakika konuşmaya çalışıyoruz. Bir sorun olduğunu saptadığımızda daha çok zaman ayırıyoruz; ve gerçekten de sorunlar oluyor. Örneğin geçenlerde, beş yaşındaki oğlumuz okuldan eve geldiğinde, bize Yehova’nın var olduğuna inanmadığını söyledi. Galiba sınıf arkadaşlarından biri onunla alay edip, Tanrı’nın olmadığını söylemiş.”

Beş çocuğunu başarıyla yetiştirmiş Phyllis ve Paul bunu yaşadı.

Phyllis şunları hatırlıyor: “Çocukların kişilikleri çok farklıydı ve her biri kendi bildiğini okumak istiyordu. Zor oldu, ama sonunda ‘hayır’ın anlamını öğrendiler.” Kocası Paul de şuna dikkat çekti: “Anlayacak kadar büyüdüklerinde çoğu kez onlara neden böyle karar verdiğimizi açıkladık. Her zaman nazik olmaya çalıştık, ama onlara, Tanrı’nın bize verdiği otoriteye saygı duymayı da öğrettik.”