[Sayfa 6’daki çerçeve/resimler]

İlk Kilise Babaları Ondalığı Öğretti mi?

“Herhangi bir şeye sahip olan birimiz, muhtaç olanlara yardımda bulunur . . . . imkanı olanlar, istedikleri halde, istedikleri miktarda bağışta bulunurlar.”—The First Apology, İustinos, yaklaşık MS 150.

“İbraniler, Tanrı’ya sadece ürünlerinin onda birini adamaktaydılar; oysa oğul özgürlüğüne sahip olanlar, Tanrı’ya tüm varlıklarını sunarlar . . . . Tapınağın hazinesinde yaşayabilmek için gereksindiği her şeyi veren . . . . o zavallı dul gibi yaparlar.”—Sapkınlıklara Karşı, Irenaeus, yaklaşık MS 180.

“Bir bağış kutumuz varsa da, oraya kurtuluşu satın almak için para atılmaz; çünkü din satılık değildir. Bir kişi istediği takdirde, eğer bundan zevk alıyor ve verebiliyorsa, ayın belirli bir günü küçük bir bağışta bulunur; çünkü zorlama yoktur ve her şey gönüllüdür.”—Apology, Tertullianus, yaklaşık MS 197.

İsa’nın Takipçilerinin Bağışları

Ancak, hakiki tapınmayı desteklemek için bağışlara hâlâ ihtiyaç var. İsa öğrencilerine ‘dünyanın en uzak yerine kadar şahitleri olma’ görevini verdi. (Resullerin İşleri 1:8) İman edenlerin sayısı arttıkça, Kutsal Yazıları öğretecek kişilere ve cemaatleri ziyaret edip kuvvetlendirecek nazırlara olan ihtiyaç da arttı. Zaman zaman dullarla, öksüzlerle ve diğer ihtiyaçta olanlarla da ilgilenilmesi gerekti. Birinci yüzyıldaki İsa’nın takipçileri bu masrafları nasıl karşıladı?

Yaklaşık MS 55’te Avrupa ve Küçük Asya’daki (Anadolu yarımadası) İsa’nın milletlerden gelen takipçilerine, Yahudiye’deki yoksul cemaat adına bir çağrı yapıldı. Resul Pavlus Korintos’taki cemaate yazdığı mektuplarda ‘mukaddesler için yardım toplama’ işinin nasıl organize edileceğini anlatıyor. (I. Korintoslular 16:1) Pavlus’un, İsa’nın takipçilerinin bağışlarıyla ilgili sözleri sizi şaşırtabilir.

Resul Pavlus iman kardeşlerine bağış yapmaları için baskı yapmadı. Aslında, “büyük sıkıntı” çeken ve “aşırı yoksul” olan Makedonya’daki İsa’nın takipçileri ‘kutsallara yapılan yardıma katkıda bulunma ayrıcalığının kendilerine verilmesi için ona yalvarıp yakarmıştı.’—II. Korintoslular 8:1-4, YÇ.

Pavlus’un, maddi durumu daha iyi olan Korintosluları, Makedonya’daki cömert kardeşlerini örnek almaya teşvik ettiği doğrudur. Böyle bile olsa, bir başvuru kaynağında Pavlus hakkında belirtildiği gibi, o ‘emirler vermeyi reddetti; bunun yerine rica etmeyi, önermeyi, teşvik etmeyi ya da çağrıda bulunmayı tercih etti. Eğer baskı olsaydı Korintosluların bağışları içten olmazdı.’ Pavlus ‘Tanrı’nın isteksizce ya da zorlanmış gibi değil, sevinçle vereni sevdiğini’ biliyordu.—II. Korintoslular 9:7, YÇ.

İmanları güçlü ve bilgili olmalarının yanı sıra, iman kardeşlerine duydukları içten sevgi, Korintosluları kendiliğinden bağış yapmaya sevk edecekti.—II. Korintoslular 8:7, 8.

‘Yüreğinde Niyet Ettiği Gibi’

Pavlus, bir meblağ ya da yüzdelik oran belirlemektense, sadece ‘haftanın ilk günü herkesin kazancına göre bir miktar para ayırıp biriktirmesini’ önerdi. (İtalikler tarafımızdan; I. Korintoslular 16:2, YÇ) Korintoslular plan yapıp bir miktar parayı düzenli olarak ayırdıkları takdirde, Pavlus geldiğinde kendilerini duygusal bir nedenle ya da istemeye istemeye bağış yapmaya zorlanmış gibi hissetmeyeceklerdi. Ne kadar bağış yapacağı, İsa’nın her takipçisinin kişisel kararıydı ve ‘yüreğinde niyet ettiği gibi verecekti.’—II. Korintoslular 9:5, 7.

Korintosluların bol nimet elde etmeleri için, cömertçe vermeleri gerekiyordu. Onlara hiçbir zaman ellerindekini avuçlarındakini vermeleri gerektiği ima edilmedi. Pavlus, ‘amacımız sizi sıkıntıya sokmak değildir’ diyerek güvence verdi. “İnsanın elinde olmayana göre değil, elindekine göre yardımda bulunması uygundur.” (II. Korintoslular 8:12, 13; 9:6, YÇ) Pavlus daha sonra yazdığı bir mektupta şöyle uyardı: “Eğer biri . . . . evi halkına bakmazsa, imanı inkâr etmiştir, ve imansızdan fenadır.” (I. Timoteos 5:8) Pavlus bu ilkeyi çiğneyen bir bağışı teşvik etmedi.

Pavlus’un ihtiyaç içinde olan ‘mukaddesler için yardım toplama’ işini denetlemiş olması dikkate değer. Kutsal Yazılarda Pavlus ve diğer resullerin kendi hizmetleri için para topladıklarını ya da ondalık aldıklarını okumuyoruz. (Resullerin İşleri 3:6) Pavlus, cemaatlerin ona gönderdiği armağanları aldığında her zaman minnettar oldu ve kardeşlerine ‘yük olmaktan’ özenle kaçındı.—I. Selânikliler 2:9; Filipililer 4:15-18.

Günlerimizdeki Gönüllü Bağışlar

Açıkça görüldüğü gibi, birinci yüzyılda İsa’nın takipçileri gönüllü olarak bağış yaptılar, fakat ondalık talep etmediler.