Tanrı’dan korkmanın gerçek anlamını kavramak için, bu örneklerden biri olan eski İsrail Kralı Davud’u ele alalım.

5. Çobanlık yapmak Davud’un, Yehova’dan korkmayı öğrenmesine nasıl yardımcı oldu?

⁵ Yehova, İsrail’in ilk kralı Saul’u, Kendisinden değil toplumundan korktuğu için reddetti (1. Samuel 15:24-26). Öte yandan Davud’un yaşamı ve Yehova’yla arasındaki sıcak ilişki onu gerçekten Tanrı’dan korkar biri olarak tanıttı. Davud gençliğinden beri sık sık babasının koyunlarını güdüyordu (1. Samuel 16:11). Yıldızların altında çobanlık yaparak geçirdiği geceler, Davud’un Tanrı korkusunu anlamasına yardım etmiş olmalı. Davud muazzam büyüklükteki evrenin sadece küçük bir kısmını görebildiği halde doğru sonuca vardı: Tanrı’ya saygı duymak ve hayran olmak için çok nedenimiz var. Daha sonra Davud şunları yazdı: “Göklerini, ellerinin işlerini, koyduğun ay ve yıldızları görünce dedim: İnsan nedir ki, sen onu anasın? Âdemoğlu nedir ki, sen onu arıyasın?” (Mezmur 8:3, 4).

6. Yehova’nın büyüklüğünü algılaması, Davud’u nasıl etkiledi?

⁶ Yerinde olarak Davud, yıldızlarla bezeli göğün boyutlarını kendisiyle karşılaştırdığında gökyüzünden çok etkilendi. Bu bilgi onu korkutmaktansa, Yehova’yı yüceltmeye ve şunları söylemeye yöneltti: “Gökler Allahın izzetini beyan eder; ve gök kubbesi ellerinin işini ilân eyler” (Mezmur 19:1). Yehova’ya duyduğu bu büyük saygı, Davud’u O’na yaklaştırdı. Ayrıca onda Yehova’nın kusursuz yolları hakkında bilgi alıp bunları uygulama isteği de uyandırdı. Davud’un, Yehova’ya şunları söylerken neler hissettiğini bir düşünün: “Büyüksün ve şaşılacak işler yapan sensin; yalnız Allah sensin. Ya RAB, yolunu bana öğret; Senin hakikatinde yürüyeyim; İsminden korkmak için yüreğimi tek kıl” (Mezmur 86:10, 11).

7. Tanrı korkusu, Davud’un Golyat’ın karşısına çıkmasına nasıl yardımcı oldu?

⁷ Filistîler, İsrail topraklarını işgal ettiklerinde, yaklaşık 3 metre boyundaki pehlivanları Golyat, İsrailoğullarına şu sözlerle meydan okudu: ‘Bir adam seçin de teke tek dövüşelim! Eğer beni yenerse size kulluk ederiz’ (1. Samuel 17:4-10). Saul ve ordusu dehşete düşmüştü, fakat Davud korkmadı. O, ne kadar güçlü olursa olsun bir insandan değil, sadece Yehova’dan korkmak gerektiğini biliyordu. Golyat’a, “ordular RABBİNİN ismile senin üzerine geliyorum” dedi, “ve bütün bu cemaat bilecek ki, RAB kılıçla ve mızrakla kurtarmaz; çünkü cenk RABBİNDİR.” Davud, sapanıyla ve tek bir taşla (ve tabii ki Yehova’nın yardımıyla) bu devi yere serdi. (1. Samuel 17:45-47).

8. Tanrı’dan korkan kişilerin Mukaddes Kitapta yer alan örneklerinden ne öğreniriz?

⁸ Biz de Davud’un karşılaştığı kadar korkutucu engellerle veya düşmanlarla karşılaşabiliriz. O zaman ne yapacağız? Bu sorunlarla, tıpkı Davud’un ve geçmişte yaşamış diğer imanlı kişilerin yaptığı gibi Tanrı korkusunun yardımıyla mücadele edebiliriz. Tanrı korkusu insan korkusunu yenebilir. Tanrı’nın sadık hizmetçisi Nehemya, düşmanlarından baskı gören İsrailoğullarını şöyle uyardı: “Onlardan korkmayın; büyük ve heybetli olan Rabbi hatırlayın” (Nehemya 4:14). Yehova’nın desteği sayesinde, O’na hizmet eden Davud, Nehemya ve başka imanlı kişiler Tanrı’nın kendilerine verdiği görevleri başarıyla yerine getirdiler. Biz de Tanrı korkusuyla bunu başarabiliriz.

