Kulağı Duymayanlara İyi Haberi Duyurmak

Panama’da, ailelerinde işitme engelli kişiler olan aileler genelde bu durumdan utanıyor. Bazen bu durumda olanlar herhangi bir tür eğitimden mahrum bırakılıyor. Kulağı işitmeyen birçok kişiyle iletişim kurmak çok zor olduğundan, onlar kendilerini terk edilmiş ve dışlanmış hissediyorlar.

Bu nedenle işitme engelli olanlara iyi haberi ulaştırabilmek için bir şeylerin yapılması gerektiği açıktı. Bir gezici gözetmenin teşviki sonucu, bir grup hararetli öncü ve müjdeci Panama İşaret Dilini öğrenmeye karar verdi. Onların bu çabası karşılıksız kalmadı.

Panama City’de 2001 yılının ikinci yarısına gelindiğinde işaret dili konuşan bir grup oluşmuştu. İbadetlere yaklaşık 20 kişi katılıyordu. Kardeşler bu dilde ustalaştıkça, kendi dillerinde Mukaddes Kitap hakikatini ilk kez “işiten” birçok kişiye ulaşabildiler. İşitme engelli çocukları olan birçok Şahit de, bu ibadetlere katılmaya başladı ve bu şekilde çocuklarının Mukaddes Kitap öğretilerini daha kolay anlayabildiklerini ve hakikate daha çok ilgi duyduklarını fark ettiler. Çoğu kez ana babalar işaretleri kullanmayı öğrenip, çocuklarıyla daha iyi bir iletişim kurabildiler. Ana babalar çocuklarına ruhen yardımcı olabildiler ve ailelerinin güçlendiğini gördüler. Elsa ve kızı Iraida’nın tecrübesi bunu açıkça gösteriyor.

İşaret dili grubuyla çalışan bir Şahit, Iraida’nın durumunu öğrenince onu ziyaret etti ve Yeryüzünde Ebediyen Yaşamak! küçük kitabını verdi. Iraida, yeni dünyayla ilgili resimlerden öğrenebildiklerini çok beğendi. Küçük kitaptan bir Mukaddes Kitap tetkikine başlandı. Bu yayını tetkik ettikten sonra, Tanrı Bizden Neler İstiyor? küçük kitabına başladılar. Bu kez Iraida, annesinden hazırlık yapmasına yardımcı olmasını ve oradaki bilgileri açıklamasını rica etti.

Elsa’nın iki sorunu vardı: Bir Şahit olmadığından, Mukaddes Kitap hakikatini bilmiyordu ve işaret dilini anlamıyordu. Ona daha önceden kızıyla işaretlerle anlaşmaması söylenmişti, bu şekilde kızı konuşmayı öğrenmek zorunda kalacaktı. Sonuç olarak anne ve kızı arasındaki iletişim çok sınırlı durumdaydı. Iraida’nın yardım talebi Elsa’yı harekete geçirdi ve Elsa cemaatteki bir Şahitle birlikte inceleme yapmak istedi. O şöyle dedi: “Kızımın iyiliği için bu talepte bulundum, çünkü daha önce Iraida’yı hiçbir konuda bu kadar heyecanlı görmemiştim.” Elsa kızının tetkikine katıldı ve işaret dilini öğrendi. Elsa kızına daha çok zaman ayırdıkça evdeki iletişim de gelişti. Iraida arkadaşları konusunda daha seçici olmaya başladı ve cemaattekilerle arkadaşlık yaptı. Şimdi hem anne hem de kızı ibadetlere düzenli olarak katılıyor. Elsa bir süre önce vaftiz edildi, Iraida da bu hedefe doğru ilerliyor. Elsa, ilk kez kızını yakından tanımaya başladığını ve artık ikisi için de değerli olan birçok önemli şey hakkında konuşabildiklerini söylüyor.

Nisan 2003’te bir cemaat olan işaret dili grubu şimdi yaklaşık 50 kişilik bir müjdeci sayısına ulaştı, ibadetlere katılanların sayısı ise bundan daha yüksek. Bu kişilerin üçte birinin kulağı işitmiyor. Panama City’nin dışında kalan üç şehirde de işaret dili grupları oluşturuluyor. Bu sahada daha yapılacak çok şey olsa da, kulağı işitmeyen samimi yürekli kişilerle sevgi dolu Yaratıcıları Yehova Tanrı arasındaki “sessizlik” uçurumu üzerine bir köprü kurmakta çok büyük bir adım atılmıştır.

[Sayfa 12’deki resim]

İşaret dilinde yapılan bir “Gözcü Kulesi” Tetkiki

[Sayfa 12’deki resim]

Elsa ve kızı Iraida anlamlı bir iletişim kurabilmekten sevinç duyuyor