1999’da ABD’deki Ulusal Bilimler Akademisi (NAS) tarafından yayımlanan bir yayında şöyle yazıyor: “Türleşmeye [yeni türlerin evrimleşmesine] özellikle etkili bir örnek, Darwin’in Galápagos Adaları’nda incelediği ve artık Darwin’in ispinozları olarak bilinen 13 ispinoz türüdür.”

Peter ve Rosemary Grant önderliğindeki bir araştırma grubu 1970’li yıllarda bu ispinozları incelemeye başladı ve bir yıllık bir kuraklığın ardından biraz daha büyük gagaları olan ispinozların daha küçük gagaları olanlara kıyasla daha kolay hayatta kaldığını buldu. Gagalarının boyu ve şekli 13 ispinoz türünü tanımlamanın başlıca yollarından biri olduğundan bu buluşun önemli olduğu düşünüldü. Yukarıda sözü edilen yayında şöyle yazıyor: “Peter ve Rosemary’nin tahminine göre adalarda her 10 yılda bir kuraklık oluyorsa yeni bir ispinoz türü sadece yaklaşık 200 yılda oluşabilir.”

Ancak NAS’ın yayını, hem dikkate değer hem de utanç verici bazı gerçeklere değinmeyi ihmal etmiş. Kuraklıktan sonraki yıllarda, gagaları daha küçük olan ispinozların sayısı diğerlerininkini tekrar geçti. Bu nedenle Peter Grant ve yüksek lisans öğrencisi olan Lisle Gibbs 1987’de Nature adlı bilim dergisinde “seçilimin yönünün tersine döndüğünü” yazdılar. Grant 1991’de, iklim her değiştiğinde “doğal seçilimden etkilenen popülasyonda da gidip gelen dalgalanmalar olduğunu” yazdı. Araştırmacılar, farklı tür oldukları düşünülen ispinozların bazılarının çiftleştiğini ve yavrularının hayatta kalmak konusunda kendilerinden daha başarılı olduğunu da fark ettiler. Peter ve Rosemary Grant eğer farklı “türlerin” çiftleşmesi devam ederse iki “türün” 200 yıl içinde tek bir türe dönüşebileceği sonucuna vardı.

Gerçekten de Darwin’in ispinozları “herhangi yeni bir şey” haline gelmiyor. Onlar hâlâ ispinozdur. Ayrıca onların kendi aralarında çiftleştiği gerçeği, bazı evrimcilerin bir türü tanımlamak için kullandıkları yöntemlerden şüphe duyulmasına yol açabilir.