Sorunları Tanrı Korkusuyla Ele Almak

9. Davud hangi koşullar altında Tanrı korkusu sergiledi?

⁹ Davud, Golyat’ı öldürdükten sonra Yehova onun birçok zafer daha kazanmasını sağladı. Fakat kıskanç Saul başta düşünmeden, sonra kurnazca bir planla ve en sonunda da bir orduyla Davud’u öldürmeye kalkıştı. Yehova, Davud’a kral olacağıyla ilgili güvence verdiği halde Davud yıllarca kaçmak, savaşmak ve Yehova’nın onu kral yapacağı zamanı beklemek zorunda kaldı. Tüm bu olanlar sırasında Davud, gerçek Tanrı’dan korktuğunu gösterdi (1. Samuel 18:9, 11, 17; 24:2).

10. Davud tehlikeyle karşılaştığında nasıl Tanrı korkusuyla hareket etti?

¹⁰ Bir defasında Davud, Golyat’ın memleketi olan Filistî şehri Gat’a, şehrin kralı Akiş’in yanına sığındı (1. Samuel 21:10-15). Kralın hizmetkârları Davud’un onların düşmanı olduğunu söyleyerek onu ele verdiler. Davud bu tehlikeli durumda nasıl davrandı? Yehova’ya içtenlikle dua etti (Mezmur 56:1-4, 11-13). Davud kurtulmak için deli numarası yapmak zorunda kaldıysa da, çabalarını ödüllendirerek onu kurtaranın aslında Yehova olduğunu biliyordu. Davud’un tüm yürekle Yehova’ya güvenmesi, onun gerçekten Tanrı’dan korktuğunu gösterdi (Mezmur 34:4-6, 9-11).

11. Nasıl Davud gibi biz de denemeler karşısında Tanrı korkusuyla hareket edebiliriz?

¹¹ Davud gibi biz de Tanrı’nın sorunlarla başa çıkmamıza yardım edeceğine dair verdiği söze güvenerek Tanrı korkusuyla hareket ettiğimizi gösterebiliriz. Davud şunları söyledi: “Yolunu RABBE bırak ve ona güven; O da yapacaktır” (Mezmur 37:5). Bu, sorunlarımızı Yehova’ya bırakıp hiçbir şey yapmadan O’nun bizim için harekete geçmesini beklemek anlamına gelmez. Davud yardım etmesi için Tanrı’ya dua edip meseleleri kendi haline bırakmadı. Yehova’nın ona verdiği fiziksel ve zihinsel becerileri kullandı ve sorunları ele aldı. Fakat Davud yalnızca insani çabalarla başarıya ulaşamayacağını biliyordu. Biz de böyle bir tutuma sahip olmalıyız. Elimizden geleni yaptıktan sonra gerisini Yehova’ya bırakmalıyız. Aslında çoğunlukla, Yehova’ya güvenmekten başka yapabileceğimiz bir şey olmuyor. Böyle durumlarda, sahip olduğumuz Tanrı korkusunu ortaya koymamız gerekir. Davud’un şu sıcak ifadesi bizi teselli edebilir: “RAB kendisinden korkanlarla paylaşır sırrını” (Mezmur 25:14, YÇ).

12. Neden duayı ciddiye almalıyız? Hangi tutumdan kesinlikle kaçınmalıyız?

¹² Duayı ve Tanrı’yla kurduğumuz ilişkiyi ciddiye almalıyız. Yehova’ya yaklaştığımızda “O’nun varlığına ve Kendisini ciddiyetle arayanları ödüllendirdiğine iman” etmeliyiz (İbraniler 11:6; Yakub 1:5-8). Ayrıca Tanrı bize yardım ettiğinde, elçi Pavlus’un bize öğütlediği gibi, ‘minnettar kişiler olduğumuzu göstermeliyiz’ (Koloseliler 3:15, 17). Kesinlikle, İsa’nın meshedilmiş bir takipçisinin sözünü ettiği şu kişiler gibi olmamalıyız: “Onlar Tanrı’yı gökteki bir garsonmuş gibi düşünürler. İhtiyaçları olduğunda parmaklarını şıklatıp Tanrı’nın gelmesini beklerler. İstediklerini alınca da O’nun gitmesini isterler.” Bu tür bir davranış tarzı, Tanrı korkusunun eksik olduğunu gösterir.

Tanrı Korkusu Zayıfladığında

13. Davud, hangi olayda Tanrı’nın Kanununa saygı göstermedi?

¹³ Zor zamanlarda Yehova’nın yardımını görmesi, Davud’un sahip olduğu Tanrı korkusunu derinleştirdi ve O’na duyduğu güveni güçlendirdi (Mezmur 31:22-24). Ancak göze çarpar üç olayda Davud’un Tanrı korkusu zayıfladığı için davranışları feci sonuçlara yol açtı. Bunlardan ilki, ahit sandığının Yeruşalim’e taşınması için yaptığı düzenlemeyle ilgiliydi. Tanrı’nın Kanununda belirtildiği gibi ahit sandığının, Levililerin omzunda taşınması gerekiyordu, fakat Davud onu arabayla taşıttı. Arabayı süren Uzza, Sandık düşmesin diye onu tuttu ve “saygısızca” [YÇ] davranışı yüzünden hemen orada öldü. Evet, Uzza ciddi bir günah işlemişti fakat sonuçta felakete neden olan şey Davud’un, Tanrı’nın Kanununa uygun şekilde saygı göstermemesiydi. Tanrı’dan korkmak, O’nun düzenlemelerine uygun şekilde hareket etmek anlamına gelir (2. Samuel 6:2-9; Sayılar 4:15; 7:9).

14. Davud’un, İsrailoğullarını sayması neyle sonuçlandı?

¹⁴ Daha sonra, Şeytan tarafından tahrik edilen Davud, askerlik çağındaki İsrailli erkeklerin sayımını yaptı (1. Tarihler 21:1). Davud böyle yapmakla, Tanrı korkusunun zayıfladığını göstermiş oldu ve bu, 70.000 İsraillinin ölümüyle sonuçlandı. Davud, Yehova’nın önünde tövbe ettiyse de o ve çevresindekiler çok acı çekti (2. Samuel 24:1-16).

15. Davud’un cinsel ahlaksızlık yaparak günah işlemesine yol açan neydi?

¹⁵ Başka bir olayda da Davud’un bir an için Tanrı korkusunun zayıflaması, Uriya’nın karısı Bat-şeba’yla ahlaksızlık yapmasına neden oldu. Davud zina yapmanın, hatta başka bir adamın karısına göz dikmenin bile yanlış olduğunu biliyordu (Çıkış 20:14, 17, YÇ). Sorun, Bat-Şeba yıkanırken Davud’un onu görmesiyle başladı. Yerinde bir Tanrı korkusu Davud’un hemen bakışlarını ve dikkatini başka bir tarafa yöneltmesini gerektiriyordu. Bunun yerine belli ki Davud, tutkusu Tanrı korkusunu bastırana dek ona ‘ısrarla baktı’ (Matta 5:28; 2. Samuel 11:1-4). Davud, hayatının her alanında Yehova’nın sahip olduğu yeri gözden kaçırdı (Mezmur 139:1-7).

16. Davud’un hatası ne gibi acı sonuçlar doğurdu?

¹⁶ Davud’un, Bat-Şeba’yla yaşadığı ilişki sonucunda bir oğlu oldu. Kısa bir süre sonra Yehova, Davud’un günahını ortaya çıkarmak için Natan peygamberi gönderdi. Kendine gelen Davud, yeniden Tanrı korkusu geliştirdi ve tövbe etti. Kendisini reddetmemesi ve kutsal ruhunu almaması için Yehova’ya yalvardı (Mezmur 51:7, 11). Yehova, Davud’u bağışladı ve cezasını hafifletti, fakat onu davranışlarının tüm olumsuz sonuçlarından esirgemedi. Davud’un oğlu öldü ve sonraki dönemlerde ailesinde yürek acısı ve felaket eksik olmadı. Sahip olduğu Tanrı korkusunun zayıflamasının bedeli ne kadar ağır oldu! (2. Samuel 12:10-14; 13:10-14; 15:14).

Kaybolan Mutluluğu Yeniden Kazanmak

3. Davud’un günah işledikten sonra yeniden toparlanmasına ne yardımcı oldu?

³ Önceki makalede değinildiği gibi Davud, göze çarpar üç olayda uygun bir Tanrı korkusuyla hareket etmemiş ve günah işlemişti. Ancak Yehova’nın terbiyesine verdiği karşılık, onun günah işlemesine rağmen aslında Tanrı’dan korkan biri olduğunu göstermişti. Tanrı’ya duyduğu büyük saygı onu suçunu kabul etmeye, yolunu düzeltmeye ve Yehova’yla yeniden iyi bir ilişki kurmaya yöneltti. Yaptığı hatalar onun ve başkalarının acı çekmesine neden olduysa da içtenlikle tövbe etmesi sayesinde Yehova onu desteklemeye ve onaylamaya devam etti. Davud’un örneği bugün ciddi günahlar işleyen İsa’nın takipçilerinin yeniden cesaretlerini toplamalarına yardımcı olabilir.

Günah İşlemektense Acı Çekmek

5, 6. Davud, Saul’un hayatını iki defa nasıl esirgedi? Neden?

⁵ Tabii, Tanrı korkusunun, birini günahtan alıkoyması çok daha iyi olur. Davud’un durumunda bunu görebiliriz. Bir zamanlar üç bin askerle Davud’u takip eden Saul, Davud ve adamlarının gizlendiği mağaraya gelmişti. Davud’un adamları onu, Saul’u öldürmeye teşvik ettiler. Yehova, Davud’un can düşmanını onun eline vermemiş miydi? Davud sessizce Saul’a yaklaştı ve onun giysisinin eteğinden bir parça kesti. Davud, Tanrı’dan korktuğu için, nispeten zararsız olan bu davranış bile onun vicdanını rahatsız etti. Davud, heyecanlanan adamlarının önüne geçerek şöyle dedi: “RAB bana göstermesin ki, efendime, RABBİN mesihine karşı bu işi yapayım, ona el uzatayım, çünkü o RABBİN mesihidir”b (1. Samuel 24:1-7).

⁶ Başka bir seferinde de Saul geceyi geçirmek için adamlarıyla birlikte konaklamıştı ve “RAB tarafından üzerlerine derin uyku düşmüştü.” Davud ve cesur yeğeni Abişay, konaklama yerinin ortasına kadar sızdılar ve uyuyan Saul’un yanı başına dek gittiler. Abişay, Saul’u oracıkta öldürüp ondan kurtulmak istedi. Davud ise “RABBİN mesihine kim elini uzatır da suçsuz olur?” diyerek Abişay’a engel oldu. (1. Samuel 26:9, 12).

7. Davud’u günah işlemekten alıkoyan neydi?

⁷ Davud, eline iki defa fırsat geçtiği halde neden Saul’u öldürmedi? Çünkü o Saul’dan çok Yehova’dan korkuyordu. Uygun Tanrı korkusu nedeniyle Davud, günah işlemektense, gerekirse acı çekmeye hazırdı (İbraniler 11:25). Yehova’nın, Kendi toplumuyla ve kişisel olarak onunla ilgilendiğinden kesinlikle emindi. Davud, Tanrı’ya güvenmenin ve itaat etmenin mutluluk ve nimetler getireceğini biliyordu. Öte yandan Tanrı’yı görmezden gelmenin O’nun onayını kaybetmekle sonuçlanacağının da farkındaydı (Mezmur 65:4). Davud ayrıca Tanrı’nın, sözünü tutarak kendi uygun gördüğü zaman ve yöntemle Saul’un yerine onu kral yapacağını da biliyordu (1. Samuel 26:10).

‘Yehova İle Kuvvet Bulun’

12. Tanrı korkusu Davud’u nasıl kuvvetlendirdi?

¹² Davud’un Yehova’dan korkması, onu kötü olanı yapmaktan alıkoydu. Sadece bununla kalmadı, zor durumlarda kararlı ve hikmetli davranması için onu güçlendirdi. Davud ve adamları, Saul’dan kaçıp bir yıl dört ay için Filistin’in kırsal kesimlerindeki Tsiklag şehrine sığındılar (1. Samuel 27:5-7). Bir defasında, Davud ve adamları uzaktayken, akıncı Amalekîler geldi, şehri yakıp tüm adamların eşlerini, çocuklarını ve sürülerini götürdüler. Geri dönüp neler olduğunu gören Davud ve adamları feryat ederek ağladılar. Kısa sürede üzüntü öfkeye dönüştü ve Davud’un adamları onu taşlamaktan söz etmeye başladılar. Davud büyük sıkıntı içinde olsa da ümitsiz değildi (Süleyman’ın Meselleri 24:10). Tanrı korkusu onu Yehova’ya yöneltti ve “Davud Allahı RAB ile kuvvet buldu.” Tanrı’nın yardımıyla Davud ve adamları Amalekîlere yetişip her şeyi geri aldılar (1. Samuel 30:1-20).

Paha Biçilmez Bir Miras

15. Davud, çocuklarına neyi miras bırakmak istedi? Bunu nasıl yaptı?

¹⁵ Davud şu sözleri kaleme almıştı: “Gelin, ey çocuklar, beni dinleyin; RAB korkusunu size öğreteyim” (Mezmur 34:11). Bir baba olarak Davud, çocuklarına paha biçilmez bir miras bırakmakta kararlıydı. Bu miras, gerçek, dengeli ve sağlıklı Yehova korkusuydu. Davud hem sözleri hem de işleriyle Yehova’yı, Kanununa uymayanları hemen mahkûm eden, talepkâr ve korkunç bir Tanrı olarak tanıtmadı. Tersine Tanrı’nın yeryüzündeki çocukları için sevgi dolu, ilgili ve bağışlayıcı bir Baba olduğunu gösterdi. Davud, “hatalarını kim ayırt edebilir?” diye sordu. Ardından da “gizli günahlardan beni suçsuz tut” diyerek Yehova’nın bizde sürekli hata aramadığına güvendiğini belirtti. Aksine Davud, elinden gelen tüm çabayı gösterirse, Yehova’nın onun sözlerini ve düşüncelerini kabul edeceğinden emindi (Mezmur 19:12, 14).

18. Gerçek Tanrı’dan korkmakla neler kazanacağız?

¹⁸ “Davudun son sözleri”nde şöyle okuyoruz: “İnsanlar üzerine doğrulukla saltanat eden, Allah korkusu ile saltanat eden, . . . . , güneş doğduğu zaman sabah nuru gibi olacaktır” (2. Samuel 23:1, 3, 4). Davud’un oğlu ve ardılı Süleyman bu sözlerdeki önemli noktayı anlamış olacak ki, Yehova’dan kendisine “anlayışlı yürek” ve “iyi ile kötünün arasını ayırt” etme yetisi vermesini rica etti (1. Krallar 3:9). Yehova’dan korkmanın hikmete ve mutluluğa giden yol olduğunu Süleyman fark etti. Daha sonraları, Vaiz kitabını şu sözlerle özetledi: “İşin sonu şudur; her şey işitildi: Allahtan kork, ve onun emirlerini tut; çünkü insanın bütün vazifesi budur. Çünkü iyi olsun kötü olsun, her gizli şeyle beraber her işi Allah hükme götürecektir” (Vaiz 12:13, 14). Bu öğüdü uyguladığımız takdirde, ‘alçak gönüllü olmanın ve RAB korkusunun sonunun’ sadece hikmet ve mutluluk değil, aynı zamanda “servet, izzet ve hayat” olduğunu göreceğiz (Süleyman’ın Meselleri 22:4).